نامۀ ۷۷ نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
[[خوارج]] چهره‌هایی [[متعصب]] و [[نادان]] بودند که در جریان [[جنگ صفین]] بر [[امام]] شوریدند و [[امام]] را از ادامه [[جنگی]] که تا [[پیروزی]] فاصله‌ای نداشت، بازداشتند. آن‌ها در مسیر بازگشت در منطقه‌ای به‌نام حَروراء فرود آمدند و از رفتن به [[کوفه]] منصرف شدند. [[امام]] {{ع}} وقتی به [[کوفه]] رسید، [[ابن عباس]] را که از دانشمندان و [[عالمان]] زمان بود نزد ایشان فرستاد تا با آن‌ها به بحث و | [[خوارج]] چهره‌هایی [[متعصب]] و [[نادان]] بودند که در جریان [[جنگ صفین]] بر [[امام]] شوریدند و [[امام]] را از ادامه [[جنگی]] که تا [[پیروزی]] فاصله‌ای نداشت، بازداشتند. آن‌ها در مسیر بازگشت در منطقه‌ای به‌نام حَروراء فرود آمدند و از رفتن به [[کوفه]] منصرف شدند. [[امام]] {{ع}} وقتی به [[کوفه]] رسید، [[ابن عباس]] را که از دانشمندان و [[عالمان]] زمان بود نزد ایشان فرستاد تا با آن‌ها به بحث و گفت‌وگو بنشیند و آن‌ها را به [[کوفه]] بازگرداند. از این‌رو این [[نامه]] باید در سال ۳۷ ق صادر شده باشد. | ||
== فرازی از نامه == | == فرازی از نامه == | ||
به حجت‌آوری از [[قرآن]]، با ایشان در میاویز، چه، [[قرآن]] را توجیه بسیار است؛ تو احتمالی را بیان می‌کنی و آنان احتمالی دیگر را. بلکه با آنان به [[سنت]] [[گفت‌وگو]] کن، که از آن گریزگاهی ندارند<ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، | به حجت‌آوری از [[قرآن]]، با ایشان در میاویز، چه، [[قرآن]] را توجیه بسیار است؛ تو احتمالی را بیان می‌کنی و آنان احتمالی دیگر را. بلکه با آنان به [[سنت]] [[گفت‌وگو]] کن، که از آن گریزگاهی ندارند<ref>[[سید حسین دین‌پرور|دین‌پرور، سید حسین]]، [[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه ج۲]]، ص ۸۱۵.</ref>. | ||
== منابع == | == منابع == | ||
نسخهٔ ۱۳ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۵۳
مقدمه
خوارج چهره‌هایی متعصب و نادان بودند که در جریان جنگ صفین بر امام شوریدند و امام را از ادامه جنگی که تا پیروزی فاصله‌ای نداشت، بازداشتند. آن‌ها در مسیر بازگشت در منطقه‌ای به‌نام حَروراء فرود آمدند و از رفتن به کوفه منصرف شدند. امام (ع) وقتی به کوفه رسید، ابن عباس را که از دانشمندان و عالمان زمان بود نزد ایشان فرستاد تا با آن‌ها به بحث و گفت‌وگو بنشیند و آن‌ها را به کوفه بازگرداند. از این‌رو این نامه باید در سال ۳۷ ق صادر شده باشد.
فرازی از نامه
به حجت‌آوری از قرآن، با ایشان در میاویز، چه، قرآن را توجیه بسیار است؛ تو احتمالی را بیان می‌کنی و آنان احتمالی دیگر را. بلکه با آنان به سنت گفت‌وگو کن، که از آن گریزگاهی ندارند[۱].
منابع
پانویس
- ↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه ج۲، ص ۸۱۵.