علمدار: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۷: خط ۷:


== مقدمه ==
== مقدمه ==
[[علمدار]] از لقب‌های [[قمر بنی هاشم]] است که در [[کربلا]]، [[پرچم]] [[لشکر]] [[امام]] بر دوش او بود. نقش علمدار در میدان [[نبرد]]، مهم بود و عامل [[حفظ انسجام]] نیرو‌های [[سپاه]] محسوب می‌شد. [[روز عاشورا]]، [[امام حسین]]{{ع}} [[یاران]] اندک خود را به سه جناح [[چپ و راست]] و [[قلب]] تقسیم کرد و برای هر یک [[فرماندهی]] برگزید و پرچم را به دست برادرش عباس داد<ref>بحارالأنوار، ج۴۵، ص۵ و ۳۹.</ref>.
[[علمدار]] از لقب‌های [[قمر بنی هاشم]] است که در [[کربلا]]، [[پرچم]] [[لشکر]] [[امام]] بر دوش او بود. نقش علمدار در میدان [[نبرد]]، مهم بود و عامل حفظ انسجام نیرو‌های [[سپاه]] محسوب می‌شد. [[روز عاشورا]]، [[امام حسین]]{{ع}} [[یاران]] اندک خود را به سه جناح چپ و راست و [[قلب]] تقسیم کرد و برای هر یک [[فرماندهی]] برگزید و پرچم را به دست برادرش عباس داد<ref>بحارالأنوار، ج۴۵، ص۵ و ۳۹.</ref>.


روز عاشورا نیز چون عباس{{ع}} [[خدمت]] امام آمد و از او [[اذن]] میدان‌طلبید، امام گریست و ابتدا [[اجازه]] نداد و فرمود: تو علمدار [[منی]]، اگر تو بروی و کشته شوی، سپاه من از هم می‌پاشد: {{متن حدیث|يا أَخِي أَنْتَ صَاحِبُ لِوَائِي وَ إِذَا مَضَيْتَ تَفَرَّقَ عَسْكَرِي}}<ref>معالی السبطین، ج۱، ص۴۴۱.</ref>.<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص۳۴۷.</ref>
روز عاشورا نیز چون عباس{{ع}} خدمت امام آمد و از او [[اذن]] میدان‌طلبید، امام گریست و ابتدا [[اجازه]] نداد و فرمود: تو علمدار [[منی]]، اگر تو بروی و کشته شوی، سپاه من از هم می‌پاشد: {{متن حدیث|يا أَخِي أَنْتَ صَاحِبُ لِوَائِي وَ إِذَا مَضَيْتَ تَفَرَّقَ عَسْكَرِي}}<ref>معالی السبطین، ج۱، ص۴۴۱.</ref>.<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص۳۴۷.</ref>


== منابع ==
== منابع ==

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۰ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۸:۲۳

مقدمه

علمدار از لقب‌های قمر بنی هاشم است که در کربلا، پرچم لشکر امام بر دوش او بود. نقش علمدار در میدان نبرد، مهم بود و عامل حفظ انسجام نیرو‌های سپاه محسوب می‌شد. روز عاشورا، امام حسین(ع) یاران اندک خود را به سه جناح چپ و راست و قلب تقسیم کرد و برای هر یک فرماندهی برگزید و پرچم را به دست برادرش عباس داد[۱].

روز عاشورا نیز چون عباس(ع) خدمت امام آمد و از او اذن میدان‌طلبید، امام گریست و ابتدا اجازه نداد و فرمود: تو علمدار منی، اگر تو بروی و کشته شوی، سپاه من از هم می‌پاشد: «يا أَخِي أَنْتَ صَاحِبُ لِوَائِي وَ إِذَا مَضَيْتَ تَفَرَّقَ عَسْكَرِي»[۲].[۳]

منابع

پانویس

  1. بحارالأنوار، ج۴۵، ص۵ و ۳۹.
  2. معالی السبطین، ج۱، ص۴۴۱.
  3. محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص۳۴۷.