اقدامات سفیانی: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

== اقدام‌های سفیانی پس از خروج ==

:۱. '''تثبیت موقعیت:''' بر اساس [[روایات]] [[سفیانی]] پس از [[قیام]]، به تثبیت موقعیت خود و [[سرکوب]] [[مخالفان]] و سایر رقبا خواهد پرداخت. روایتی، [[مخالفان]] [[سفیانی]] را [[حسنی]]، [[اموی]] و قیسی نام برده است<ref>بحارالانوار، ج۵۲، ص۲۷۱، ح۱۶۱ (این حدیث مرسله است).</ref>. در [[روایت]] دیگری، [[منصور]] [[یمانی]]<ref>معجم احادیث الامام المهدی {{ع}}، ج۳، ص۲۷۵.</ref>، و در سه [[روایت]]، [[ابقع]]<ref>معجم احادیث الامام المهدی {{ع}}، ج۳، ص۲۷۵؛ الغیبة للنعمانی، ص۳۹۱، باب۱۴، ح۶۷؛ بحارالانوار، ج۵۲، ص۲۷۱، ح۱۶۱. (این حدیث مرسله است).</ref>، و در روایتی، [[اصهب]] از [[مخالفان]] [[سفیانی]] برشمرده شده‌اند که همگی در [[جنگ]] با [[سفیانی]] [[شکست]] خواهند خورد. [[امام باقر]] {{ع}} در [[روایت]] معتبری فرموده‌اند: {{متن حدیث|"ثُمَّ يَخْتَلِفُونَ عِنْدَ ذَلِكَ عَلَى ثَلَاثِ رَايَاتٍ رَايَةِ الْأَصْهَبِ وَ رَايَةِ الْأَبْقَعِ وَ رَايَةِ السُّفْيَانِيِّ فَيَلْتَقِي السُّفْيَانِيُّ بِالْأَبْقَعِ فَيَقْتَتِلُونَ فَيَقْتُلُهُ السُّفْيَانِيُّ وَ مَنْ تَبِعَهُ ثُمَّ يَقْتُلُ الْأَصْهَب‏"}}<ref>در این هنگام سه پرچم با یک‌دیگر به نزاع برمی‌خیزند: پرچم [[ابقع]] و [[اصهب]] و [[سفیانی]]. [[سفیانی]] با [[ابقع]] مواجه می‌شود و با یک‌دیگر می‌جنگند، و [[سفیانی]] او و یارانش را می‌کشد. پس از آن [[اصهب]] را می‌کشد؛ الغیبة للنعمانی، ص۲۸۸ باب ۱۴، ح۶۷. (درباره اعتبار این حدیث، نک: [[تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور (کتاب)|تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور]]، ص۸۱)</ref>. به جز [[روایت]] معتبر یاد شده که از درگیری [[سفیانی]] با [[ابقع]] و [[اصهب]] گزارش می‌دهد، سایر [[روایات]] علاوه بر این‌که خبر واحدند، اسناد معتبری نیز ندارند. بنابراین، به محتوای آنها نمی‌توان [[اطمینان]] کرد. [[سفیانی]] پس از سرکوبی [[مخالفان]] و تثبیت موقعیت خود، پنج سرزمین را [[تصرف]] خواهد کرد. [[امام صادق]] {{ع}} در [[حدیث]] معتبری فرموده‌اند: {{متن حدیث|" السُّفْيَانِيُّ مِنَ الْمَحْتُومِ... فَإِذَا مَلَكَ الْكُوَرَ الْخَمْسَ مَلَكَ تِسْعَةَ أَشْهُرٍ "}}<ref>[[سفیانی]] از [[علائم حتمی]] و قطعی است... چون مناطق پنج‌گانه را تصرف کرد، نُه ماه حکم خواهد راند؛ الغیبة للنعمانی، ص۳۱۰، باب ۱۸، ح۱. (درباره اعتبار این حدیث، نک: [[تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور (کتاب)|تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور]]، ص۳۰)</ref>. آن [[حضرت]] در [[روایت]] دیگری فرموده‌اند: {{متن حدیث|"إِنَّ السُّفْيَانِيَّ يَمْلِكُ بَعْدَ ظُهُورِهِ عَلَى الْكُوَرِ الْخَمْسِ حَمْلَ امْرَأَة"}}<ref>[[سفیانی]] پس از تصرف کردن مناطق پنج‌گانه، به مدت حمل زن (نُه ماه) حکم خواهد راند؛ الغیبة للطوسی، ص۴۴۹، ح۴۵۲.</ref>. مضمون فوق را [[روایت]] دیگری نیز تأیید می‌کند<ref>الغیبة للنعمانی، ص۳۱۶ باب ۱۸، ح۱۳.</ref>.[[امام صادق]] {{ع}} در [[حدیث]] دیگری مناطق پنج‌گانه یاد شده را نام برده‌اند: {{متن حدیث|" إِذَا مَلَكَ كُوَرَ الشَّامِ الْخَمْسَ؛ دِمَشْقَ، وَ حِمْصَ، وَ فِلَسْطِينَ، وَ الْأُرْدُنَّ، وَ قِنَّسْرِينَ، فَتَوَقَّعُوا عِنْدَ ذَلِكَ الْفَرَج‏"}}<ref>چون [[سفیانی]] مناطق پنج‌گانه شام: دمشق، حمص، فلسطین، اردن و قِنّسرین را تصرف کرد، منتظر فرج باشید؛ کمال‌الدین، ج۲، ص۶۵۱ باب۵۷،ح۱۱.</ref>. [[روایت]] پیش گفته نیز مضمون فوق را تأیید می‌کند. اما این دو [[روایت]] [[سند]] معتبری ندارند. بنابراین، [[سفیانی]] برای سرکوبی [[شیعیان]] و ممانعت از حرکت [[امام مهدی]] {{ع}} از [[شام]]، [[قیام]] خود را آغاز می‌کند، و پس از سرکوبی رقیبان، پنج سرزمین را [[تصرف]] خواهد کرد - در ادامه سیر اقدامات [[سفیانی]] را پی می‌گیریم.

:۳. '''حمله به [[عراق]]:''' درباره این‌که [[سپاه]] [[سفیانی]] پس از [[پیروزی]] در [[نبرد]] [[قرقیسیا]] به چه اقدامی دست خواهد زد، دو دسته [[روایت]] وجود دارد. براساس ظاهر برخی از [[روایات]]، [[سفیانی]] به صورت هم‌زمان با دو [[سپاه]] مختلف به [[مدینه]] و [[عراق]] یورش خواهد برد<ref>الغیبة للنعمانی، ص۳۱۷، باب۱۸، ح۱۷.</ref>. [[پیامبر خاتم|پیامبر اکرم]] {{صل}} در این‌باره فرموده‌اند: {{متن حدیث|"يَخْرُجُ عَلَيْهِمُ السُّفْيَانِيُّ مِنَ الْوَادِي الْيَابِسِ فِي فَوْرِ ذَلِكَ حَتَّى يَنْزِلَ دِمَشْقَ فَيَبْعَثُ جَيْشَيْنِ جَيْشاً إِلَى الْمَشْرِقِ وَ آخَرَ إِلَى الْمَدِينَةِ "}}<ref>[[سفیانی]] از سرزمین خشک قیام می‌کند... او سپاهی را به مشرق (عراق) و سپاهی را به [[مدینه]] گسیل می‌دارد؛ معجم احادیث الامام المهدی {{ع}}، ج۵، ص۳۵۴.</ref>. اما دسته دیگری از [[احادیث]] به یورش [[سفیانی]] به [[عراق]] و سپس به [[حجاز]] دلالت دارند<ref>معجم احادیث الامام المهدی {{ع}}، ج۳، ص۸۹.</ref>، از جمله [[امام باقر]] {{ع}} در [[روایت]] معتبری پس از اشاره به [[جنگ]] [[قرقیسیا]] فرموده‌اند: {{متن حدیث|"وَ يَبْعَثُ السُّفْيَانِيُّ جَيْشاً إِلَى الْكُوفَةِ "}}<ref>و [[سفیانی]] سپاهی را به [[کوفه]] گسیل می‌دارد؛ الغیبة للنعمانی، ص۲۸۸، باب ۱۴، ح۶۷. (برای اعتبار این حدیث نک: [[تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور (کتاب)|تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور]]، ص۸۱)</ref>. و در ادامه، جریان حمله [[سفیانی]] به [[مدینه]] را تشریح فرموده‌اند. به قرینه [[روایات]] دسته دوم، [[روایات]] دسته اوّل تنها درباره اصل حمله [[سفیانی]] به [[حجاز]] و [[عراق]] است، نه بیان تقدّم یا تأخّر زمانی آن‌ها. یورش [[سفیانی]] به [[کوفه]] در [[روایات]] متعددی گزارش شده است<ref>معجم احادیث الامام المهدی {{ع}}، ج۳، صص۷۸ و ۸۵ و ۸۹ و ۱۱۳ و ۲۵۳ و ۲۷۵ و ۴۸۱ و...</ref>. در بیش‌تر این [[روایات]]، از حمله [[سفیانی]] به [[کوفه]] سخن به میان آمده است، اما بدون [[تردید]] مقصود از [[کوفه]] سرزمین‌های شیعه‌نشین [[عراق]] است؛ چنان‌که برخی از [[احادیث]] بر این مطلب تصریح کرده‌اند<ref>معجم احادیث الامام المهدی {{ع}}، ج۳، ص۸۹.</ref>. از جمله [[امام باقر]] {{ع}} در [[روایت]] معتبری فرموده‌اند: {{متن حدیث|"ثُمَّ لَا يَكُونُ لَهُ هِمَّةٌ إِلَّا الْإِقْبَالَ نَحْوَ الْعِرَاق‏"}}<ref>سپس [[سفیانی]] هدفی جز رفتن به سوی [[عراق]] ندارد؛ الغیبة للنعمانی، ص۲۸۸، باب ۱۴، ح۶۷. (درباره اعتبار این حدیث، نک: [[تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور (کتاب)|تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور]]، ص۸۱)</ref>. البته [[کوفه]] که یکی از کهن‌ترین مناطق شیعه‌نشین و نیز [[مرکز حکومت]] [[امام مهدی]] {{ع}} است، در نظر [[سفیانی]] [[جایگاه]] ویژه‌ای خواهد داشت، و از این‌رو، آماج حملات بیش‌تری قرار خواهد گرفت. در [[احادیث]] متعددی از [[کشتار]] هولناک [[مردم]] این سرزمین به دست [[سپاه]] [[سفیانی]] گزارش شده است<ref>معجم احادیث الامام المهدی {{ع}}، ج۳، ص۸۵، ۸۹، ۴۸۱ و...</ref>. از جمله [[امام باقر]] {{ع}} در [[حدیث]] معتبری فرموده‌اند: {{متن حدیث|" يَبْعَثُ السُّفْيَانِيُّ جَيْشاً إِلَى الْكُوفَةِ وَ عِدَّتُهُمْ سَبْعُونَ أَلْفاً فَيُصِيبُونَ مِنْ أَهْلِ الْكُوفَةِ قَتْلًا وَ صُلْباً وَ سَبْياً "}}<ref>[[سفیانی]] سپاهی هفتاد هزار نفری را به [[کوفه]] گسیل می‌دارد. آنها برخی از اهل [[کوفه]] را می‌کشند، برخی را به دار می‌آویزند و برخی را اسیر می‌کنند؛ الغیبة للنعمانی، ص۲۸۸، باب ۱۴، ح۶۷. (درباره اعتبار این حدیث، نک: [[تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور (کتاب)|تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور]]، ص۸۱)</ref>. [[امام باقر]] {{ع}} در [[روایت]] معتبر دیگری با اشاره به در [[امان]] ماندن بانوان از شرّ [[سپاه]] [[سفیانی]]، به [[شیعیان]] سفارش فرموده‌اند که خود را از چشمان [[سپاه]] [[سفیانی]] مخفی دارند و سپس به سمت [[مکه]] روانه شوند: {{متن حدیث|"يَتَغَيَّبُ الرِّجَالُ مِنْكُمْ عَنْهُ فَإِنَّ خِيفَتَهُ وَ شِرَّتَهُ فَإِنَّمَا هِيَ عَلَى شِيعَتِنَا فَأَمَّا النِّسَاءُ فَلَيْسَ عَلَيْهِنَّ بَأْسٌ إِنْ شَاءَ اللَّهُ تَعَالَى قِيلَ إِلَى أَيْنَ يَخْرُجُ الرِّجَالُ وَ يَهْرُبُونَ مِنْهُ فَقَالَ مَنْ أَرَادَ أَنْ يَخْرُجَ مِنْهُمْ إِلَى الْمَدِينَةِ أَوْ إِلَى مَكَّةَ أَوْ إِلَى بَعْضِ الْبُلْدَانِ ثُمَّ قَالَ مَا تَصْنَعُونَ بِالْمَدِينَةِ وَ إِنَّمَا يَقْصِدُ جَيْشُ الْفَاسِقِ إِلَيْهَا وَ لَكِنْ عَلَيْكُمْ بِمَكَّةَ فَإِنَّهَا مَجْمَعُكُمْ "}}<ref>... مردان شما خود را از او مخفی کنند؛ زیرا خشم و کینه او تنها متوجه [[شیعیان]] ماست و تنها بر کشتن آنها حریص است. اما به زنان ان‌شاء‌الله آسیبی نمی‌رسد. پرسیده شد: مردان به کجا فرار کنند؟ فرمودند: کسانی که می‌خواهند به جایی بروند به [[مدینه]] یا [[مکه]] یا بعضی از شهرهای دیگر بروند. سپس فرمودند: در [[مدینه]] چه کار دارید (به [[مدینه]] نروید) چرا که سپاه فاسق قصد آن‌جا را می‌کند. بر شما باد رفتن به [[مکه]]! آن‌جا محل اجتماع شماست؛ الغیبة للنعمانی، ص۳۱۱، باب ۱۸، ح۳. (درباره اعتبار این حدیث، نک: [[تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور (کتاب)|تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور]]، ص۱۰۱)</ref>. مضمون فوق را [[روایات]] دیگری نیز تأیید می‌کنند<ref>بحارالانوار، ج۵۲، ص۲۷۲ و ۲۷۵.</ref>. در [[روایات]]، از [[مقاومت]] [[حاکمیت]] [[عراق]] در برابر [[سپاه]] [[سفیانی]]، سخنی به میان نیامده است. این مطلب می‌تواند معلول [[آشفتگی]] سرزمین [[عراق]] و فقدان [[حاکمیت]] مقتدر باشد، و البته تنها در یک [[روایت]] که [[سند]] معتبری دارد، از درگیری گروهی اندک با [[سپاه]] [[سفیانی]] گزارش شده است. [[امام باقر]] {{ع}} فرموده‌اند: {{متن حدیث|" ثُمَّ يَخْرُجُ رَجُلٌ مِنْ مَوَالِي أَهْلِ الْكُوفَةِ فِي ضُعَفَاءَ فَيَقْتُلُهُ أَمِيرُ جَيْشِ السُّفْيَانِيِّ بَيْنَ الْحِيرَةِ وَ الْكُوفَة"}}<ref>سپس مردی از موالی اهل [[کوفه]] هم‌راه با تعدادی اندک در برابر [[سفیانی]] قیام می‌کند، و فرمانده لشکر [[سفیانی]]، او را میان حیره و [[کوفه]] می‌کشد؛ الغیبة للنعمانی، ص۲۸۸، باب ۱۴، ح۶۷. (درباره اعتبار این حدیث، نک: [[تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور (کتاب)|تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور]]، ص۸۱)</ref>. این احتمال نیز وجود دارد که [[نبرد]] [[قرقیسیا]] میان [[حاکمیت]] [[عراق]] و [[سپاه]] [[سفیانی]] باشد<ref>تاریخ مابعدالظهور، ص۱۶۶.</ref>. انگیزه حمله [[سفیانی]] به [[عراق]] را پیش از این بیان کردیم<ref>نک: [[تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور (کتاب)|تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور]]، ص۱۵۰.</ref>.

:۴. '''حمله به [[مدینه]]:''' [[سفیانی]] پس از حمله به [[کوفه]] و [[تصرف]] آن‌، از حضور [[امام مهدی]] {{ع}} در [[مدینه]] مطلع می‌شود، از این‌رو، برای دستگیری آن [[حضرت]] سپاهی را به سمت [[مدینه]] گسیل می‌دارد. [[سپاه]] [[سفیانی]] برای دستگیری و کشتن [[حضرت]]، عده زیادی را دستگیر می‌کند و به [[قتل]] می‌رساند. [[امام علی]] {{ع}} در این باره فرموده‌اند: {{متن حدیث|" يَبْعَثُ السُّفْيَانِيُّ بجيش إِلَى الْمَدِينَةِ فَيَأْخُذُونَ مِنْ قَدَرُوا عَلَيْهِ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ سَلَّمَ، وَ يُقْتَلُ مِنْ بَنِي هَاشِمٍ رِجَالًا وَ نِسَاءً فَعِنْدَ ذَلِكَ يَهْرُبُ الْمَهْدِيِّ وَ المبيض مِنَ الْمَدِينَةِ إِلَى مَكَّةَ "}}<ref>[[سفیانی]] سپاهی را به [[مدینه]] گسیل می‌دارد و آنها کسانی از خاندان [[پیامبر خاتم|پیامبر]] {{صل}} را که بتوانند، دستگیر می‌کنند و از بنی هاشم مردان و زنان فراوانی را می‌کشند. در این هنگام مهدی و مبیض به سمت [[مکه]] می‌گریزند؛ معجم احادیث الامام المهدی {{ع}}، ج۳، ص۹۱.</ref>. اما [[امام مهدی]] {{ع}} به صورت مخفیانه به سمت [[مکه]] حرکت می‌کند. [[امام باقر]] {{ع}} در [[روایت]] معتبری فرموده‌اند: {{متن حدیث|"وَ يَبْعَثُ السُّفْيَانِيُّ بَعْثاً إِلَى الْمَدِينَةِ فَيَنْفَرُ الْمَهْدِيُّ مِنْهَا إِلَى مَكَّةَ فَيَبْلُغُ أَمِيرَ جَيْشِ السُّفْيَانِيِّ أَنَّ الْمَهْدِيَّ قَدْ خَرَجَ إِلَى مَكَّة"}}<ref>و [[سفیانی]] سپاهی را به [[مدینه]] گسیل می‌دارد. [[امام مهدی|مهدی]] {{ع}} از آن‌جا به سمت [[مکه]] کوچ می‌کند. به فرمانده سپاه [[سفیانی]] گزارش می‌رسد که مهدی به سمت [[مکه]] رفته است؛ الغیبة للنعمانی، ص۲۸۸ باب ۱۴، ح۶۷. (درباره اعتبار این حدیث، نک: [[تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور (کتاب)|تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور]]، ص۸۱)</ref>. هم‌چنین در [[روایات]] از [[مقاومت]] [[حاکمیت]] منطقه [[حجاز]] در برابر [[سپاه]] [[سفیانی]] سخنی به میان نیامده است. این مطلب می‌تواند به جهت فقدان [[حاکمیت]] مقتدر در سرزمین [[حجاز]] باشد، هم‌چنان‌که می‌تواند معلول توافق [[حاکمان]] [[حجاز]] و [[سفیانی]] برای [[کشتار]] [[شیعیان]] و دستگیری [[امام مهدی]] {{ع}} باشد»<ref>[[نصرت‌الله آیتی|آیتی، نصرت‌الله]]، [[تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور (کتاب)|تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور]]، ص ۱۵۸ - ۱۷۰.</ref>.

# [[پیامبر خاتم|رسول اکرم]] {{صل}} فرمود: "مردی از [[دل]] [[دمشق]] خروج می‌کند که به او [[سفیانی]] می‌گویند، همه پیروانش از تیره کلب می‌باشد، آنقدر [[کشتار]] کند که حتی شکم زن‌ها را می‌شکافد و [[کودکان]] را از دمِ تیغ می‌گذراند"<ref>{{متن حدیث|" يَخْرُجُ رَجُلُ يُقَالُ لَهُ السُّفْيَانِيُّ فِي عُمْقِ دِمَشْقُ وَ عَامَّةَ مَنْ يَتْبَعُهُ مِنْ كَلْبٍ فَيُقْتَلُ حَتَّى يبقر بُطُونِ النِّسَاءِ "}}؛ سلمی، [[عقد الدرر]]، ص ۷۳؛ متقی هندی، کنز العمال، ج ۱۴، ص ۲۷۲، ح ۳۸۶۹۸؛ همو، البرهان فی علامات [[مهدی]] [[آخرالزمان]]، ص ۱۱۳؛ [[سیوطی]]، الدرالمنثور، ج ۵، ص ۲۴۱؛ همو، الحاوی للفتاوی، ج ۲، ص ۶۱؛ قنوجی، الاذاعه لما کان و ما یکون بین یدی الساعه، ص ۱۲۵.</ref>.

# در [[حدیث]] دیگری از [[امام علی|امیرمؤمنان]] {{ع}} آمده است: "آنقدر [[کشتار]] نماید که حتی شکم زن‌ها را می‌شکافد و [[کودکان]] را به [[قتل]] می‌رساند"<ref>{{متن حدیث|" فَيُقْتَلُ حَتَّى يبقر بُطُونِ النِّسَاءِ وَ يُقْتَلُ الصِّبْيَانِ "}}؛ مقدسی، فرائد فوائد الفکر، ص ۳۰۶.</ref>.

# در برخی دیگر از [[احادیث]] [[عامه]]، از کشته شدن هفتاد هزار نفر در [[عین التمر]]<ref>نام شهری است در نزدیکی انبار در غرب کوفه، بنگرید به: یاقوت، معجم البلدان، ج ۳، ص ۷۵۹.</ref> و از [[تعدی]] به [[حریم]] سی هزار تن در [[کوفه]] سخن رفته است<ref>مقدسی، فرائد فوائد الفکر، ص ۳۱۰؛ سلمی، عقد الدرر، ص ۷۷.</ref>.

# و در ضمن یک [[حدیث]] طولانی از [[امام علی|امیرمؤمنان]] {{ع}} [[روایت]] شده که فرمود: "با هفتاد هزار نفر به سوی [[عراق]] حرکت می‌کند، در [[کوفه]]، [[بصره]] و دیگر [[شهرها]] می‌گردد، [[ارکان اسلام]] را منهدم می‌کند، [[دانشمندان]] را می‌کشد، قرآن‌ها را می‌سوزاند، مساجد را ویران می‌کند، [[محرمات]] را [[مباح]] نماید، به نوازندگی [[فرمان]] دهد، کارهای ناشایست را تجویز کند، از فرایض [[الهی]] جلوگیری نماید، از [[جور]] و [[ستم]] پروا نکند، هر کس که نامش: [[محمد]]، [[علی]]، [[جعفر]]، حمزه، [[حسن]]، [[حسین]]، [[فاطمه]]، [[زینب]]، ‌ام کلثوم، [[خدیجه]] و عاتکه باشد، به سبب [[دشمنی]] با [[خاندان رسالت]] از دم [[شمشیر]] می‌گذراند<ref>مقدسی، فرائد فوائد الفکر، ص ۳۲۰.</ref>. آنچه به طور فشرده از نظر خوانندگان گرامی گذشت، قطرهای از دریا، مشتی از خروار و اندکی از بسیار جنایاتی است که در [[احادیث]] [[فریقین]] پیرامون کارنامه سیاه [[سفیانی]] آمده است»<ref>[[علی اکبر مهدی‌پور|مهدی‌پور، علی اکبر]]، [[در آستانه ظهور (کتاب)|در آستانه ظهور]]، ص.</ref>.

== اقدمات سفیانی در مصلح کل ==

* [[پیروان]] و دوستداران آنها نیز چنین سرنوشتی داشتند و راه آنان را ادامه دادند و با مشکلات و دشواری‌های بسیاری در طول [[تاریخ]] دست و پنجه نرم کردند و برای [[درک]] بهتر این [[مصیبت‌ها]]، تنها مراجعه به کتاب مقاتل الطالبیین ابو الفرج [[کفایت]] می‌کند. با مطالعه [[تاریخ]] [[تشیع]] و [[علویان]] درمی‌یابیم که اعمال و [[رفتار]] و [[کردار]] [[سفیانی]] چیز جدیدی نیست بلکه او نیز همانند [[حاکمان ظالم]] و [[ستم‌پیشه]] گذشته راه [[قتل]] و تبعید و [[شکنجه]] [[اختیار]] می‌نماید، از [[امام صادق]] {{ع}} [[روایت]] است که می‌فرماید: روزی را می‌بینم که [[سفیانی]] وارد [[کوفه]] شده و ندا می‌دهد: هرکس سر یکی از [[شیعیان]] [[علی]] را بیاورد هزار درهم جایزه می‌برد، و [[همسایه]] علیه [[همسایه]] می‌شود و می‌گوید فلانی جزو آنهاست و گردنش را می‌زند و هزار درهم می‌گیرد، و حکومتتان در آن موقع تحت سیطره فاسدان قرار می‌گیرد<ref>الشیخ الطوسی، الغیبة، ص ۴۰۵.</ref>.

* [[سفیانی]] وارد [[کوفه]] می‌شود و به [[جنگ و کشتار]] می‌پردازد. [[روایت‌ها]] از مردی به نام [[شیصبانی]] نام می‌برند که در [[کوفه]] با [[سفیانی]] می‌جنگد. [[جابر جعفی]] می‌گوید: از [[امام باقر]] {{ع}} در مورد [[سفیانی]] پرسیدم فرمود: قبل از [[سفیانی]] [[شیصبانی]] از [[کوفه]] بیرون می‌آید، همچنان‌که [[آب]] از [[زمین]] می‌جوشد، او هم خروج می‌کند<ref>النعمانی الغیبة، ص ۳۰۲.</ref>. این [[فاسق]] پس از استقرار پیدا کردن، همانند دیگر [[متکبران]] [[ستم‌پیشه]] که طمعشان پایان‌ناپذیر نیست، سپاهش را به [[حجاز]] گسیل می‌دارد و بنابر برخی [[احادیث]]، [[سپاه]] او وارد [[مدینه]] می‌شود و به [[غارت]] و ویرانی و چپاول می‌پردازد. در برخی [[روایت‌ها]] چنین [[نقل]] شده است که [[سفیانی]] سپاهی را به [[مدینه]] می‌فرستد و [[دستور]] [[قتل]] هاشمیان، حتی [[زنان]] آبستن آنها می‌دهد ... الخ<ref>الفتن، ابن حماد، ص ۲۰۱.</ref>. سپس او سپاهش را به [[مکه]] اعزام می‌کند و آن نشانه [[وعده]] داده شده، یعنی فرو رفتن در [[زمین]] [[خسف بیداء]] اتفاق می‌افتد. درباره این وقایع در فصل [[نشانه‌های ظهور]] به‌طور مفصل سخن گفته‌ایم. در این هنگام [[قدرت]] [[سفیانی]] شروع به افول می‌کند تا اینکه [[امام زمان]] {{ع}} [[ظهور]] می‌کند و جنگ‌های [[وعده]] داده شده به [[رهبری]] او و [[یاری]] پیروانش از [[یمن]] و [[خراسان]] و [[عراق]] و دیگران آغاز می‌شود. این [[جنگ‌ها]] به [[رهبری]] کسی است که [[وعده]] [[پیروزی]] و چیرگی بر [[دشمنان]] به او داده شده است. [[سپاه]] [[سفیانی]] به تدریج از مناطق اشغالی، [[شکست]] خورده و عقب‌نشینی می‌کند. سپس آن [[نبرد]] بزرگ میان [[سپاه امام]] و [[سپاه]] [[سفیانی]] به نام [[جنگ]] [[فتح]] [[قدس]] آغاز می‌شود. [[سپاه]] [[سفیانی]] از درون شروع به نابود و متلاشی شدن می‌کند و خود [[سفیانی]] نیز پس از چندین [[جنگ]] در [[شام]] و [[قدس]] به دست [[سپاه امام]] کشته می‌شود و به این ترتیب جنبش [[امام عصر]] نوینی را آغاز می‌کند»<ref>[[سید نذیر حسنی|حسنی، سید نذیر]]، [[مصلح کل ۱ (کتاب)|مصلح کل]]، ص۱۹۵-۲۰۰.</ref>.

== منابع ==

{{منابع}}

{{پایان منابع}}

{{پانویس}}