آیه صادقین از دیدگاه اهل سنت: تفاوت میان نسخه‌ها

[[نووی]] درباره نبود [[نص شرعی]] درباره [[خلافت]]، ادعای [[اجماع]] کرده است و می‌گوید: «این [[حدیث]] بر این دلالت می‌کند که [[پیامبر]]{{صل}} به نام [[جانشین]] خودش تصریح نکرده است و [[اهل سنت]] و دیگران بر این اجماع کرده‌اند»<ref>شرح النووی علی صحیح مسلم، ابوزکریا یحیی بن شرف بن مری النووی، ج۲۱، ص۲۰۶. {{عربی|و في هذا الحديث دليل أن النبي{{صل}} ينص على خليفة و هو اجماع أهل السنة و غيرهم}}.</ref>.<ref>[[سلیمان امیری|امیری، سلیمان]]، [[امامت و دلایل انتصابی بودن آن (کتاب)|امامت و دلایل انتصابی بودن آن]] ص ۲۳۸.</ref>

[[فخر رازی]] [[آیه]] «صادقین» را دلیلی بر [[وجوب پیروی]] از انسان‌های می‌داند و می‌نویسد: [[خداوند]] به [[مؤمنان]] [[فرمان]] داده است که با صادقین باشند. بنابراین، هرگاه «صادقین» باشند، [[همراهی]] با آنان لازم است و این مانع [[اجتماع]] همه [[امت]] بر [[باطل]] است. بنابراین اگر همه امت بر چیزی اتفاق کنند، اتفاق آنان بر [[حق]] است و این بر [[حجیت اجماع]] امت دلالت می‌کند.