ابان بن عثمان بن عفان: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←مقدمه) |
||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
وی در [[مدینه]] به تحصیل علم پرداخت و از پدرش عثمان بن عفان و [[زید بن ثابت]] روایت نقل کرد<ref>تهذيب الكمال</ref>. افرادی مانند [[عمرو بن دینار]]، زهری، ابوالزناد، [[داود بن سنان مدنی]]، [[ریاح بن عبیده]]، [[زبیر ابو مخلد]]، [[سعد بن عمار]]، [[ضمره بن سعید مازنی]]، [[عامر بن سعد بن ابی وقاص]] و [[عبدالله بن ابی بکر بن محمد بن عمرو بن حزم]] از او روایت نقل کردند<ref>الطبقات الكبرى</ref>. | وی در [[مدینه]] به تحصیل علم پرداخت و از پدرش عثمان بن عفان و [[زید بن ثابت]] روایت نقل کرد<ref>تهذيب الكمال</ref>. افرادی مانند [[عمرو بن دینار]]، زهری، ابوالزناد، [[داود بن سنان مدنی]]، [[ریاح بن عبیده]]، [[زبیر ابو مخلد]]، [[سعد بن عمار]]، [[ضمره بن سعید مازنی]]، [[عامر بن سعد بن ابی وقاص]] و [[عبدالله بن ابی بکر بن محمد بن عمرو بن حزم]] از او روایت نقل کردند<ref>الطبقات الكبرى</ref>. | ||
او در سال ۷۵ هجری از سوی عبدالملک بن مروان به امارت مدینه منصوب شد و تا سال ۸۲ هجری در این منصب باقی ماند<ref>الطبقات الكبرى</ref>. در اواخر عمر به بیماری فالج مبتلا شد، به طوری که در مدینه ضرب المثل شد: | او در سال ۷۵ هجری از سوی عبدالملک بن مروان به امارت مدینه منصوب شد و تا سال ۸۲ هجری در این منصب باقی ماند<ref>الطبقات الكبرى</ref>. در اواخر عمر به بیماری فالج مبتلا شد، به طوری که در مدینه ضرب المثل شد: «مانند فالج ابان»<ref>تهذيب الكمال</ref>. | ||
سرانجام در سال ۱۰۵ هجری در مدینه درگذشت و از او فرزندانی به نام‌های سعید، عمر اکبر، عبدالرحمن، ام سعید، عمر اصغر و مروان باقی ماند <ref>تهذيب الكمال</ref>. | سرانجام در سال ۱۰۵ هجری در مدینه درگذشت و از او فرزندانی به نام‌های سعید، عمر اکبر، عبدالرحمن، ام سعید، عمر اصغر و مروان باقی ماند <ref>تهذيب الكمال</ref>. | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۵ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۴۲
مقدمه
ابان بن عثمان بن عفان اموی قرشی[۱] در سال ۲۰ هجری در مدینه متولد شد. پدرش عثمان بن عفان خلیفه سوم و مادرش ام عمرو بنت جندب دوسیه بود [۲].
وی در مدینه به تحصیل علم پرداخت و از پدرش عثمان بن عفان و زید بن ثابت روایت نقل کرد[۳]. افرادی مانند عمرو بن دینار، زهری، ابوالزناد، داود بن سنان مدنی، ریاح بن عبیده، زبیر ابو مخلد، سعد بن عمار، ضمره بن سعید مازنی، عامر بن سعد بن ابی وقاص و عبدالله بن ابی بکر بن محمد بن عمرو بن حزم از او روایت نقل کردند[۴].
او در سال ۷۵ هجری از سوی عبدالملک بن مروان به امارت مدینه منصوب شد و تا سال ۸۲ هجری در این منصب باقی ماند[۵]. در اواخر عمر به بیماری فالج مبتلا شد، به طوری که در مدینه ضرب المثل شد: «مانند فالج ابان»[۶].
سرانجام در سال ۱۰۵ هجری در مدینه درگذشت و از او فرزندانی به نام‌های سعید، عمر اکبر، عبدالرحمن، ام سعید، عمر اصغر و مروان باقی ماند [۷].
جستارهای وابسته
- عثمان بن عفان (پدر)