مقام ولی نعمت به چه معناست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

هیچ تغییری در اندازه به وجود نیامده‌ است. ،  ‏۲۰ مارس ۲۰۱۹
جز
جایگزینی متن - '{{عربی|اندازه=155%|﴿{{متن قرآن' به '{{عربی|اندازه=100%|﴿{{متن قرآن'
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (جایگزینی متن - '{{عربی|اندازه=155%|﴿{{متن قرآن' به '{{عربی|اندازه=100%|﴿{{متن قرآن')
خط ۲۰: خط ۲۰:
::::::آیت‌الله '''[[سید علی حسینی میلانی]]''' در کتاب ''«[[با پیشوایان هدایتگر ج۴ (کتاب)|با پیشوایان هدایتگر]]»'' در این‌باره گفته‌ است:
::::::آیت‌الله '''[[سید علی حسینی میلانی]]''' در کتاب ''«[[با پیشوایان هدایتگر ج۴ (کتاب)|با پیشوایان هدایتگر]]»'' در این‌باره گفته‌ است:
::::::«[[ائمه]] {{عم}} صاحبان نعمت‌ها هستند. واژۀ "اولیاء" جمع "ولی" و واژۀ "نِعَم" جمع "نعمت" است. چنان که می‌دانیم نعمت دو گونه است: #. نعمت مادّی؛ #. نعمت معنوی. و در تعبیر دیگری دو قسم است: #. نعمت ظاهری؛ #. نعمت باطنی.
::::::«[[ائمه]] {{عم}} صاحبان نعمت‌ها هستند. واژۀ "اولیاء" جمع "ولی" و واژۀ "نِعَم" جمع "نعمت" است. چنان که می‌دانیم نعمت دو گونه است: #. نعمت مادّی؛ #. نعمت معنوی. و در تعبیر دیگری دو قسم است: #. نعمت ظاهری؛ #. نعمت باطنی.
::::::قرآن مجید می‌فرماید: {{عربی|اندازه=155%|﴿{{متن قرآن|وَأَسْبَغَ عَلَيْكُمْ نِعَمَهُ ظَاهِرَةً وَبَاطِنَةً}}﴾}}<ref>نعمت‌های آشکار و نهان خود را فراوان بر شما ارزانی داشته است. آیه ۲۰ لقمان</ref> الف و لام واژۀ النعم برای جنس و استغراق است. پس همۀ نعمت‌های مادی و معنوی، ظاهری و باطنی و کوچک و بزرگ همۀ خلایق را می‌گیرد که البته وجود، رأس آن‌ها و سایر نعمت‌ها بر آن متفرّعند. و [[ائمّه]] {{عم}} اولیای نعمت‌ها هستند. راغب اصفهانی در المفردات فی غریب القرآن می‌نویسد: {{عربی|اندازه=155%|النعمة الحالة الحسنة}}<ref>المفردات فی غریب القرآن، ۴۹۹</ref> کلمۀ جامعی که حاکی از نیکویی حال انسان باشد نعمت است؛ گویند: فلانی در نعمت است، و از هر یک از عناصر سعادت بشر مانند خورشید، هوا، آب، اعضای بدن، وسایل زندگی، ثروت، قدرت و هم‌نشینی خوب .... تعبیر به نعمت می‌شود که قرآن کریم می‌فرماید: {{عربی|اندازه=155%|﴿{{متن قرآن|وَإِن تَعُدُّوا نِعْمَتَ اللَّهِ لَا تُحْصُوهَا}}﴾}}<ref>و اگر نعمت‌های خداوند را بشمارید هرگز نمی‌توانید آن‌ها را احصا کنید.. آیه ۳۴ ابراهیم</ref> راغب اصفهانی در ادامه می‌گوید: واژۀ نعماء در برابر ضرّاء است؛ آن گونه که خداوند متعال می‌فرماید: و اگر پس از ناراحتی و زیانی که به او رسیده است نعمت‌هایی به او بچشانیم...<ref>{{عربی|اندازه=155%|و النعماء بإزاءء الضرّاء، قال: وَلَئِنْ أَذَقْنَاهُ نَعْمَاءَ بَعْدَ ضَرَّاءَ مَسَّتْهُ}}</ref>
::::::قرآن مجید می‌فرماید: {{عربی|اندازه=100%|﴿{{متن قرآن|وَأَسْبَغَ عَلَيْكُمْ نِعَمَهُ ظَاهِرَةً وَبَاطِنَةً}}﴾}}<ref>نعمت‌های آشکار و نهان خود را فراوان بر شما ارزانی داشته است. آیه ۲۰ لقمان</ref> الف و لام واژۀ النعم برای جنس و استغراق است. پس همۀ نعمت‌های مادی و معنوی، ظاهری و باطنی و کوچک و بزرگ همۀ خلایق را می‌گیرد که البته وجود، رأس آن‌ها و سایر نعمت‌ها بر آن متفرّعند. و [[ائمّه]] {{عم}} اولیای نعمت‌ها هستند. راغب اصفهانی در المفردات فی غریب القرآن می‌نویسد: {{عربی|اندازه=155%|النعمة الحالة الحسنة}}<ref>المفردات فی غریب القرآن، ۴۹۹</ref> کلمۀ جامعی که حاکی از نیکویی حال انسان باشد نعمت است؛ گویند: فلانی در نعمت است، و از هر یک از عناصر سعادت بشر مانند خورشید، هوا، آب، اعضای بدن، وسایل زندگی، ثروت، قدرت و هم‌نشینی خوب .... تعبیر به نعمت می‌شود که قرآن کریم می‌فرماید: {{عربی|اندازه=100%|﴿{{متن قرآن|وَإِن تَعُدُّوا نِعْمَتَ اللَّهِ لَا تُحْصُوهَا}}﴾}}<ref>و اگر نعمت‌های خداوند را بشمارید هرگز نمی‌توانید آن‌ها را احصا کنید.. آیه ۳۴ ابراهیم</ref> راغب اصفهانی در ادامه می‌گوید: واژۀ نعماء در برابر ضرّاء است؛ آن گونه که خداوند متعال می‌فرماید: و اگر پس از ناراحتی و زیانی که به او رسیده است نعمت‌هایی به او بچشانیم...<ref>{{عربی|اندازه=155%|و النعماء بإزاءء الضرّاء، قال: وَلَئِنْ أَذَقْنَاهُ نَعْمَاءَ بَعْدَ ضَرَّاءَ مَسَّتْهُ}}</ref>
::::::'''معانی ولیّ نعمت بودن:''' هر امامی ولیّ نعمت است. ولیّ نعمت یعنی چه؟ ولیّ بودن یعنی ولایت داشتن. اما چه ولایتی؟ می‌گوییم: ولیّ زن، همسرش و ولیّ صغیر پدر اوست. این ولایت یعنی اولویّت. ما در مورد اولویّت [[اهل بیت]] {{عم}} از کتاب و سنت دلیل داریم. در بحث حدیث غدیر دربارۀ ولایت به طور مفصّل با دلیل‌هایی از دیدگاه قرآن و روایات از منابع تفسیری، روایی لغوی، ادبی عامه سخن گفته‌ایم.<ref>ر.ک نفخات الأزهار: جلدهای ۶، ۷، ۸ و ۹</ref> البته همۀ نعمت‌ها از خداوند متعال است که می‌فرماید: {{عربی|اندازه=155%|﴿{{متن قرآن|وَمَا بِكُم مِّن نِّعْمَةٍ فَمِنَ اللَّهِ}}﴾}}<ref>آن چه از نعمت‌ها دارید، همه از جانب خداوند است. آیه ۵۳ نحل</ref> خود وجود رسول و امام، رسالت و امامت.... نعمت الهی است. قرآن کریم می‌فرماید: {{عربی|اندازه=155%|﴿{{متن قرآن|لَقَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ إِذْ بَعَثَ فِيهِمْ رَسُولًا مِّنْ أَنفُسِهِمْ}}﴾}}<ref>به راستی خداوند بر مؤمنان انعام داد آن‌گاه که در میان آن‌ها پیامبری از خودشان برانگیخت. آیه ۱۶۴ آل عمران</ref> ولی به مقتضای ادلّه، همۀ نعمت‌ها توسّط نبی و امام است و همه از جهت حدوث و بقا سر سفرۀ ولایت نشسته‌اند؛ از این رو در روایات فراوان آمده که اگر امام در عالَم نباشد: {{عربی|اندازه=155%|لساخت الأرض بأهلها}}<ref>«زمین ساکنان خود را فرو می‌برد.» بحار الانوار: ۵۷ / ۲۱۳، حدیث ۲۳</ref> بنابراین، اشیایی که در اختیار بشر قرار دارد تا "حسن حال" داشته باشد، وقتی نعمت هست که انسان به [[ولایت]] معتقد باشد و گرنه این اشیاء برای غیر اهل ولایت "نقمت" هستند که خداوند متعال می‌فرماید: {{عربی|اندازه=155%|﴿{{متن قرآن|فَانتَقَمْنَا مِنْهُمْ ۖ فَانظُرْ كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُكَذِّبِينَ}}﴾}}<ref>از این رو آنان را مجازات کردیم پس ببین پایان کار تکذیب کنندگان چگونه بود. آیه ۲۵ زخرف</ref> گفتنی است که "المکذّبین" در این آیه همان "المکذّبین" در آیه‌ای است که در ضمن روایتی در آینده خواهد آمد.<ref>ر.ک: صفحه ۲۸۴ از همین کتاب</ref> پس، از کلمۀ "اولیاء النعم" ولایت تکوینیّه [[ائمه]] {{عم}} به دست آمد، و عجیب است که بزرگان اهل سنّت این معنا را از عمر به سند صحیح در خطاب به [[امام حسین|سیّد الشهداء]] {{ع}} روایت نموده‌اند، آن‌ها نوشته‌اند که حضرت به عمر فرمودند: از منبر پدرم پایین بیا و برو بالای منبر پدرت! گفت: پدرم منبر نداشته، تا این که در آخر گفت و گو عمر گفته: آن گاه دست خود را روی سر گذاشت، یعنی: مویی که در سر ما روییده از خدا و شما است.<ref>{{عربی|اندازه=155%|إنما أنبت فی رؤوسنا ما تری الله ثم أنتم}}؛ ر.ک: تهذیب الکمال: ۶ /۴۰۴، سیر أعلام النبلاء: ۳ / ۲۸۵، تاریخ دمشق: ۱۴ /۱۷۵ و در بعضی منابع لفظ «الله» وجود ندارد.</ref>» <ref>ر. ک. [[سید علی حسینی میلانی|حسینی میلانی، سید علی]]، [[با پیشوایان هدایتگر ج۲ (کتاب)|با پیشوایان هدایتگر]]؛ ج۲، ص:۱۴۵ تا ۱۴۸.</ref>.
::::::'''معانی ولیّ نعمت بودن:''' هر امامی ولیّ نعمت است. ولیّ نعمت یعنی چه؟ ولیّ بودن یعنی ولایت داشتن. اما چه ولایتی؟ می‌گوییم: ولیّ زن، همسرش و ولیّ صغیر پدر اوست. این ولایت یعنی اولویّت. ما در مورد اولویّت [[اهل بیت]] {{عم}} از کتاب و سنت دلیل داریم. در بحث حدیث غدیر دربارۀ ولایت به طور مفصّل با دلیل‌هایی از دیدگاه قرآن و روایات از منابع تفسیری، روایی لغوی، ادبی عامه سخن گفته‌ایم.<ref>ر.ک نفخات الأزهار: جلدهای ۶، ۷، ۸ و ۹</ref> البته همۀ نعمت‌ها از خداوند متعال است که می‌فرماید: {{عربی|اندازه=100%|﴿{{متن قرآن|وَمَا بِكُم مِّن نِّعْمَةٍ فَمِنَ اللَّهِ}}﴾}}<ref>آن چه از نعمت‌ها دارید، همه از جانب خداوند است. آیه ۵۳ نحل</ref> خود وجود رسول و امام، رسالت و امامت.... نعمت الهی است. قرآن کریم می‌فرماید: {{عربی|اندازه=100%|﴿{{متن قرآن|لَقَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ إِذْ بَعَثَ فِيهِمْ رَسُولًا مِّنْ أَنفُسِهِمْ}}﴾}}<ref>به راستی خداوند بر مؤمنان انعام داد آن‌گاه که در میان آن‌ها پیامبری از خودشان برانگیخت. آیه ۱۶۴ آل عمران</ref> ولی به مقتضای ادلّه، همۀ نعمت‌ها توسّط نبی و امام است و همه از جهت حدوث و بقا سر سفرۀ ولایت نشسته‌اند؛ از این رو در روایات فراوان آمده که اگر امام در عالَم نباشد: {{عربی|اندازه=155%|لساخت الأرض بأهلها}}<ref>«زمین ساکنان خود را فرو می‌برد.» بحار الانوار: ۵۷ / ۲۱۳، حدیث ۲۳</ref> بنابراین، اشیایی که در اختیار بشر قرار دارد تا "حسن حال" داشته باشد، وقتی نعمت هست که انسان به [[ولایت]] معتقد باشد و گرنه این اشیاء برای غیر اهل ولایت "نقمت" هستند که خداوند متعال می‌فرماید: {{عربی|اندازه=100%|﴿{{متن قرآن|فَانتَقَمْنَا مِنْهُمْ ۖ فَانظُرْ كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُكَذِّبِينَ}}﴾}}<ref>از این رو آنان را مجازات کردیم پس ببین پایان کار تکذیب کنندگان چگونه بود. آیه ۲۵ زخرف</ref> گفتنی است که "المکذّبین" در این آیه همان "المکذّبین" در آیه‌ای است که در ضمن روایتی در آینده خواهد آمد.<ref>ر.ک: صفحه ۲۸۴ از همین کتاب</ref> پس، از کلمۀ "اولیاء النعم" ولایت تکوینیّه [[ائمه]] {{عم}} به دست آمد، و عجیب است که بزرگان اهل سنّت این معنا را از عمر به سند صحیح در خطاب به [[امام حسین|سیّد الشهداء]] {{ع}} روایت نموده‌اند، آن‌ها نوشته‌اند که حضرت به عمر فرمودند: از منبر پدرم پایین بیا و برو بالای منبر پدرت! گفت: پدرم منبر نداشته، تا این که در آخر گفت و گو عمر گفته: آن گاه دست خود را روی سر گذاشت، یعنی: مویی که در سر ما روییده از خدا و شما است.<ref>{{عربی|اندازه=155%|إنما أنبت فی رؤوسنا ما تری الله ثم أنتم}}؛ ر.ک: تهذیب الکمال: ۶ /۴۰۴، سیر أعلام النبلاء: ۳ / ۲۸۵، تاریخ دمشق: ۱۴ /۱۷۵ و در بعضی منابع لفظ «الله» وجود ندارد.</ref>» <ref>ر. ک. [[سید علی حسینی میلانی|حسینی میلانی، سید علی]]، [[با پیشوایان هدایتگر ج۲ (کتاب)|با پیشوایان هدایتگر]]؛ ج۲، ص:۱۴۵ تا ۱۴۸.</ref>.
== پاسخ‌های دیگر==
== پاسخ‌های دیگر==
{{یادآوری پاسخ}}
{{یادآوری پاسخ}}
خط ۴۰: خط ۴۰:
[[پرونده:11439.jpg|بندانگشتی|right|100px|[[سید مجتبی حسینی]]]]
[[پرونده:11439.jpg|بندانگشتی|right|100px|[[سید مجتبی حسینی]]]]
::::::آقای'''[[سید مجتبی حسینی]]''' در کتاب ''«[[مقامات اولیاء ج۱ (کتاب)|مقامات اولیاء]]»'' در این‌باره گفته‌ است:
::::::آقای'''[[سید مجتبی حسینی]]''' در کتاب ''«[[مقامات اولیاء ج۱ (کتاب)|مقامات اولیاء]]»'' در این‌باره گفته‌ است:
::::::«همه نعمت‌ها در خانه معصومین {{عم}} است. خداوند متعال این‌گونه قرار داده که گردش نعمت در دنیا به دست ولیّ آن زمان باشد. امامان معصوم در هر زمان، علاوه بر اینکه خودشان نعمتند، ولی‌نعمت هم هستند. [[پیامبر خاتم|پیغمبر اکرم]] {{صل}} در خصوص آیه شریفه {{عربی|اندازه=155%|﴿{{متن قرآن|وَأَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثْ}}﴾}}<ref>سوره ضحی، آیه ۱۱</ref> به ابن عباس فرمودند: منظور از نعمت در این آیه، وجود مقدس [[امام علی|حضرت علی بن ابی‌طالب]] {{ع}} است؛ یعنی خداوند متعال به [[پیامبر خاتم|پیغمبر اکرم]] [[صل]] فرمان می‌دهد که به مردم اعلام کند وجود مقدس علی بن ابی‌طالب {{ع}} نعمتی بزرگ است. بالاترین نعمت خدا، [[ولایت]] [[امام علی|امیرالمؤمنین]] {{ع}} است. اما منظور از عبارت {{عربی|اندازه=155%|أَوْلِيَاءَ النِّعَمِ}} این نیست. عبارت می‌گوید اگر نعمتی بخواهد دست به دست شود، از دست [[اهل بیت]] {{عم}} می‌گذرد. همه مردم بر سر این سفره‌اند و از این خوان نعمت همه (دوست و دشمن) برخوردار می‌شوند. پیغمبر [[صل]] و اهل بیت ایشان برای همه مردم رحمتند: {{عربی|اندازه=155%|﴿{{متن قرآن|وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلاَّ رَحْمَةً لِّلْعَالَمِينَ}}﴾}}<ref>سوره انبیا، آیه ۱۰۷</ref>» <ref>[[سید مجتبی حسینی|حسینی، سید مجتبی]]، [[مقامات اولیاء ج۱ (کتاب)|مقامات اولیاء]]؛ ج۱ ص: ۵۲.</ref>.
::::::«همه نعمت‌ها در خانه معصومین {{عم}} است. خداوند متعال این‌گونه قرار داده که گردش نعمت در دنیا به دست ولیّ آن زمان باشد. امامان معصوم در هر زمان، علاوه بر اینکه خودشان نعمتند، ولی‌نعمت هم هستند. [[پیامبر خاتم|پیغمبر اکرم]] {{صل}} در خصوص آیه شریفه {{عربی|اندازه=100%|﴿{{متن قرآن|وَأَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثْ}}﴾}}<ref>سوره ضحی، آیه ۱۱</ref> به ابن عباس فرمودند: منظور از نعمت در این آیه، وجود مقدس [[امام علی|حضرت علی بن ابی‌طالب]] {{ع}} است؛ یعنی خداوند متعال به [[پیامبر خاتم|پیغمبر اکرم]] [[صل]] فرمان می‌دهد که به مردم اعلام کند وجود مقدس علی بن ابی‌طالب {{ع}} نعمتی بزرگ است. بالاترین نعمت خدا، [[ولایت]] [[امام علی|امیرالمؤمنین]] {{ع}} است. اما منظور از عبارت {{عربی|اندازه=155%|أَوْلِيَاءَ النِّعَمِ}} این نیست. عبارت می‌گوید اگر نعمتی بخواهد دست به دست شود، از دست [[اهل بیت]] {{عم}} می‌گذرد. همه مردم بر سر این سفره‌اند و از این خوان نعمت همه (دوست و دشمن) برخوردار می‌شوند. پیغمبر [[صل]] و اهل بیت ایشان برای همه مردم رحمتند: {{عربی|اندازه=100%|﴿{{متن قرآن|وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلاَّ رَحْمَةً لِّلْعَالَمِينَ}}﴾}}<ref>سوره انبیا، آیه ۱۰۷</ref>» <ref>[[سید مجتبی حسینی|حسینی، سید مجتبی]]، [[مقامات اولیاء ج۱ (کتاب)|مقامات اولیاء]]؛ ج۱ ص: ۵۲.</ref>.
{{پایان جمع شدن}}
{{پایان جمع شدن}}