لعن: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - ' لیکن ' به ' لکن ') برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
|||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
* در همین [[زیارتنامهها]] که درود به پاکان و رسولان و [[امامان]] و اهل کمال و معنویت فرستاده می‌شود، ننگ و نفرت و نفرین و لعنت هم بر دشمنان آنان، که دشمنان [[حق]] و عدل و نیکی و پاکی هستند، فرستاده می‌شود. در کنار هم بودن [[سلام‌ها]]، لعن‌ها می‌رساند که آن [[ولایت]] و این برائت در کنار هم‌اند و مکمل یکدیگر<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ زیارت (کتاب)|فرهنگ زیارت]]، ص:۲۸۹-۲۹۳.</ref>. | * در همین [[زیارتنامهها]] که درود به پاکان و رسولان و [[امامان]] و اهل کمال و معنویت فرستاده می‌شود، ننگ و نفرت و نفرین و لعنت هم بر دشمنان آنان، که دشمنان [[حق]] و عدل و نیکی و پاکی هستند، فرستاده می‌شود. در کنار هم بودن [[سلام‌ها]]، لعن‌ها می‌رساند که آن [[ولایت]] و این برائت در کنار هم‌اند و مکمل یکدیگر<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ زیارت (کتاب)|فرهنگ زیارت]]، ص:۲۸۹-۲۹۳.</ref>. | ||
*مخاطبان لعنت در [[زیارتنامهها]] کیستند و چه کسانی ملعونند؟ خدا و رسول، در [[قرآن]] و سنت، چه کسانی را لعنت کرده اند؟ و چه کسانی مستحقّ لعن اند؟ ... بحثی است مفصل که در اینجا مجال بیانش نیست، کافی است به آیات [[قرآن]] و احادیث [[پیامبر خاتم|پیامبر]]{{صل}} و [[ائمه]]{{ع}}: مراجعه کنید. ولی لعنتی که در [[زیارتنامهها]] آمده است، نوعی نفرین و طرد است. معنی لعن، طرد کردن و راندن و دور کردن از رحمت است<ref>مجمع البحرین، طریحی، ماده لعن.</ref> عرب‌ها، هنگام راندن کسی از جمع خویش، تعبیر لعن به کار می‌برده‌اند<ref>مجمع البحرین، ماده لعن.</ref> لعنت خدا نسبت به مردم، در آخرت به معنی عقوبت است و در دنیا به معنای بریدگی یک انسان از پذیرش رحمت و توفیق الهی. و لعنت انسان نسبت به دیگری، به مفهوم نفرین و دعا به زیان اوست<ref> المفردات، راغب اصفهانی، ماده لعن.</ref>این راندن به خشم و درخواستِ دورباش از رحمت خدا در دنیا و آخرت، این نفرت و نفرین مقدّس که در [[زیارتنامهها]] از زبان [[زائر]] بیان می‌شود، اعلام برائت و بیزاری و بیان موضع مخالف با ناپاکان و تبرّی نسبت به اهل ستم و فساد و طغیان است. لعنت، نشان اوج انزجار و تنافر است، که در مرحله عملی اش به پیکار و مبارزه می‌انجامد<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ زیارت (کتاب)|فرهنگ زیارت]]، ص:۲۸۹-۲۹۳.</ref>. | *مخاطبان لعنت در [[زیارتنامهها]] کیستند و چه کسانی ملعونند؟ خدا و رسول، در [[قرآن]] و سنت، چه کسانی را لعنت کرده اند؟ و چه کسانی مستحقّ لعن اند؟ ... بحثی است مفصل که در اینجا مجال بیانش نیست، کافی است به آیات [[قرآن]] و احادیث [[پیامبر خاتم|پیامبر]]{{صل}} و [[ائمه]]{{ع}}: مراجعه کنید. ولی لعنتی که در [[زیارتنامهها]] آمده است، نوعی نفرین و طرد است. معنی لعن، طرد کردن و راندن و دور کردن از رحمت است<ref>مجمع البحرین، طریحی، ماده لعن.</ref> عرب‌ها، هنگام راندن کسی از جمع خویش، تعبیر لعن به کار می‌برده‌اند<ref>مجمع البحرین، ماده لعن.</ref> لعنت خدا نسبت به مردم، در آخرت به معنی عقوبت است و در دنیا به معنای بریدگی یک انسان از پذیرش رحمت و توفیق الهی. و لعنت انسان نسبت به دیگری، به مفهوم نفرین و دعا به زیان اوست<ref> المفردات، راغب اصفهانی، ماده لعن.</ref>این راندن به خشم و درخواستِ دورباش از رحمت خدا در دنیا و آخرت، این نفرت و نفرین مقدّس که در [[زیارتنامهها]] از زبان [[زائر]] بیان می‌شود، اعلام برائت و بیزاری و بیان موضع مخالف با ناپاکان و تبرّی نسبت به اهل ستم و فساد و طغیان است. لعنت، نشان اوج انزجار و تنافر است، که در مرحله عملی اش به پیکار و مبارزه می‌انجامد<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ زیارت (کتاب)|فرهنگ زیارت]]، ص:۲۸۹-۲۹۳.</ref>. | ||
*گرچه لعن، در [[زیارتنامهها]] هرگز به اندازه [[سلام]] نمی‌رسد، | *گرچه لعن، در [[زیارتنامهها]] هرگز به اندازه [[سلام]] نمی‌رسد، لکن در حدّ خودش فراوان به کار رفته است. از انبوه فقرات [[زیارتنامهها]]، به چند نمونه که مخاطبانِ لعنت و متعلقان آن را بیان می‌کند، اشاره می‌کنیم. در زیارتی که [[امام صادق]]{{ع}} به "یونس بن ظبیان" و ... آموخته است، خطاب به [[امام حسین|سیدالشهدا]]{{ع}} می‌خوانیم: "... لعنت باد بر امتی که شما را کشتند، و با شما به مخالفت برخاستند و ولایت شما را انکار کرده، بر شما تاختند، و امتی که (در صحنه [[حق]] و یاری شما) شاهد بودند ولی به شهادت نرسیدند ..."<ref>مفاتیح الجنان، زیارت اول از زیارت‌های مطلقه امام حسین{{ع}}.</ref> در [[زیارت]] دیگری که [[امام صادق]]{{ع}} به "حسن بن عطیه" آموخته است، می‌خوانیم: "... خدایا! لعنت کن کسانی را که فرستادگانت را تکذیب کردند، کعبه را ویران ساختند، کتابت را سوزاندند، خون‌های دودمان پیامبرت را ریختند، در سرزمین‌هایت فساد کردند و بندگانت را به ذلت نشاندند ..."<ref>بحار الانوار، جلد ۹۸، ص ۱۵۰.</ref> نمونه ای دیگر، از [[زیارت]] [[امام علی|امیرالمؤمنین]] که [[امام صادق]]{{ع}} به یونس بن ظبیان تعلیم کرد: "... خدا لعنت کند آن کس را که تو را کشت، و آن که را در پی کشتن تو بود و آن که با تو مخالفت کرد، و آن که بر تو دروغ بست و بر تو ستم نمود. لعنت خدا برآن که [[حق]] تو را غصب کرد و بر آن که این خبر به او رسید و به آن رضا داد ... من از آنان به سوی خدا بیزاری می‌جویم. خدا لعنت کند امتی را که با تو مخالفت نمود و ولایت تو را انکار کرد و بر ضدّ تو بسیج شد و تو را کشت و خوار نمود و دشمنی کرد ... خدایا! با همه لعنت های خویش، کشندگان پیامبرانت و اوصیای آنان را لعنت کن و سوزش آتش خود را به آنان بچشان، خدایا جِبت‌ها (قدرت‌های ضد الهی)، طاغوت‌ها، فرعونها، لات و عُزّی و هر قدرتی را که در مقابل تو به آن دعوت می‌شود، و هر نوآور بدعتگذار و مفتری را لعنت کن. خدایا، آنان و پیروان و هواداران و علاقمندان و هبستگان و یاران آنان را فراوان لعنت کن ..."<ref>بحارالأنوار چاپ بیروت، جلد ۹۷، ص ۲۷۳.</ref> <ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ زیارت (کتاب)|فرهنگ زیارت]]، ص:۲۸۹-۲۹۳.</ref>. | ||
*این برائت و بیزاری که در قالب لعن بروز می‌کند، با این زشتی‌ها، فسادها، تحریف‌ها، ستم‌ها، گردنکشی‌ها، صف‌آرایی در مقابل جناح [[حق]]، نپذیرفتن طاعت [[ائمه]]{{ع}} و مخالفت با این رهبران الهی آمیخته است. لعن آنان، طرد نمایندگان این خطّ در همیشه و همه جای تاریخ است. آن که آنان را به این خاطر لعن می‌کند، طبعاً باید فکر و عمل خود، از این‌گونه کجی‌ها و فسادها پاک باشد. نفی موضع امویان و عباسیان در دشمنی با [[ائمه]]{{ع}} و راه درست آنان، رفض موضع عملی و فکری پیروان آنان در طول تاریخ است. می‌بینیم که حتی لعن بر دشمنان [[ائمه]]{{ع}} و مخالفان راه خدا و سنت رسول هم، برای پیروان راستین [[حق]] و طرفداران [[اهل بیت]] [[عصمت]]{{عم}} سازنده و خط دهنده است<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ زیارت (کتاب)|فرهنگ زیارت]]، ص:۲۸۹-۲۹۳.</ref>. | *این برائت و بیزاری که در قالب لعن بروز می‌کند، با این زشتی‌ها، فسادها، تحریف‌ها، ستم‌ها، گردنکشی‌ها، صف‌آرایی در مقابل جناح [[حق]]، نپذیرفتن طاعت [[ائمه]]{{ع}} و مخالفت با این رهبران الهی آمیخته است. لعن آنان، طرد نمایندگان این خطّ در همیشه و همه جای تاریخ است. آن که آنان را به این خاطر لعن می‌کند، طبعاً باید فکر و عمل خود، از این‌گونه کجی‌ها و فسادها پاک باشد. نفی موضع امویان و عباسیان در دشمنی با [[ائمه]]{{ع}} و راه درست آنان، رفض موضع عملی و فکری پیروان آنان در طول تاریخ است. می‌بینیم که حتی لعن بر دشمنان [[ائمه]]{{ع}} و مخالفان راه خدا و سنت رسول هم، برای پیروان راستین [[حق]] و طرفداران [[اهل بیت]] [[عصمت]]{{عم}} سازنده و خط دهنده است<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ زیارت (کتاب)|فرهنگ زیارت]]، ص:۲۸۹-۲۹۳.</ref>. | ||
نسخهٔ ۱۶ مهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۰۳:۵۱
 | این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید. |
- این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل لعن (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
لعن در زیارتنامهها
- در همین زیارتنامهها که درود به پاکان و رسولان و امامان و اهل کمال و معنویت فرستاده می‌شود، ننگ و نفرت و نفرین و لعنت هم بر دشمنان آنان، که دشمنان حق و عدل و نیکی و پاکی هستند، فرستاده می‌شود. در کنار هم بودن سلام‌ها، لعن‌ها می‌رساند که آن ولایت و این برائت در کنار هم‌اند و مکمل یکدیگر[۱].
- مخاطبان لعنت در زیارتنامهها کیستند و چه کسانی ملعونند؟ خدا و رسول، در قرآن و سنت، چه کسانی را لعنت کرده اند؟ و چه کسانی مستحقّ لعن اند؟ ... بحثی است مفصل که در اینجا مجال بیانش نیست، کافی است به آیات قرآن و احادیث پیامبر(ص) و ائمه(ع): مراجعه کنید. ولی لعنتی که در زیارتنامهها آمده است، نوعی نفرین و طرد است. معنی لعن، طرد کردن و راندن و دور کردن از رحمت است[۲] عرب‌ها، هنگام راندن کسی از جمع خویش، تعبیر لعن به کار می‌برده‌اند[۳] لعنت خدا نسبت به مردم، در آخرت به معنی عقوبت است و در دنیا به معنای بریدگی یک انسان از پذیرش رحمت و توفیق الهی. و لعنت انسان نسبت به دیگری، به مفهوم نفرین و دعا به زیان اوست[۴]این راندن به خشم و درخواستِ دورباش از رحمت خدا در دنیا و آخرت، این نفرت و نفرین مقدّس که در زیارتنامهها از زبان زائر بیان می‌شود، اعلام برائت و بیزاری و بیان موضع مخالف با ناپاکان و تبرّی نسبت به اهل ستم و فساد و طغیان است. لعنت، نشان اوج انزجار و تنافر است، که در مرحله عملی اش به پیکار و مبارزه می‌انجامد[۵].
- گرچه لعن، در زیارتنامهها هرگز به اندازه سلام نمی‌رسد، لکن در حدّ خودش فراوان به کار رفته است. از انبوه فقرات زیارتنامهها، به چند نمونه که مخاطبانِ لعنت و متعلقان آن را بیان می‌کند، اشاره می‌کنیم. در زیارتی که امام صادق(ع) به "یونس بن ظبیان" و ... آموخته است، خطاب به سیدالشهدا(ع) می‌خوانیم: "... لعنت باد بر امتی که شما را کشتند، و با شما به مخالفت برخاستند و ولایت شما را انکار کرده، بر شما تاختند، و امتی که (در صحنه حق و یاری شما) شاهد بودند ولی به شهادت نرسیدند ..."[۶] در زیارت دیگری که امام صادق(ع) به "حسن بن عطیه" آموخته است، می‌خوانیم: "... خدایا! لعنت کن کسانی را که فرستادگانت را تکذیب کردند، کعبه را ویران ساختند، کتابت را سوزاندند، خون‌های دودمان پیامبرت را ریختند، در سرزمین‌هایت فساد کردند و بندگانت را به ذلت نشاندند ..."[۷] نمونه ای دیگر، از زیارت امیرالمؤمنین که امام صادق(ع) به یونس بن ظبیان تعلیم کرد: "... خدا لعنت کند آن کس را که تو را کشت، و آن که را در پی کشتن تو بود و آن که با تو مخالفت کرد، و آن که بر تو دروغ بست و بر تو ستم نمود. لعنت خدا برآن که حق تو را غصب کرد و بر آن که این خبر به او رسید و به آن رضا داد ... من از آنان به سوی خدا بیزاری می‌جویم. خدا لعنت کند امتی را که با تو مخالفت نمود و ولایت تو را انکار کرد و بر ضدّ تو بسیج شد و تو را کشت و خوار نمود و دشمنی کرد ... خدایا! با همه لعنت های خویش، کشندگان پیامبرانت و اوصیای آنان را لعنت کن و سوزش آتش خود را به آنان بچشان، خدایا جِبت‌ها (قدرت‌های ضد الهی)، طاغوت‌ها، فرعونها، لات و عُزّی و هر قدرتی را که در مقابل تو به آن دعوت می‌شود، و هر نوآور بدعتگذار و مفتری را لعنت کن. خدایا، آنان و پیروان و هواداران و علاقمندان و هبستگان و یاران آنان را فراوان لعنت کن ..."[۸] [۹].
- این برائت و بیزاری که در قالب لعن بروز می‌کند، با این زشتی‌ها، فسادها، تحریف‌ها، ستم‌ها، گردنکشی‌ها، صف‌آرایی در مقابل جناح حق، نپذیرفتن طاعت ائمه(ع) و مخالفت با این رهبران الهی آمیخته است. لعن آنان، طرد نمایندگان این خطّ در همیشه و همه جای تاریخ است. آن که آنان را به این خاطر لعن می‌کند، طبعاً باید فکر و عمل خود، از این‌گونه کجی‌ها و فسادها پاک باشد. نفی موضع امویان و عباسیان در دشمنی با ائمه(ع) و راه درست آنان، رفض موضع عملی و فکری پیروان آنان در طول تاریخ است. می‌بینیم که حتی لعن بر دشمنان ائمه(ع) و مخالفان راه خدا و سنت رسول هم، برای پیروان راستین حق و طرفداران اهل بیت عصمت(ع) سازنده و خط دهنده است[۱۰].
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ زیارت، ص:۲۸۹-۲۹۳.
- ↑ مجمع البحرین، طریحی، ماده لعن.
- ↑ مجمع البحرین، ماده لعن.
- ↑ المفردات، راغب اصفهانی، ماده لعن.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ زیارت، ص:۲۸۹-۲۹۳.
- ↑ مفاتیح الجنان، زیارت اول از زیارت‌های مطلقه امام حسین(ع).
- ↑ بحار الانوار، جلد ۹۸، ص ۱۵۰.
- ↑ بحارالأنوار چاپ بیروت، جلد ۹۷، ص ۲۷۳.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ زیارت، ص:۲۸۹-۲۹۳.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ زیارت، ص:۲۸۹-۲۹۳.
