اخیار: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (جایگزینی متن - ':"' به ': "')
جز (جایگزینی متن - 'مجتبی تونه‌ای|مجتبی تونه‌ای]]، تونه‌ای، مجتبی، [[موعودنامه')
خط ۲۷: خط ۲۷:
==منابع==
==منابع==
* [[پرونده:134491.jpg|22px]] [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه مهدویت''']].
* [[پرونده:134491.jpg|22px]] [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه مهدویت''']].
* [[پرونده:29873800.jpg|22px]] [[مجتبی تونه‌ای|مجتبی تونه‌ای]]، [[موعودنامه (کتاب)|'''موعودنامه''']].
* [[پرونده:29873800.jpg|22px]] [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|'''موعودنامه''']].


==پانویس==
==پانویس==

نسخهٔ ‏۲ ژوئیهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۱۰:۱۸

این مدخل مرتبط با مباحث پیرامون امام مهدی(ع) است. "امام مهدی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل امام مهدی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

اخیار برخی از یاران برجسته حضرت مهدی(ع) در عصر ظهور از عراق‏[۱].

واژه شناسی لغوی

  • "اخیار" در لغت به معنای نیکان، برگزیدگان، نیکوتران[۲]‏ و انسان‏های نیک‌‏رفتار است.

اخیار در فرهنگ مهدوی

در فرهنگ مهدوی گروهی از یاران خاصّ حضرت مهدی(ع) و از جمله ۳۱۳ تن هستند که از عراق به آن حضرت می‏‌پیوندند و بین رکن و مقام با ایشان بیعت می‌‏کنند. امام باقر(ع) در این ‏باره فرمود: "سیصد و چند نفر به شمار اهل بدر با قائم بین رکن و مقام بیعت می‌‏کنند. در بین آنان نجبا از اهل مصر، ابدال از اهل شام و اخیار از اهل عراق می‌‏باشند" [۳][۴].

اخیار در موعودنامه

پرسش‌های وابسته

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۴۰.
  2. دهخدا، لغتنامه، أخیار
  3. " يُبَايِعُ‏ الْقَائِمَ‏ بَيْنَ‏ الرُّكْنِ‏ وَ الْمَقَامِ‏ ثَلَاثُمِائَةٍ وَ نَيِّفٌ‏ عِدَّةَ أَهْلِ‏ بَدْرٍ فِيهِمُ‏ النُّجَبَاءُ مِنْ‏ أَهْلِ‏ مِصْرَ وَ الْأَبْدَالُ‏ مِنْ‏ أَهْلِ‏ الشَّامِ‏ وَ الْأَخْيَارُ مِنْ‏ أَهْلِ‏ الْعِرَاقِ‏ ‏‏"؛ شیخ طوسی، کتاب الغیبة، ص ۴۷۶، ح ۵۰۲
  4. سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص۴۰.
  5. غیبة طوسى، ص ۴۷۶.
  6. تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۸۰.