اولین خطبه امام مهدی: تفاوت میان نسخه‌ها

خط ۱۱: خط ۱۱:
==مقدمه==
==مقدمه==
*حضرت در روز موعود وارد [[مسجد الحرام]] می‌شود. دو رکعت نماز رو به کعبه و پشت به مقام ابراهیم به جای می‌آورد و پس از دعا به درگاه خداوند به نزدیک کعبه رفته و با تکیه بر حجر الاسود رو به جهانیان کرده و نخستین خطبه تاریخی خود را انشاء می‌کند. حضرت پس از حمد و سلام و صلوات بر آستان [[پیامبر اکرم]] و خاندانش چنین می‌فرماید: "ای مردم! ما برای خداوند -از شما- یاری می‌طلبیم و کیست که مرا یاری کند؟ آری ما خاندان پیامبرتان [[محمد]] مصطفی {{صل}} هستیم و سزاوارترین [و نزدیک‌ترین] مردم نسبت به خدا و ایشان. هرکس با من در رابطه با آدم محاجه کند من سزاوارترین مردم نسبت به اویم و همین‌طور راجع به [[نوح]] و [[ابراهیم]] و [[محمد]] {{صل}} و دیگر پیامبران و کتاب خداوند که به هرکدام از دیگر مردم اولی هستم. مگر خداوند متعال در کتابش نفرموده است: "به راستی که خداوند آدم و نوح و خاندان ابراهیم و خاندان عمران را بر جهانیان برگزید، خاندانی که برخی از آن‌ها از بعضی دیگرند و خداوند شنوا و دانا است"<ref>آل عمران، ۳۳.</ref>. من بازمانده آدم و ذخیره نوح و برگزیده ابراهیم و عصاره وجود محمد {{صل}} هستم... هرکس درباره سنت رسول خدا با من محاجه کند، من سزاوارترین مردم نسبت به آن هستم. هرکه امروز کلام مرا می‌شنود، به خداوند متعال قسم می‌دهم که به غایبان برساند، به حق خداوند متعال و رسول گرامی‌اش و حق خودم، از شما می‌خواهم [به ما رو کنید] که حق خویشاوندی رسول خدا را بر گردن شما دارم. شما ما را یاری کنید و در مقابل آن‌ها که به ما ظلم می‌کنند، حمایت کنید که اهل باطل به ما دروغ بستند... از خدا بترسید و خدا را درباره ما در نظر داشته باشید. ما را خوار نکنید. یاری‌مان کنید تا خداوند متعال شما را یاری فرماید<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۲۳؛ غیبة نعمانی، ص ۱۲۱.</ref>. سپس حضرت دست‌های‌شان را به آسمان بلند کرده و با دعا و تضرّع، این آیه را به درگاه الهی عرضه می‌دارد: {{متن قرآن|أَمَّن يُجِيبُ الْمُضْطَرَّ إِذَا دَعَاهُ وَيَكْشِفُ السُّوءَ}}<ref>نمل، ۶۲.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۱۴۲.</ref>.
*حضرت در روز موعود وارد [[مسجد الحرام]] می‌شود. دو رکعت نماز رو به کعبه و پشت به مقام ابراهیم به جای می‌آورد و پس از دعا به درگاه خداوند به نزدیک کعبه رفته و با تکیه بر حجر الاسود رو به جهانیان کرده و نخستین خطبه تاریخی خود را انشاء می‌کند. حضرت پس از حمد و سلام و صلوات بر آستان [[پیامبر اکرم]] و خاندانش چنین می‌فرماید: "ای مردم! ما برای خداوند -از شما- یاری می‌طلبیم و کیست که مرا یاری کند؟ آری ما خاندان پیامبرتان [[محمد]] مصطفی {{صل}} هستیم و سزاوارترین [و نزدیک‌ترین] مردم نسبت به خدا و ایشان. هرکس با من در رابطه با آدم محاجه کند من سزاوارترین مردم نسبت به اویم و همین‌طور راجع به [[نوح]] و [[ابراهیم]] و [[محمد]] {{صل}} و دیگر پیامبران و کتاب خداوند که به هرکدام از دیگر مردم اولی هستم. مگر خداوند متعال در کتابش نفرموده است: "به راستی که خداوند آدم و نوح و خاندان ابراهیم و خاندان عمران را بر جهانیان برگزید، خاندانی که برخی از آن‌ها از بعضی دیگرند و خداوند شنوا و دانا است"<ref>آل عمران، ۳۳.</ref>. من بازمانده آدم و ذخیره نوح و برگزیده ابراهیم و عصاره وجود محمد {{صل}} هستم... هرکس درباره سنت رسول خدا با من محاجه کند، من سزاوارترین مردم نسبت به آن هستم. هرکه امروز کلام مرا می‌شنود، به خداوند متعال قسم می‌دهم که به غایبان برساند، به حق خداوند متعال و رسول گرامی‌اش و حق خودم، از شما می‌خواهم [به ما رو کنید] که حق خویشاوندی رسول خدا را بر گردن شما دارم. شما ما را یاری کنید و در مقابل آن‌ها که به ما ظلم می‌کنند، حمایت کنید که اهل باطل به ما دروغ بستند... از خدا بترسید و خدا را درباره ما در نظر داشته باشید. ما را خوار نکنید. یاری‌مان کنید تا خداوند متعال شما را یاری فرماید<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۲۳؛ غیبة نعمانی، ص ۱۲۱.</ref>. سپس حضرت دست‌های‌شان را به آسمان بلند کرده و با دعا و تضرّع، این آیه را به درگاه الهی عرضه می‌دارد: {{متن قرآن|أَمَّن يُجِيبُ الْمُضْطَرَّ إِذَا دَعَاهُ وَيَكْشِفُ السُّوءَ}}<ref>نمل، ۶۲.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۱۴۲.</ref>.
*[[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} در آغاز [[قیام]] عادلانه جهانی‌اش، بر دیوار [[خانه خدا]] تکیه می‌زند و [[سخنرانی]] تاریخی و جاودانه خویش را آغاز می‌کند. فرازی از آن [[خطبه]] چنین است: "... اینک ما از خدای توانا [[یاری]] می‌طلبیم و تمام ایمان‌آورندگان به [[خدا]] و کسانی را که ندای جهانی ما را پاسخ مثبت دهند، همه را برای تحقق [[اهداف الهی]] و انسانی خویش به [[یاری]] می‌خوانیم و همه را به [[حق]] و [[عدالت]] [[دعوت]] می‌کنیم. [[مردم]]! ما [[خاندان]] پیام‌آور شما "[[محمد]]" هستیم... هان ای [[مردم]]! هرکس به من در مورد [[آدم]] {{ع}} [[گفتگو]] کند، من نزدیکترین [[مردم]] به [[آدم]]، نیای بزرگ [[بشریت]] هستم. و هرکس در مورد [[نوح]] [[پیامبر]]، [[ابراهیم]] [[بت‌شکن]] و [[محمد]]، [[پیامبر]] [[عدالت]] و حرّیت بحث و [[گفتگو]] کند، من نزدیک‌ترین [[انسان‌ها]] به این [[پیامبران]] بزرگ [[خدا]] و پرچمداران قهرمان [[هدایت]] و [[رسالت]] هستم"<ref>غیبة نعمانی، ص ۲۷۹؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۳۹.</ref>.
*از [[امام باقر]] {{ع}} [[خطبه]] و [[پیام]] دیگری نیز برای [[امام مهدی]] {{ع}} آورده‌اند که اندک تفاوتی با نسخه‌های پیشین دارد. ان [[حضرت]] می‌فرماید: [[امام مهدی]] {{ع}} به هنگام شامگاهی، در حالی که [[پرچم]] [[پیامبر]] در دست، پیراهن آن گرامی بر تن، [[سلاح]] ویژه او و بیان گرم و دیگر ویژگی‌ها و نشانه‌های آن [[حضرت]] را به همراه دارد، در [[مکه]] [[ظهور]] می‌کند. [[نماز]] عشا را به [[جماعت]] می‌خواند و آن‌گاه با صدای دلنوازش جهانیان را مخاطب ساخته و می‌فرماید: "هان ای [[مردم]]! اینک در پیشگاه پروردگارتان خدای را به یاد شما می‌آورم؛ خدایی را که حجت‌های خویش را بر شما تمام و پیام‌آورانش را ارسال کرد و [[قرآن]] را برای [[هدایت]] [[بشر]] فرو فرستاد. او شما را [[فرمان]] می‌دهد که چیزی را شریک او نسازید و بر [[اطاعت]] او و فرمانبرداری از پیامبرش کوشا باشید. آن‌چه را [[قرآن]] در [[اندیشه]] زنده ساختن آن است، زنده سازید و [[بدعت‌ها]] و ضدارزش‌هایی را که [[قرآن]] در پی محو و نابودی آن‌ها است، از میان بردارید. در راه [[حق]] و [[هدایت]]، مددکار من باشید و در راه [[تقوا]] و [[عدالت]] [[وزیر]] و کمک‌کار من. [[مردم]]! [[پایان جهان]] و فرجام آن نزدیک شده و [[دنیا]]، جدایی خویش را اعلان نموده است. من شما را به سوی [[خدای یکتا]] و پیام‌آورش [[محمد]] {{صل}} و عمل به کتاب زندگی‌ساز او و [[احیاء]] و رواج ارزش‌های والای [[الهی]] و انسانی و نابودی بدعت‌های جاهلی و [[باطل]] و ضدارزش‌ها فرا می‌خوانم"<ref>عقد الدرر، ص ۱۴۵؛ معجم احادیث الامام المهدی {{ع}}، ج ۳، ص ۲۹۵.</ref>.
*و اما سومین [[خطبه]] از آن گرامی؛ در یک [[روایت]] طولانی، [[خطبه]] پرمحتوای دیگری برای آن [[حضرت]]، از [[امام صادق]] {{ع}} [[روایت]] شده است که فرازهایی از آن را می‌آوریم: هان ای توده‌های انسانی! هرکس می‌خواهد به "[[آدم]]" و "[[شیث]]" نظاره کند، من [[آدم]] و شیث هستم و از آنان نشان دارم. هرکس می‌خواهد به "[[نوح]]" و فرزندش "سام" بنگرد، من [[نوح]] و سام هستم... هرکس می‌خواهد به "[[ابراهیم]]" و "[[اسماعیل]]" نظاره کند، من از [[ابراهیم]] و [[اسماعیل]] [[نسب]] دارم. هرکس می‌خواهد به "[[عیسی]]" و "[[شمعون]]" نگاه کند، من [[عیسی]] و [[شمعون]] هستم و از آنان نشان دارم. هر کس می‌خواهد به "[[محمد]] {{صل}}" و "[[امیر مومنان]] {{ع}}" بنگرد، بداند که من [[محمد]] و [[امیر مومنان]] هستم. [[مردم]]! هرکس می‌خواهد به "[[امام حسن|حسن]] و [[امام حسین|حسین]]" بنگرد، من [[حسن]] و [[حسین]] هستم. [[مردم]]! هر کس می‌خواهد به [[امامان]] [[معصوم]] پس از [[امام حسین|حسین]] و از [[فرزندان]] او بنگرد، من از آنان هستم و از آنان نشان دارم<ref>بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۹.</ref>.
*[[علامه مجلسی|مرحوم مجلسی]] در تفسیری بر این [[روایت]] طولانی می‌گوید: در فرازهایی که [[امام مهدی]] {{ع}} می‌فرماید: "من [[آدم]]، [[شیث]]، [[عیسی]]، [[محمد]] و [[امامان]] [[معصوم]] هستم"، یعنی در [[دانش]] و [[ارزش‌های اخلاقی]] و انسانی آنان که شما آنان را [[پیروی]] می‌کنید، من همان‌گونه‌ام و عصاره و چکیده آن [[ارزش‌ها]]. [[امام باقر]] {{ع}} می‌فرماید: پس از پایان یافتن [[خطبه]] [[امام مهدی]] {{ع}}،٣١٣ نفر [[یاران خاص]] او بر گرد [[خورشید]] وجودش اجتماع نموده و با او [[بیعت]] می‌کنند<ref>امام مهدی {{ع}} از ولادت تا ظهور، سید محمد کاظم قزوینی، ص ۶۴۷.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۳۰۱.</ref>.
==پرسش مستقیم==
==پرسش مستقیم==
* [[اولین سخنانی که امام بعد از ظهور می‌‏فرمایند چیست؟ (پرسش)]]
* [[اولین سخنانی که امام بعد از ظهور می‌‏فرمایند چیست؟ (پرسش)]]
۱۹٬۴۱۸

ویرایش