نامۀ ۷۹ نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{خرد}} {{امامت}} ==مقدمه== *امام {{ع}} در این نامه راز هلاکت امت‌های پیشین را بیان...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳: | خط ۳: | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
*امام {{ع}} در این نامه راز هلاکت امت‌های پیشین را بیان می‌دارد. دستگاه حاکم حق مردمان را از آنان بازمی‌داشت و مردمان به آن تن می‌دادند و آنان را به راه باطل رهبری می‌کرد و آنان نیز از باطل پیروی می‌کردند. حاکمانی که کار را بر جایگاه خود ننهادند و ولایات را به افرادی که سزاوار و شایسته‌اش نبودند واگذاشتند. کارهای دین و دنیای آنان مطابق با هوس خود و غرض فاسدشان بود. آن‌ها مردم را به راه باطل کشاندند، در نتیجه نسلی که پس از ایشان آمد، در ارتکاب آن باطل و ناحق از پدران و نیاکان خویش پیروی کردند. آنان در اثر این نابخردی سرانجام در ورطه هلاکت گرفتار آمدند. این نامه در اوایل حکومت امام {{ع}} در سال ۳۶ ق صادر شده است<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 816.</ref>. | *[[امام]] {{ع}} در این [[نامه]] [[راز]] [[هلاکت]] امت‌های پیشین را بیان می‌دارد. دستگاه [[حاکم]] [[حق]] [[مردمان]] را از آنان بازمی‌داشت و [[مردمان]] به آن تن می‌دادند و آنان را به راه [[باطل]] [[رهبری]] می‌کرد و آنان نیز از [[باطل]] [[پیروی]] می‌کردند. حاکمانی که کار را بر [[جایگاه]] خود ننهادند و ولایات را به افرادی که سزاوار و شایسته‌اش نبودند واگذاشتند. کارهای [[دین]] و دنیای آنان مطابق با [[هوس]] خود و غرض فاسدشان بود. آن‌ها [[مردم]] را به راه [[باطل]] کشاندند، در نتیجه نسلی که پس از ایشان آمد، در ارتکاب آن [[باطل]] و ناحق از [[پدران]] و نیاکان خویش [[پیروی]] کردند. آنان در اثر این [[نابخردی]] سرانجام در ورطه [[هلاکت]] گرفتار آمدند. این [[نامه]] در اوایل [[حکومت امام]] {{ع}} در سال ۳۶ ق صادر شده است<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 816.</ref>. | ||
*افزون بر [[سیدرضی]]، [[ابن عبدالبر]] در بهجة المجالس با اندکی | *افزون بر [[سیدرضی]]، [[ابن عبدالبر]] در بهجة المجالس با اندکی [[اختلاف]]، این [[نامه]] را [[روایت]] کرده است<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 816.</ref>. | ||
==فرازی از نامه== | ==فرازی از نامه== | ||
*لحظه‌ای که خلعت خلافت را حضرت علی {{ع}} بر اندام مقدسش کرد، نامه زیر را به امرای ارتش خویش نگاشت: پس از ستایش خدای بزرگ و بی‌همتا و درود بر رسول اکرم {{صل}} این را بدانید که هلاکت آن‌هایی که قبل از شما زندگی کردند و به این دلیل بود که مردم را از حق بازمی‌داشتند و مردم نیز خریدار افکار باطل آنان بودند. این قدرتمندان توده آنان را به وادی ضلالت و گمراهی و ناراستی مجبور کردند و آن عده از بی‌خبران کوردل هم اطاعتشان را به گردن گرفتند<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 816.</ref>. | *لحظه‌ای که خلعت [[خلافت]] را [[حضرت علی]] {{ع}} بر اندام مقدسش کرد، [[نامه]] زیر را به امرای [[ارتش]] خویش نگاشت: پس از [[ستایش]] [[خدای بزرگ]] و بی‌همتا و [[درود]] بر [[رسول اکرم]] {{صل}} این را بدانید که [[هلاکت]] آن‌هایی که قبل از شما [[زندگی]] کردند و به این [[دلیل]] بود که [[مردم]] را از [[حق]] بازمی‌داشتند و [[مردم]] نیز خریدار افکار [[باطل]] آنان بودند. این قدرتمندان توده آنان را به وادی [[ضلالت]] و [[گمراهی]] و ناراستی مجبور کردند و آن عده از بی‌خبران کوردل هم اطاعتشان را به گردن گرفتند<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 816.</ref>. | ||
== پرسش‌های وابسته == | == پرسش‌های وابسته == | ||
نسخهٔ ۳۰ ژوئیهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۰۹:۴۳
 | این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید. |
مقدمه
- امام (ع) در این نامه راز هلاکت امت‌های پیشین را بیان می‌دارد. دستگاه حاکم حق مردمان را از آنان بازمی‌داشت و مردمان به آن تن می‌دادند و آنان را به راه باطل رهبری می‌کرد و آنان نیز از باطل پیروی می‌کردند. حاکمانی که کار را بر جایگاه خود ننهادند و ولایات را به افرادی که سزاوار و شایسته‌اش نبودند واگذاشتند. کارهای دین و دنیای آنان مطابق با هوس خود و غرض فاسدشان بود. آن‌ها مردم را به راه باطل کشاندند، در نتیجه نسلی که پس از ایشان آمد، در ارتکاب آن باطل و ناحق از پدران و نیاکان خویش پیروی کردند. آنان در اثر این نابخردی سرانجام در ورطه هلاکت گرفتار آمدند. این نامه در اوایل حکومت امام (ع) در سال ۳۶ ق صادر شده است[۱].
- افزون بر سیدرضی، ابن عبدالبر در بهجة المجالس با اندکی اختلاف، این نامه را روایت کرده است[۲].
فرازی از نامه
- لحظه‌ای که خلعت خلافت را حضرت علی (ع) بر اندام مقدسش کرد، نامه زیر را به امرای ارتش خویش نگاشت: پس از ستایش خدای بزرگ و بی‌همتا و درود بر رسول اکرم (ص) این را بدانید که هلاکت آن‌هایی که قبل از شما زندگی کردند و به این دلیل بود که مردم را از حق بازمی‌داشتند و مردم نیز خریدار افکار باطل آنان بودند. این قدرتمندان توده آنان را به وادی ضلالت و گمراهی و ناراستی مجبور کردند و آن عده از بی‌خبران کوردل هم اطاعتشان را به گردن گرفتند[۳].
پرسش‌های وابسته
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:
- ↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۲، ص 816.
- ↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۲، ص 816.
- ↑ دانشنامه نهج البلاغه، ج۲، ص 816.