نامۀ ۷۹ نهج البلاغه
مقدمه
امام (ع) در این نامه راز هلاکت امت‌های پیشین را بیان می‌دارد. دستگاه حاکم حق مردمان را از آنان بازمی‌داشت و مردمان به آن تن می‌دادند و آنان را به راه باطل رهبری می‌کرد و آنان نیز از باطل پیروی می‌کردند. حاکمانی که کار را بر جایگاه خود ننهادند و ولایات را به افرادی که سزاوار و شایسته‌اش نبودند واگذاشتند. کارهای دین و دنیای آنان مطابق با هوس خود و غرض فاسدشان بود. آن‌ها مردم را به راه باطل کشاندند، در نتیجه نسلی که پس از ایشان آمد، در ارتکاب آن باطل و ناحق از پدران و نیاکان خویش پیروی کردند. آنان در اثر این نابخردی سرانجام در ورطه هلاکت گرفتار آمدند. این نامه در اوایل حکومت امام (ع) در سال ۳۶ ق صادر شده است.
افزون بر سیدرضی، ابن عبدالبر در بهجة المجالس با اندکی اختلاف، این نامه را روایت کرده است.
فرازی از نامه
لحظه‌ای که خلعت خلافت را حضرت علی (ع) بر اندام مقدسش کرد، نامه زیر را به امرای ارتش خویش نگاشت: پس از ستایش خدای بزرگ و بی‌همتا و درود بر رسول اکرم (ص) این را بدانید که هلاکت آن‌هایی که قبل از شما زندگی کردند و به این دلیل بود که مردم را از حق بازمی‌داشتند و مردم نیز خریدار افکار باطل آنان بودند. این قدرتمندان توده آنان را به وادی ضلالت و گمراهی و ناراستی مجبور کردند و آن عده از بی‌خبران کوردل هم اطاعتشان را به گردن گرفتند[۱].
منابع
پانویس
- ↑ دین‌پرور، سید حسین، دانشنامه نهج البلاغه ج۲، ص ۸۱۶.