ویژگی‌های انتظار سازنده چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

:::::#'''[[اعتقاد]] به روند طبیعی [[انقلاب مهدوی]]:''' پیدایی و [[پیشرفت]] [[انقلاب جهانی امام مهدی]]{{ع}} تنها از سنخ [[معجزه]] نیست، بلکه از راه اسباب طبیعی نیز انجام می‌پذیرد. در این رخداد بزرگ، آن [[حضرت]]{{ع}} از [[پشتیبانی]] نیروهای آسمانی و فراطبیعی نیز برخوردار است؛ اما نه به گونه‌ای که [[حماسه]] [[ظهور]] را از روند عادی آن بیرون سازد، از این‌رو تحقق [[انقلاب جهانی امام زمان]]{{ع}} مانند دیگر انقلاب‌های [[اولیای الهی]]، در گرو پدیداری زمینه‌های عینی و بیرونی است، زیرا برای تحقق این [[انقلاب]] بزرگ، افزون بر وجود [[رهبری]] آسمانی، باید بر پایه [[سنت]] الاهی، همه [[آدمیان]] آزموده شوند، تا به گونه‌ای طبیعی راه رشد و [[تکامل]] را بپیمایند.

:::::#'''تأکید بر سهم [[جامعه]] در [[آماده‌سازی]] [[مقدمات ظهور]]:''' رویکرد مثبت و سازنده [[مردم]] در فراهم‌سازی [[مقدمات ظهور]]، برای جلب [[عنایت]] الاهی بر تحقق [[وعده]] [[ظهور]] اثر دارد، زیرا همان‌گونه که هر [[انقلاب]] عادی، شرایط و مقدماتی را می‌طلبد، [[انقلاب جهانی مهدی]] [[موعود]]{{ع}} را نیز پیش از هر چیز، بر اراده‌های توده‌های [[عظیم]] انسانی [[استوار]] است، از این‌رو آن [[حضرت]]{{ع}} در این [[اقدام]] بزرگ به [[یاران]] ویژه [[نیاز]] دارد، تا با آنان [[بشر]] خسته از [[ستم]] و تشنه [[عدالت]] را از [[برکات]] مادی و [[معنوی]] [[حکومت عدل جهانی]] خویش آسوده و سیراب کند.

::::::برپایه این [[آیه]]، [[ظهور امام مهدی]]{{ع}} دارای فرایندی است که با زنجیره‌ای از عوامل و سنت‌ها پیوند دارد و [[پایداری]] [[جامعه منتظر]] در دشواری‌ها و سهم سازنده آنان، برای فراهم‌سازی بستر این تحول بزرگ است. براساس [[مشیت]] [[تکوینی]] [[خدای حکیم]]، هرگونه دگرگونی [[انسان]]، از مجرای خواست خود او شدنی است، تا با تغییرات انفسی و درونی و ایجاد ظرفیت‌ها و [[شایستگی‌ها]]، زمینه را برای تغییرات آفاقی و دگرگونی در پدیده‌های بیرونی، نیز تکمیل تحول‌های درونی فراهم سازد، پس [[انتظار ظهور]] که سرآغاز همه دگرگونی‌هاست، [[نیازمند]] فراهم شدن بسترهای [[اجتماعی]] چنین تحول [[فراگیری]] است که [[بشر]] در [[انتظار]] آن نشسته است. فراخوان [[قرآن]] به الگوپذیری از [[پیشوایان معصوم]]{{عم}} نیز [[شاهد]] بر درستی این [[تفسیر]] است: {{متن قرآن|لَقَدْ كَانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ}}<ref>«بی‌گمان فرستاده خداوند برای شما نمونه‌ای  نیکوست، برای آن کس (از شما) که به خداوند و به روز بازپسین امید دارد و خداوند را بسیار یاد می‌کند» سوره احزاب، آیه ۲۱.</ref> زیرا بر پایه این [[آیه]]، الگوپذیری از [[رسول اکرم]]{{صل}} و [[امامان معصوم]]{{عم}} که همانند ایشان [[اسوه]] هدایت‌اند، پی‌سپاری راهی است که آن ذوات قدسی پیموده‌اند و روشن‌ترین نمود آموزه‌های معرفتی و [[سیره رفتاری]] آن حضرات{{عم}} [[اصلاح]] امور و [[ستیز]] با مظاهر [[شرک]] و [[فساد]] و [[تباهی]] است، پس [[انتظار ظهور امام مهدی]]{{ع}} نیز تنها در عمل به رهنمودها و گام نهادن در راه [[استوار]] آن الگوهای [[هدایت]] [[صدق]] می‌کند. [[رسول خدا]]{{صل}} فرمود: {{متن حدیث| طُوبَى لِمَنْ أَدْرَكَ قَائِمَ أَهْلِ بَيْتِي وَ هُوَ مُقْتَدٍ بِهِ قَبْلَ قِيَامِهِ يَأْتَمُّ بِهِ وَ بِأَئِمَّةِ الْهُدَى مِنْ قَبْلِهِ}}<ref>کمال الدین، ج ۱، ص ۲۸۷.</ref>.  

::::::برخی [[روایات]]، با ناسازگار دانستن [[انتظار ظهور]] با سکون و تن‌آسایی، آن را تنها در چشیدن [[رنج‌ها]] و [[شکیبایی]] در [[بلاها]] و گذر از آزمون‌های سخت و فرسایشگر [[دوران غیبت]] ممکن شمرده‌اند. [[امام باقر]]{{ع}} در [[گفت‌وگو]] با [[بشیر]] نبال، سخن کسانی را که می‌پندارند با [[ظهور حضرت مهدی]]{{ع}} همه چیز خود به خود درست می‌شود، بی‌آنکه قطره خونی ریخته شود، [[خیال]] [[باطل]] شمرده و آن را بر خلاف ‌سنت الاهی دانسته است:"می‌گویند: چون [[مهدی]]{{ع}} [[قیام]] کند همه مشکلات خود به خود برطرف می‌شود و به اندازه حجامتی [[خون]] نمی‌ریزد؟ [[حضرت]] فرمود: هرگز چنین نیست، [[سوگند]] به کسی که جانم در دست اوست! اگر [[کارها]] به خودی خود برای کسی درست می‌شد، برای [[رسول خدا]]{{صل}} بود؛ آن‌گاه که دندان‌های پیشین آن [[حضرت]] [[شکست]] و صورت مبارکش زخم برداشت؛ نه هرگز، [[سوگند]] به آن کسی که [[جان]] من به دست اوست، تا ما و شما عرق و [[خون]] بسته را [[پاک]] کنیم! سپس پیشانی‌اش را مسح کرد" <ref>{{متن حدیث| إِنَّهُمْ يَقُولُونَ إِنَّ الْمَهْدِيَّ لَوْ قَامَ لَاسْتَقَامَتْ لَهُ الْأُمُورُ عَفْواً وَ لَا يُهَرِيقُ مِحْجَمَةَ دَمٍ فَقَالَ كَلَّا وَ الَّذِي نَفْسِي بِيَدِهِ لَوِ اسْتَقَامَتْ لِأَحَدٍ عَفْواً لَاسْتَقَامَتْ لِرَسُولِ اللَّهِ{{صل}} حِينَ أُدْمِيَتْ رَبَاعِيَتُهُ وَ شُجَّ فِي وَجْهِهِ كَلَّا وَ الَّذِي نَفْسِي بِيَدِهِ حَتَّى نَمْسَحَ نَحْنُ وَ أَنْتُمُ الْعَرَقَ وَ الْعَلَقَ ثُمَّ مَسَحَ جَبْهَتَهُ}}؛ الغیبه، نعمانی، ص ۲۸۴؛ بحار الأنوار، ج ۵۲، ص ۳۵۸.</ref>»<ref>[[عبدالله جوادی آملی|جوادی آملی، عبدالله]]، [[ادب فنای مقربان ج۹ (کتاب)|ادب فنای مقربان]]، ج۹، ص۳۵۸، ۳۶۱.</ref>.