←احادیث مرتبط
خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
#"[[امام صادق]]{{ع}} فرمودند: "[[آگاه]] باشید که بوسیله [[تقوی]] رگ [[گناهان]] قطع میشود"<ref>{{متن حدیث| قَالَ{{ع}}: ... أَلَا وَ بِالتَّقْوَى تُقْطَعُ حُمَةُ الْخَطَايَا}}نهج البلاغه، چاپ عبده، خطبه ۱۵۵.</ref>؛ | #"[[امام صادق]]{{ع}} فرمودند: "[[آگاه]] باشید که بوسیله [[تقوی]] رگ [[گناهان]] قطع میشود"<ref>{{متن حدیث| قَالَ{{ع}}: ... أَلَا وَ بِالتَّقْوَى تُقْطَعُ حُمَةُ الْخَطَايَا}}نهج البلاغه، چاپ عبده، خطبه ۱۵۵.</ref>؛ | ||
#"پرهیزگاران در [[دنیا]] دارای [[فضیلتها]] هستند، گفتارشان از روی [[راستی]] است و پوشاکشان [[میانه روی]] و رفتارشان بفروتنی است. از آنچه که [[خداوند]] برایشان روانداشته چشم پوشیدهاند، و بعملی که آنانرا سود رساند گوش فرا داشتهاند، در [[سختی]] و گرفتاری چنانند که دیگران در آسایس و [[خوشی]]؛ و اگر نبود [[اجل]] و مدّتی که [[خدا]] برای ایشان تعیین فرموده، از [[شوق]] [[ثواب]] و [[بیم]] [[عذاب]] چشم برهم زدنی [[جان]] در بدنشان قرار نمیگرفت. [[خداوند]] در نظر آنان بزرگ است و غیر او در دیدة آنها کوچک. و [[یقین]] و باورشان ببهشت مانند [[یقین]] و [[باور]] کسی است که آن را دیده که اهل آن در آن بخوشی بسر میبرند، و ایمانشان به [[آتش]] همچون [[ایمان]] کسی است که آن را دیده که اهل آن در آن گرفتار عذابند"<ref>{{متن حدیث| فَالْمُتَّقُونَ فِيهَا هُمْ أَهْلُ الْفَضَائِلِ مَنْطِقُهُمُ الصَّوَابُ وَ مَلْبَسُهُمُ الِاقْتِصَادُ وَ مَشْيُهُمُ التَّوَاضُعُ غَضُّوا أَبْصَارَهُمْ عَمَّا حَرَّمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ وَ وَقَفُوا أَسْمَاعَهُمْ عَلَى الْعِلْمِ النَّافِعِ لَهُمْ نُزِّلَتْ أَنْفُسُهُمْ مِنْهُمْ فِي الْبَلَاءِ كَالَّتِي نُزِّلَتْ فِي الرَّخَاءِ وَ لَوْ لَا الْأَجَلُ الَّذِي كَتَبَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ لَمْ تَسْتَقِرَّ أَرْوَاحُهُمْ فِي أَجْسَادِهِمْ طَرْفَةَ عَيْنٍ شَوْقاً إِلَى الثَّوَابِ وَ خَوْفاً مِنَ الْعِقَابِ عَظُمَ الْخَالِقُ فِي أَنْفُسِهِمْ فَصَغُرَ مَا دُونَهُ فِي أَعْيُنِهِمْ فَهُمْ وَ الْجَنَّةُ كَمَنْ قَدْ رَآهَا فَهُمْ فِيهَا مُنَعَّمُونَ وَ هُمْ وَ النَّارُ كَمَنْ قَدْ رَآهَا فَهُمْ فِيهَا مُعَذَّبُونَ}}؛ نهج البلاغة، چاپ عبده، خطبه ۱۹۱.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۱ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۱، ص ۱۹۵-۱۹۷.</ref>. | #"پرهیزگاران در [[دنیا]] دارای [[فضیلتها]] هستند، گفتارشان از روی [[راستی]] است و پوشاکشان [[میانه روی]] و رفتارشان بفروتنی است. از آنچه که [[خداوند]] برایشان روانداشته چشم پوشیدهاند، و بعملی که آنانرا سود رساند گوش فرا داشتهاند، در [[سختی]] و گرفتاری چنانند که دیگران در آسایس و [[خوشی]]؛ و اگر نبود [[اجل]] و مدّتی که [[خدا]] برای ایشان تعیین فرموده، از [[شوق]] [[ثواب]] و [[بیم]] [[عذاب]] چشم برهم زدنی [[جان]] در بدنشان قرار نمیگرفت. [[خداوند]] در نظر آنان بزرگ است و غیر او در دیدة آنها کوچک. و [[یقین]] و باورشان ببهشت مانند [[یقین]] و [[باور]] کسی است که آن را دیده که اهل آن در آن بخوشی بسر میبرند، و ایمانشان به [[آتش]] همچون [[ایمان]] کسی است که آن را دیده که اهل آن در آن گرفتار عذابند"<ref>{{متن حدیث| فَالْمُتَّقُونَ فِيهَا هُمْ أَهْلُ الْفَضَائِلِ مَنْطِقُهُمُ الصَّوَابُ وَ مَلْبَسُهُمُ الِاقْتِصَادُ وَ مَشْيُهُمُ التَّوَاضُعُ غَضُّوا أَبْصَارَهُمْ عَمَّا حَرَّمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ وَ وَقَفُوا أَسْمَاعَهُمْ عَلَى الْعِلْمِ النَّافِعِ لَهُمْ نُزِّلَتْ أَنْفُسُهُمْ مِنْهُمْ فِي الْبَلَاءِ كَالَّتِي نُزِّلَتْ فِي الرَّخَاءِ وَ لَوْ لَا الْأَجَلُ الَّذِي كَتَبَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ لَمْ تَسْتَقِرَّ أَرْوَاحُهُمْ فِي أَجْسَادِهِمْ طَرْفَةَ عَيْنٍ شَوْقاً إِلَى الثَّوَابِ وَ خَوْفاً مِنَ الْعِقَابِ عَظُمَ الْخَالِقُ فِي أَنْفُسِهِمْ فَصَغُرَ مَا دُونَهُ فِي أَعْيُنِهِمْ فَهُمْ وَ الْجَنَّةُ كَمَنْ قَدْ رَآهَا فَهُمْ فِيهَا مُنَعَّمُونَ وَ هُمْ وَ النَّارُ كَمَنْ قَدْ رَآهَا فَهُمْ فِيهَا مُعَذَّبُونَ}}؛ نهج البلاغة، چاپ عبده، خطبه ۱۹۱.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۱ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۱، ص ۱۹۵-۱۹۷.</ref>. | ||
#[[امام باقر]]{{ع}} فرمودند: "در [[شناخت]] [[شیعیان]] ما این سوی و آن سوی نشوید، به [[خدا]] قسم [[شیعه]] ماکسی نیست جز آن کس که [[خداوند]]- عزّوجلَّ! - را [[اطاعت]] نماید" <ref>{{متن حدیث| عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ{{ع}} قَالَ: لَا تَذْهَبْ بِكُمُ الْمَذَاهِبُ فَوَ اللَّهِ مَا شِيعَتُنَا إِلَّا مَنْ أَطَاعَ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۷۳</ref>. | #[[امام باقر]]{{ع}} فرمودند: "در [[شناخت]] [[شیعیان]] ما این سوی و آن سوی نشوید، به [[خدا]] قسم [[شیعه]] ماکسی نیست جز آن کس که [[خداوند]]- عزّوجلَّ! - را [[اطاعت]] نماید" <ref>{{متن حدیث| عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ{{ع}} قَالَ: لَا تَذْهَبْ بِكُمُ الْمَذَاهِبُ فَوَ اللَّهِ مَا شِيعَتُنَا إِلَّا مَنْ أَطَاعَ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۷۳</ref>. | ||
#[[جابر]] گوید: [[امام باقر]]{{ع}} به من فرمودند: "ای [[جابر]]! آیا آنان که نام [[شیعه]] را بر خود بستهاند، تنها به این اکتفا میکنند که خود را [[دوستدار]] ما بدانند! به [[خدا]] قسم [[شیعه]] ما کسی نیست مگر آنکه [[تقوای الهی]] داشته باشد و او را [[اطاعت]] نماید. ای [[جابر]]! [[شیعیان]] ما شناخته نمیشدند مگر به [[تواضع]] و [[خشوع]] و [[امانتداری]] و بسیاری [[یاد خدا]] و [[روزه]] و [[نماز]] و [[نیکی]] به [[پدر]] و [[مادر]] و رعایت حال [[همسایگان]] [[فقیر]] و [[مسکین]] و بدهکار و [[یتیمان]] و [[راستگویی]] و [[قرآن]] خوانی و یاد نکردن [[مردم]] مگر به [[نیکی]] و [[شایستگی]]. اینان در میان [[خاندان]] و [[قبایل]] خود امینان دیگران بر [[دارایی]] آنان بودند. [[جابر]] گوید: به ایشان عرض کردم: ای [[فرزند]] [[رسول خدا]]! ما امروز هیچکس را با این اوصاف نمیشناسیم! ایشان فرمودند: ای [[جابر]]! در [[شناخت]] [[شیعیان]] این سوی و آن سوی نرو، آیا کافی است که کسی گوید: من [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} را [[دوست]] میدارم، اما این اوصاف را نداشته باشد؟ این کس اگر بگوید: من [[پیامبر]]{{صل}} را [[دوست]] دارم در حالی که [[پیامبر]] [[برتر]] از [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} هستند امّا از روش و [[سیره]] ایشان تبعیّت نکند، این حبّ و [[دوستی]] هیچ نفعی برای او نخواهد داشت؛ از این رو [[تقوای الهی]] پیشه کنید و در راه تحصیل آنچه نزد اوست بکوشید، چه [[خداوند]] را با هیچ کسی خویشی نیست. [[دوست]] داشتنیترین [[بندگان]] نزد [[خداوند]] (و بزرگوارترینشان نزد او) متّقیترین آنان است، و آن کس که بیشترین [[طاعت]] او را به جای آورَد. ای [[جابر]]! به [[خدا]] قسم به [[خداوند]] -تبارک و تعالی! - نزدیکی حاصل نمیشود مگر به واسطة [[اطاعت]] او، و به همراه ما براءت و دوری از [[آتش]] جهنّم نیست، و هیچ کس را بر [[خداوند]] [[حجّت]] و برهانی نیست؛ هرکس که [[مطیع]] [[خداوند]] باشد [[ولیّ]] ما نیز هست، و هرکس که نسبت به [[خداوند]] عاصی و [[گناهکار]] باشد [[دشمن]] ماست؛ و به [[ولایت]] ما رسیده نمیشود مگر به واسطة عمل و [[پرهیزکاری]]"<ref>{{متن حدیث| عَنْ جَابِرٍ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ{{ع}} قَالَ قَالَ لِي يَا جَابِرُ أَ يَكْتَفِي مَنِ انْتَحَلَ التَّشَيُّعَ أَنْ يَقُولَ بِحُبِّنَا أَهْلَ الْبَيْتِ فَوَ اللَّهِ مَا شِيعَتُنَا إِلَّا مَنِ اتَّقَى اللَّهَ وَ أَطَاعَهُ وَ مَا كَانُوا يُعْرَفُونَ يَا جَابِرُ إِلَّا بِالتَّوَاضُعِ وَ التَّخَشُّعِ وَ الْأَمَانَةِ وَ كَثْرَةِ ذِكْرِ اللَّهِ وَ الصَّوْمِ وَ الصَّلَاةِ وَ الْبِرِّ بِالْوَالِدَيْنِ وَ التَّعَاهُدِ لِلْجِيرَانِ مِنَ الْفُقَرَاءِ وَ أَهْلِ الْمَسْكَنَةِ وَ الْغَارِمِينَ وَ الْأَيْتَامِ وَ صِدْقِ الْحَدِيثِ وَ تِلَاوَةِ الْقُرْآنِ وَ كَفِّ الْأَلْسُنِ عَنِ النَّاسِ إِلَّا مِنْ خَيْرٍ وَ كَانُوا أُمَنَاءَ عَشَائِرِهِمْ فِي الْأَشْيَاءِ قَالَ جَابِرٌ فَقُلْتُ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ مَا نَعْرِفُ الْيَوْمَ أَحَداً بِهَذِهِ الصِّفَةِ فَقَالَ يَا جَابِرُ لَا تَذْهَبَنَّ بِكَ الْمَذَاهِبُ حَسْبُ الرَّجُلِ أَنْ يَقُولَ أُحِبُّ عَلِيّاً وَ أَتَوَلَّاهُ ثُمَّ لَا يَكُونَ مَعَ ذَلِكَ فَعَّالًا فَلَوْ قَالَ إِنِّي أُحِبُّ رَسُولَ اللَّهِ فَرَسُولُ اللَّهِ{{صل}} خَيْرٌ مِنْ عَلِيٍّ{{ع}} ثُمَّ لَا يَتَّبِعُ سِيرَتَهُ وَ لَا يَعْمَلُ بِسُنَّتِهِ مَا نَفَعَهُ حُبُّهُ إِيَّاهُ شَيْئاً فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ اعْمَلُوا لِمَا عِنْدَ اللَّهِ لَيْسَ بَيْنَ اللَّهِ وَ بَيْنَ أَحَدٍ قَرَابَةٌ أَحَبُّ الْعِبَادِ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ أَكْرَمُهُمْ عَلَيْهِ أَتْقَاهُمْ وَ أَعْمَلُهُمْ بِطَاعَتِهِ يَا جَابِرُ وَ اللَّهِ مَا يُتَقَرَّبُ إِلَى اللَّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى إِلَّا بِالطَّاعَةِ وَ مَا مَعَنَا بَرَاءَةٌ مِنَ النَّارِ وَ لَا عَلَى اللَّهِ لِأَحَدٍ مِنْ حُجَّةٍ مَنْ كَانَ لِلَّهِ مُطِيعاً فَهُوَ لَنَا وَلِيٌّ وَ مَنْ كَانَ لِلَّهِ عَاصِياً فَهُوَ لَنَا عَدُوٌّ وَ مَا تُنَالُ وَلَايَتُنَا إِلَّا بِالْعَمَلِ وَ الْوَرَعِ}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۷۴.</ref>. | #[[جابر]] گوید: [[امام باقر]]{{ع}} به من فرمودند: "ای [[جابر]]! آیا آنان که نام [[شیعه]] را بر خود بستهاند، تنها به این اکتفا میکنند که خود را [[دوستدار]] ما بدانند! به [[خدا]] قسم [[شیعه]] ما کسی نیست مگر آنکه [[تقوای الهی]] داشته باشد و او را [[اطاعت]] نماید. ای [[جابر]]! [[شیعیان]] ما شناخته نمیشدند مگر به [[تواضع]] و [[خشوع]] و [[امانتداری]] و بسیاری [[یاد خدا]] و [[روزه]] و [[نماز]] و [[نیکی]] به [[پدر]] و [[مادر]] و رعایت حال [[همسایگان]] [[فقیر]] و [[مسکین]] و بدهکار و [[یتیمان]] و [[راستگویی]] و [[قرآن]] خوانی و یاد نکردن [[مردم]] مگر به [[نیکی]] و [[شایستگی]]. اینان در میان [[خاندان]] و [[قبایل]] خود امینان دیگران بر [[دارایی]] آنان بودند. [[جابر]] گوید: به ایشان عرض کردم: ای [[فرزند]] [[رسول خدا]]! ما امروز هیچکس را با این اوصاف نمیشناسیم! ایشان فرمودند: ای [[جابر]]! در [[شناخت]] [[شیعیان]] این سوی و آن سوی نرو، آیا کافی است که کسی گوید: من [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} را [[دوست]] میدارم، اما این اوصاف را نداشته باشد؟ این کس اگر بگوید: من [[پیامبر]]{{صل}} را [[دوست]] دارم در حالی که [[پیامبر]] [[برتر]] از [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} هستند امّا از روش و [[سیره]] ایشان تبعیّت نکند، این حبّ و [[دوستی]] هیچ نفعی برای او نخواهد داشت؛ از این رو [[تقوای الهی]] پیشه کنید و در راه تحصیل آنچه نزد اوست بکوشید، چه [[خداوند]] را با هیچ کسی خویشی نیست. [[دوست]] داشتنیترین [[بندگان]] نزد [[خداوند]] (و بزرگوارترینشان نزد او) متّقیترین آنان است، و آن کس که بیشترین [[طاعت]] او را به جای آورَد. ای [[جابر]]! به [[خدا]] قسم به [[خداوند]] -تبارک و تعالی! - نزدیکی حاصل نمیشود مگر به واسطة [[اطاعت]] او، و به همراه ما براءت و دوری از [[آتش]] جهنّم نیست، و هیچ کس را بر [[خداوند]] [[حجّت]] و برهانی نیست؛ هرکس که [[مطیع]] [[خداوند]] باشد [[ولیّ]] ما نیز هست، و هرکس که نسبت به [[خداوند]] عاصی و [[گناهکار]] باشد [[دشمن]] ماست؛ و به [[ولایت]] ما رسیده نمیشود مگر به واسطة عمل و [[پرهیزکاری]]"<ref>{{متن حدیث| عَنْ جَابِرٍ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ{{ع}} قَالَ قَالَ لِي يَا جَابِرُ أَ يَكْتَفِي مَنِ انْتَحَلَ التَّشَيُّعَ أَنْ يَقُولَ بِحُبِّنَا أَهْلَ الْبَيْتِ فَوَ اللَّهِ مَا شِيعَتُنَا إِلَّا مَنِ اتَّقَى اللَّهَ وَ أَطَاعَهُ وَ مَا كَانُوا يُعْرَفُونَ يَا جَابِرُ إِلَّا بِالتَّوَاضُعِ وَ التَّخَشُّعِ وَ الْأَمَانَةِ وَ كَثْرَةِ ذِكْرِ اللَّهِ وَ الصَّوْمِ وَ الصَّلَاةِ وَ الْبِرِّ بِالْوَالِدَيْنِ وَ التَّعَاهُدِ لِلْجِيرَانِ مِنَ الْفُقَرَاءِ وَ أَهْلِ الْمَسْكَنَةِ وَ الْغَارِمِينَ وَ الْأَيْتَامِ وَ صِدْقِ الْحَدِيثِ وَ تِلَاوَةِ الْقُرْآنِ وَ كَفِّ الْأَلْسُنِ عَنِ النَّاسِ إِلَّا مِنْ خَيْرٍ وَ كَانُوا أُمَنَاءَ عَشَائِرِهِمْ فِي الْأَشْيَاءِ قَالَ جَابِرٌ فَقُلْتُ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ مَا نَعْرِفُ الْيَوْمَ أَحَداً بِهَذِهِ الصِّفَةِ فَقَالَ يَا جَابِرُ لَا تَذْهَبَنَّ بِكَ الْمَذَاهِبُ حَسْبُ الرَّجُلِ أَنْ يَقُولَ أُحِبُّ عَلِيّاً وَ أَتَوَلَّاهُ ثُمَّ لَا يَكُونَ مَعَ ذَلِكَ فَعَّالًا فَلَوْ قَالَ إِنِّي أُحِبُّ رَسُولَ اللَّهِ فَرَسُولُ اللَّهِ{{صل}} خَيْرٌ مِنْ عَلِيٍّ{{ع}} ثُمَّ لَا يَتَّبِعُ سِيرَتَهُ وَ لَا يَعْمَلُ بِسُنَّتِهِ مَا نَفَعَهُ حُبُّهُ إِيَّاهُ شَيْئاً فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ اعْمَلُوا لِمَا عِنْدَ اللَّهِ لَيْسَ بَيْنَ اللَّهِ وَ بَيْنَ أَحَدٍ قَرَابَةٌ أَحَبُّ الْعِبَادِ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ أَكْرَمُهُمْ عَلَيْهِ أَتْقَاهُمْ وَ أَعْمَلُهُمْ بِطَاعَتِهِ يَا جَابِرُ وَ اللَّهِ مَا يُتَقَرَّبُ إِلَى اللَّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى إِلَّا بِالطَّاعَةِ وَ مَا مَعَنَا بَرَاءَةٌ مِنَ النَّارِ وَ لَا عَلَى اللَّهِ لِأَحَدٍ مِنْ حُجَّةٍ مَنْ كَانَ لِلَّهِ مُطِيعاً فَهُوَ لَنَا وَلِيٌّ وَ مَنْ كَانَ لِلَّهِ عَاصِياً فَهُوَ لَنَا عَدُوٌّ وَ مَا تُنَالُ وَلَايَتُنَا إِلَّا بِالْعَمَلِ وَ الْوَرَعِ}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۷۴.</ref>. | ||
خط ۲۳: | خط ۱۹: | ||
#[[مفضّل بن عمر]] گوید: در محضر [[امام صادق]]{{ع}} [[اعمال]] خودمان را یاد میکردیم که من گفتم: چقدر [[اعمال]] من ضعیف واندک است، در این حال [[امام صادق]]{{ع}} فرمودند: ساکت شو! [[استغفار]] کن!. آنگاه به من فرمودند: عمل کم به همراه [[تقوا]] بهتر است از عمل زیاد بدون [[تقوی]]؛ من گفتم: چگونه عمل زیاد میشود بدون آنکه [[تقوی]] همراهش باشد؟ آن [[حضرت]] فرمودند: آری! این مانند آن است که کسی دیگران را [[اطعام]] میکند و به همسایشگانش [[نیکی]] میکند...، امّا چون دربی از [[حرام]] به رویش گشوده میشود به آن [[حرام]] مبادرت میورزد، این عمل بدون [[تقوی]] است؛ دیگری نیز هیچ یک از این کارهای [[مستحب]] را انجام نمیدهد اما چون دربی از [[حرام]] برایش باز میشود، در آن وارد نمیشود- این هم نمونه کار اندک امّا با [[تقوی]] است-"<ref>{{متن حدیث| عَنْ مُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ قَالَ: كُنْتُ عِنْدَ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ{{ع}} فَذَكَرْنَا الْأَعْمَالَ فَقُلْتُ أَنَا مَا أَضْعَفَ عَمَلِي فَقَالَ مَهْ اسْتَغْفِرِ اللَّهَ ثُمَّ قَالَ لِي إِنَّ قَلِيلَ الْعَمَلِ مَعَ التَّقْوَى خَيْرٌ مِنْ كَثِيرِ الْعَمَلِ بِلَا تَقْوَى قُلْتُ كَيْفَ يَكُونُ كَثِيرٌ بِلَا تَقْوَى قَالَ نَعَمْ مِثْلُ الرَّجُلِ يُطْعِمُ طَعَامَهُ وَ يَرْفُقُ جِيرَانَهُ ...، فَإِذَا ارْتَفَعَ لَهُ الْبَابُ مِنَ الْحَرَامِ دَخَلَ فِيهِ فَهَذَا الْعَمَلُ بِلَا تَقْوَى وَ يَكُونُ الْآخَرُ لَيْسَ عِنْدَهُ فَإِذَا ارْتَفَعَ لَهُ الْبَابُ مِنَ الْحَرَامِ لَمْ يَدْخُلْ فِيهِ}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۷۶. </ref>؛ | #[[مفضّل بن عمر]] گوید: در محضر [[امام صادق]]{{ع}} [[اعمال]] خودمان را یاد میکردیم که من گفتم: چقدر [[اعمال]] من ضعیف واندک است، در این حال [[امام صادق]]{{ع}} فرمودند: ساکت شو! [[استغفار]] کن!. آنگاه به من فرمودند: عمل کم به همراه [[تقوا]] بهتر است از عمل زیاد بدون [[تقوی]]؛ من گفتم: چگونه عمل زیاد میشود بدون آنکه [[تقوی]] همراهش باشد؟ آن [[حضرت]] فرمودند: آری! این مانند آن است که کسی دیگران را [[اطعام]] میکند و به همسایشگانش [[نیکی]] میکند...، امّا چون دربی از [[حرام]] به رویش گشوده میشود به آن [[حرام]] مبادرت میورزد، این عمل بدون [[تقوی]] است؛ دیگری نیز هیچ یک از این کارهای [[مستحب]] را انجام نمیدهد اما چون دربی از [[حرام]] برایش باز میشود، در آن وارد نمیشود- این هم نمونه کار اندک امّا با [[تقوی]] است-"<ref>{{متن حدیث| عَنْ مُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ قَالَ: كُنْتُ عِنْدَ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ{{ع}} فَذَكَرْنَا الْأَعْمَالَ فَقُلْتُ أَنَا مَا أَضْعَفَ عَمَلِي فَقَالَ مَهْ اسْتَغْفِرِ اللَّهَ ثُمَّ قَالَ لِي إِنَّ قَلِيلَ الْعَمَلِ مَعَ التَّقْوَى خَيْرٌ مِنْ كَثِيرِ الْعَمَلِ بِلَا تَقْوَى قُلْتُ كَيْفَ يَكُونُ كَثِيرٌ بِلَا تَقْوَى قَالَ نَعَمْ مِثْلُ الرَّجُلِ يُطْعِمُ طَعَامَهُ وَ يَرْفُقُ جِيرَانَهُ ...، فَإِذَا ارْتَفَعَ لَهُ الْبَابُ مِنَ الْحَرَامِ دَخَلَ فِيهِ فَهَذَا الْعَمَلُ بِلَا تَقْوَى وَ يَكُونُ الْآخَرُ لَيْسَ عِنْدَهُ فَإِذَا ارْتَفَعَ لَهُ الْبَابُ مِنَ الْحَرَامِ لَمْ يَدْخُلْ فِيهِ}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۷۶. </ref>؛ | ||
#[[عمرو بن سعید]] گوید: به [[امام صادق]]{{ع}} عرض کردم: من شما را هر چند سال تنها یک بار میبینم، از این رو سفارشی کنید که آن را انجام دهم، آن [[حضرت]] فرمودند: تو را به [[تقوای الهی]] و [[خویشتنداری]] در مقابل [[گناهان]] و تلاش سفارش میکنم؛ و بدان که تلاشی که به همراه [[خودداری]] از [[گناه]] نباشد، نفعی نمیدهد" <ref>{{متن حدیث| عَنْ عَمْرِو بْنِ سَعِيدِ بْنِ هِلَالٍ الثَّقَفِيِّ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ{{ع}} قَالَ: قُلْتُ لَهُ إِنِّي لَا أَلْقَاكَ إِلَّا فِي السِّنِينَ فَأَخْبِرْنِي بِشَيْءٍ آخُذُ بِهِ فَقَالَ أُوصِيكَ بِتَقْوَى اللَّهِ وَ الْوَرَعِ وَ الِاجْتِهَادِ وَ اعْلَمْ أَنَّهُ لَا يَنْفَعُ اجْتِهَادٌ لَا وَرَعَ فِيهِ}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۷۶.</ref>؛ | #[[عمرو بن سعید]] گوید: به [[امام صادق]]{{ع}} عرض کردم: من شما را هر چند سال تنها یک بار میبینم، از این رو سفارشی کنید که آن را انجام دهم، آن [[حضرت]] فرمودند: تو را به [[تقوای الهی]] و [[خویشتنداری]] در مقابل [[گناهان]] و تلاش سفارش میکنم؛ و بدان که تلاشی که به همراه [[خودداری]] از [[گناه]] نباشد، نفعی نمیدهد" <ref>{{متن حدیث| عَنْ عَمْرِو بْنِ سَعِيدِ بْنِ هِلَالٍ الثَّقَفِيِّ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ{{ع}} قَالَ: قُلْتُ لَهُ إِنِّي لَا أَلْقَاكَ إِلَّا فِي السِّنِينَ فَأَخْبِرْنِي بِشَيْءٍ آخُذُ بِهِ فَقَالَ أُوصِيكَ بِتَقْوَى اللَّهِ وَ الْوَرَعِ وَ الِاجْتِهَادِ وَ اعْلَمْ أَنَّهُ لَا يَنْفَعُ اجْتِهَادٌ لَا وَرَعَ فِيهِ}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۷۶.</ref>؛ | ||
#[[امام صادق]]{{ع}} فرمودند: "[[تقوا]] داشته باشید و [[دین]] خود را با [[خویشتنداری]] از [[گناه]] حفظ کنید"<ref>{{متن حدیث| عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ{{ع}} يَقُولُ: اتَّقُوا اللَّهَ وَ صُونُوا دِينَكُمْ بِالْوَرَعِ}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۷۶.</ref>. | #[[امام صادق]]{{ع}} فرمودند: "[[تقوا]] داشته باشید و [[دین]] خود را با [[خویشتنداری]] از [[گناه]] حفظ کنید"<ref>{{متن حدیث| عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ{{ع}} يَقُولُ: اتَّقُوا اللَّهَ وَ صُونُوا دِينَكُمْ بِالْوَرَعِ}}؛ اصول کافی، ج۲، ص۷۶.</ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۳ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۳، ص ۳۹۴-۳۹۵.</ref>. | ||
== پرسشهای وابسته == | == پرسشهای وابسته == |