کشف و شهود: تفاوت میان نسخهها
(صفحهای تازه حاوی «{{ویرایش غیرنهایی}} {{امامت}} ==مقدمه== *'''کشف و شهود:''' آشکار شدن آنچه نهان ا...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۴: | خط ۴: | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
*'''کشف و شهود:''' [[آشکار]] شدن آنچه [[نهان]] است و مشاهده [[جهان غیب]] و [[ناپیدا]]. معنی این اصطلاح [[عرفانی]] آن است که [[انسان]] به مرتبهای از [[ایمان]] و [[یقین]] و [[معرفت]] برسد که پردهها از برابر چشمش کنار رود و حقایق را ببیند و از [[باطن]] اشخاص و اشیاء باخبر باشد. در دنیای عادی، چشم ما و [[درک]] ما [[امور غیبی]] و پشت پرده را نمیبیند. اما گاهی کسی در اثر صفای [[باطن]] و [[تقرب به خدا]] به مرتبهای میرسد که [[عوالم غیب]] برای او [[کشف]] میشود. به این حالت "[[مکاشفه]]" هم گفته میشود. | *'''کشف و شهود:''' [[آشکار]] شدن آنچه [[نهان]] است و مشاهده [[جهان غیب]] و [[ناپیدا]]. معنی این اصطلاح [[عرفانی]] آن است که [[انسان]] به مرتبهای از [[ایمان]] و [[یقین]] و [[معرفت]] برسد که پردهها از برابر چشمش کنار رود و حقایق را ببیند و از [[باطن]] اشخاص و اشیاء باخبر باشد. در دنیای عادی، چشم ما و [[درک]] ما [[امور غیبی]] و پشت پرده را نمیبیند. اما گاهی کسی در اثر صفای [[باطن]] و [[تقرب به خدا]] به مرتبهای میرسد که [[عوالم غیب]] برای او [[کشف]] میشود. به این حالت "[[مکاشفه]]" هم گفته میشود. | ||
*[[کشف]] و [[مکاشفه]]، از راه [[دل]] و غیر از راه حواس پنجگانه به دست میآید و [[حقیقت]] چنان بر او [[آشکار]] میشود که آنچه را دیگران با [[دلیل]] و [[برهان]] میپذیرند، او میبیند. اینکه [[حضرت علی]]{{ع}} فرموده است: اگر پرده کنار رود، چیزی بر یقینم افزوده نمیشود<ref>{{متن حدیث|لَوْ كُشِفَ الْغِطَاءُ مَا ازْدَدْتُ يَقِيناً}}</ref> نشان میدهد که وی پیوسته در حالت | *[[کشف]] و [[مکاشفه]]، از راه [[دل]] و غیر از راه حواس پنجگانه به دست میآید و [[حقیقت]] چنان بر او [[آشکار]] میشود که آنچه را دیگران با [[دلیل]] و [[برهان]] میپذیرند، او میبیند. اینکه [[حضرت علی]]{{ع}} فرموده است: اگر پرده کنار رود، چیزی بر یقینم افزوده نمیشود<ref>{{متن حدیث|لَوْ كُشِفَ الْغِطَاءُ مَا ازْدَدْتُ يَقِيناً}}</ref> نشان میدهد که وی پیوسته در حالت کشف و شهود بوده است و آنچه برای دیگران حالتِ [[غیب]] داشته، برای او [[شهود]] و مشهود بوده است<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[ فرهنگنامه دینی (کتاب)|فرهنگنامه دینی]].</ref>. | ||
==منابع== | ==منابع== |
نسخهٔ ۱۲ مارس ۲۰۲۰، ساعت ۱۶:۵۷
متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
مقدمه
- کشف و شهود: آشکار شدن آنچه نهان است و مشاهده جهان غیب و ناپیدا. معنی این اصطلاح عرفانی آن است که انسان به مرتبهای از ایمان و یقین و معرفت برسد که پردهها از برابر چشمش کنار رود و حقایق را ببیند و از باطن اشخاص و اشیاء باخبر باشد. در دنیای عادی، چشم ما و درک ما امور غیبی و پشت پرده را نمیبیند. اما گاهی کسی در اثر صفای باطن و تقرب به خدا به مرتبهای میرسد که عوالم غیب برای او کشف میشود. به این حالت "مکاشفه" هم گفته میشود.
- کشف و مکاشفه، از راه دل و غیر از راه حواس پنجگانه به دست میآید و حقیقت چنان بر او آشکار میشود که آنچه را دیگران با دلیل و برهان میپذیرند، او میبیند. اینکه حضرت علی(ع) فرموده است: اگر پرده کنار رود، چیزی بر یقینم افزوده نمیشود[۱] نشان میدهد که وی پیوسته در حالت کشف و شهود بوده است و آنچه برای دیگران حالتِ غیب داشته، برای او شهود و مشهود بوده است[۲].
منابع
پانویس
- ↑ «لَوْ كُشِفَ الْغِطَاءُ مَا ازْدَدْتُ يَقِيناً»
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگنامه دینی.