ینبع: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۸ ژوئیهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۱۱:۴۲

این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به امامت‌پدیا کمک کنید.

این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل ینبع (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

شهری است در هفت منزلی مدینه، کنار دریای سرخ که در راه قدیم حجّاج مصر بوده و قلعه‌ای در آن است. هنگامی‌که پیامبر(ص) آنجا را قسمت نمود، قطعه زمینی سهم علی(ع) شد. حضرت چاهی در آن حفر کرد. آب از آن چاه به‌سان گردن شتر جوشیدن گرفت.^[۱] علی(ع) در آنجا باغ‌هایی احداث نمود و معیشت خود را از آن باغستان‌ها تأمین می‌کرد، حتی در دورانی که در کوفه، متصدّی حکومت اسلامی بود. گاهی اسامة بن زید از آن حضرت مالی طلب کرد. حضرت فرمود: از بیت‌المال چیزی به تو نرسد، که آن ویژۀ رزمندگان است، ولی اگر خواهی از درآمد املاک شخصی‌ام در ینبع به تو دهم^[۲]. حضرت علی(ع) آن چاه را وقف زائران خانۀ خدا و رهروان راه خدا و در راه‌ماندگان کرد و اظهار امیدواری نمود که خداوند پاداش اخروی آن را نجات از آتش قرار دهد. متن مفصّل وقفنامۀ حضرت امیر(ع) در کتب روایی آمده است^[۳]^[۴]

جستارهای وابسته

منابع

محدثی، جواد، فرهنگ غدیر.

پانویس

با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:

↑ مجمع البحرین، واژه نبع
↑ معارف و معاریف، ج ۵ ص ۲۴۳۷
↑ .کافی، ج ۷ ص ۴۹ حدیث ۷
↑ محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۶۱۳.

[1] مجمع البحرین، واژه نبع

[2] معارف و معاریف، ج ۵ ص ۲۴۳۷

[3] .کافی، ج ۷ ص ۴۹ حدیث ۷

[4] محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۶۱۳.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

@@ خط ۱۰: / خط ۱۰: @@
 ==مقدمه==
-*شهری است در هفت منزلی مدینه، کنار دریای سرخ که در راه قدیم حجّاج مصر بوده و قلعه‌ای در آن است. هنگامی‌که [[پیامبر]]{{صل}} آن‌جا را قسمت نمود، قطعه زمینی سهم [[امام علی|علی]]{{ع}} شد. حضرت چاهی در آن حفر کرد. آب از آن چاه به‌سان گردن شتر جوشیدن گرفت.<ref>مجمع البحرین، واژه نبع</ref> [[امام علی|علی]]{{ع}} در آنجا باغ‌هایی احداث نمود و معیشت خود را از آن باغستان‌ها تأمین می‌کرد، حتی در دورانی که در کوفه، متصدّی حکومت اسلامی بود. گاهی اسامة بن زید از آن حضرت مالی طلب کرد. حضرت فرمود: از بیت‌المال چیزی به تو نرسد، که آن ویژۀ رزمندگان است، ولی اگر خواهی از درآمد املاک شخصی‌ام در ینبع به تو دهم<ref>معارف و معاریف، ج ۵ ص ۲۴۳۷</ref>. [[امام علی|حضرت علی]]{{ع}} آن چاه را وقف زائران خانۀ خدا و رهروان راه خدا و در راه‌ماندگان کرد و اظهار امیدواری نمود که خداوند پاداش اخروی آن را نجات از آتش قرار دهد. متن مفصّل وقفنامۀ حضرت امیر {{ع}} در کتب روایی آمده است<ref>.کافی، ج ۷ ص ۴۹ حدیث ۷ </ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۶۱۳.</ref>
+*شهری است در هفت منزلی [[مدینه]]، کنار دریای سرخ که در راه قدیم [[حجّاج]] [[مصر]] بوده و قلعه‌ای در آن است. هنگامی‌که [[پیامبر]]{{صل}} آنجا را قسمت نمود، قطعه زمینی سهم [[امام علی|علی]]{{ع}} شد. [[حضرت]] چاهی در آن حفر کرد. آب از آن [[چاه]] به‌سان گردن شتر جوشیدن گرفت.<ref>مجمع البحرین، واژه نبع</ref> [[امام علی|علی]]{{ع}} در آنجا باغ‌هایی [[احداث]] نمود و [[معیشت]] خود را از آن باغستان‌ها تأمین می‌کرد، حتی در دورانی که در [[کوفه]]، متصدّی [[حکومت اسلامی]] بود. گاهی [[اسامة بن زید]] از آن [[حضرت]] [[مالی]] طلب کرد. [[حضرت]] فرمود: از [[بیت‌المال]] چیزی به تو نرسد، که آن ویژۀ [[رزمندگان]] است، ولی اگر خواهی از درآمد املاک شخصی‌ام در ینبع به تو دهم<ref>معارف و معاریف، ج ۵ ص ۲۴۳۷</ref>. [[امام علی|حضرت علی]]{{ع}} آن [[چاه]] را [[وقف]] [[زائران]] [[خانۀ خدا]] و رهروان [[راه خدا]] و در راه‌ماندگان کرد و اظهار [[امیدواری]] نمود که [[خداوند]] [[پاداش اخروی]] آن را [[نجات]] از [[آتش]] قرار دهد. متن مفصّل وقفنامۀ [[حضرت امیر]]{{ع}} در کتب [[روایی]] آمده است<ref>.کافی، ج ۷ ص ۴۹ حدیث ۷ </ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۶۱۳.</ref>
 == جستارهای وابسته ==