|
|
| خط ۱۰: |
خط ۱۰: |
|
| |
|
| ==آشتی در [[قرآن]]== | | ==آشتی در [[قرآن]]== |
| *به‌این موضوع در[[آیات]] فراوانی‌پرداخته شده و برگرفته از واژگان [[قرآنی]] ذیل است:
| |
| #[[اصلاح]] ، مصدر ثلاثی مزید از ریشه صَلُحَ است. لغویانی چون [[راغب اصفهانی]]<ref>مفردات، ص ۴۸۹، «صلح».</ref>، [[ابن فارس]]<ref>مقاییس، ج ۳، ص ۳۰۳، «صلح».</ref>، [[جوهری]]<ref>الصحاح، ج ۱، ص ۳۸۳، «صلح».</ref>، و [[فیومی]]<ref>المصباح، ص ۳۴۵، «[[صلح]]».</ref>، [[صلاح]] را در برابر [[فساد]] و [[اصلاح]] را در برابرِ اِفساد دانسته‌اند<ref>التحقیق، ج ۶، ص ۲۶۵، «صلح».</ref>.
| |
| *روشن‌ترین آیه‌ای که با استفاده از واژه [[اصلاح]] به این مبحث پرداخته، نخستین [[آیه انفال]] است: {{متن قرآن|فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَصْلِحُوا ذَاتَ بَيْنِكُمْ}}<ref>«از خداوند پروا کنید و میانه خود را سازش دهید » سوره انفال، آیه۱..</ref> . "[[اصلاح]] ذات‌البین" با استفاده از همین [[آیه]]، اصطلاح شده است.
| |
| *[[آیات]] دیگری که واژه [[اصلاح]] به معنای [[آشتی]] درآنها به کار رفته، عبارت است از:
| |
| :*{{متن قرآن|فَمَنْ خَافَ مِنْ مُوصٍ جَنَفًا أَوْ إِثْمًا فَأَصْلَحَ بَيْنَهُمْ فَلَا إِثْمَ عَلَيْهِ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ}}<ref>«و اگر کسی از وصیّت‌کننده‌ای بیم گرایشی (نادرست) یا گناهی داشت آنگاه (با دگرگون کردن وصیّت) میان آنان سازش داد، بر او گناهی نیست، بی‌گمان خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است» سوره بقره، آیه ۱۸۲.</ref>
| |
| :*{{متن قرآن|وَلَا تَجْعَلُوا اللَّهَ عُرْضَةً لِأَيْمَانِكُمْ أَنْ تَبَرُّوا وَتَتَّقُوا وَتُصْلِحُوا بَيْنَ النَّاسِ وَاللَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ}}<ref>«(نام) خداوند را دستاویزی برای سوگندهای خویش قرار ندهید تا (با آن) از نکوکاری و پرهیزگاری و اصلاح میان مردم شانه خالی کنید و خداوند شنوایی داناست» سوره بقره، آیه ۲۲۴.</ref>
| |
| :*{{متن قرآن|وَإِنْ خِفْتُمْ شِقَاقَ بَيْنِهِمَا فَابْعَثُوا حَكَمًا مِنْ أَهْلِهِ وَحَكَمًا مِنْ أَهْلِهَا إِنْ يُرِيدَا إِصْلَاحًا يُوَفِّقِ اللَّهُ بَيْنَهُمَا إِنَّ اللَّهَ كَانَ عَلِيمًا خَبِيرًا}}<ref>«و اگر از ناسازگاری آنان نگرانید، چنانچه در پی اصلاح باشند داوری از خویشان مرد و داوری از خویشان زن برانگیزید تا خداوند میان آن دو آشتی برقرار کند که خداوند دانایی آگاه است» سوره نساء، آیه ۳۵.</ref>
| |
| :*{{متن قرآن|لَا خَيْرَ فِي كَثِيرٍ مِنْ نَجْوَاهُمْ إِلَّا مَنْ أَمَرَ بِصَدَقَةٍ أَوْ مَعْرُوفٍ أَوْ إِصْلَاحٍ بَيْنَ النَّاسِ وَمَنْ يَفْعَلْ ذَلِكَ ابْتِغَاءَ مَرْضَاتِ اللَّهِ فَسَوْفَ نُؤْتِيهِ أَجْرًا عَظِيمًا}}<ref>«در بسیاری از گفت‌وگوهای زیرگوشی آنان خیری نیست مگر کسی به صدقه یا نکوکاری یا اصلاحی میان مردم فرمان دهد و هر کس در جست و جوی خشنودی خداوند چنین کند به زودی بدو پاداشی سترگ خواهیم داد» سوره نساء، آیه ۱۱۴.</ref>
| |
| :*{{متن قرآن|وَإِنِ امْرَأَةٌ خَافَتْ مِنْ بَعْلِهَا نُشُوزًا أَوْ إِعْرَاضًا فَلَا جُنَاحَ عَلَيْهِمَا أَنْ يُصْلِحَا بَيْنَهُمَا صُلْحًا وَالصُّلْحُ خَيْرٌ وَأُحْضِرَتِ الْأَنْفُسُ الشُّحَّ وَإِنْ تُحْسِنُوا وَتَتَّقُوا فَإِنَّ اللَّهَ كَانَ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِيرًا}}<ref>«و اگر زنی از کناره‌گیری یا رویگردانی شویش بیم دارد بر آن دو گناهی نیست که میان خود به سازشی شایسته برسند و سازش نیکوتر است و جان‌ها آز را در آستین دارند و اگر نکویی کنید و پرهیزگاری ورزید بی‌گمان خداوند از آنچه انجام می‌دهید آگاه است» سوره نساء، آیه ۱۲۸.</ref>،
| |
| :*{{متن قرآن|وَلَنْ تَسْتَطِيعُوا أَنْ تَعْدِلُوا بَيْنَ النِّسَاءِ وَلَوْ حَرَصْتُمْ فَلَا تَمِيلُوا كُلَّ الْمَيْلِ فَتَذَرُوهَا كَالْمُعَلَّقَةِ وَإِنْ تُصْلِحُوا وَتَتَّقُوا فَإِنَّ اللَّهَ كَانَ غَفُورًا رَحِيمًا}}<ref>«و هرگز نمی‌توانید میان زنان (خود) دادگری کنید هر چند (به آن) آزمند باشید پس، (از یکی) یکسره رو مگردانید که او را سرگردان واگذارید و اگر (میان خود و او را) سازش دهید و پرهیزگاری ورزید بی‌گمان خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است» سوره نساء، آیه ۱۲۹.</ref>
| |
| :*{{متن قرآن|يَسْأَلُونَكَ عَنِ الْأَنْفَالِ قُلِ الْأَنْفَالُ لِلَّهِ وَالرَّسُولِ فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَصْلِحُوا ذَاتَ بَيْنِكُمْ وَأَطِيعُوا اللَّهَ وَرَسُولَهُ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ}}<ref>«از تو از انفال می‌پرسند بگو: انفال از آن خداوند و پیامبر است پس، از خداوند پروا کنید و میانه خود را سازش دهید و اگر مؤمنید از خداوند و پیامبرش فرمان برید» سوره انفال، آیه ۱.</ref>
| |
| :*{{متن قرآن|وَجَزَاءُ سَيِّئَةٍ سَيِّئَةٌ مِثْلُهَا فَمَنْ عَفَا وَأَصْلَحَ فَأَجْرُهُ عَلَى اللَّهِ إِنَّهُ لَا يُحِبُّ الظَّالِمِينَ}}<ref>«و کیفر هر بدی بدی‌یی، مانند آن است پس هر که درگذرد و به راه آید پاداش وی بر خداوند است، بی‌گمان او ستمگران را دوست نمی‌دارد» سوره شوری، آیه ۴۰.</ref>
| |
| :*{{متن قرآن|وَإِنْ طَائِفَتَانِ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ اقْتَتَلُوا فَأَصْلِحُوا بَيْنَهُمَا فَإِنْ بَغَتْ إِحْدَاهُمَا عَلَى الْأُخْرَى فَقَاتِلُوا الَّتِي تَبْغِي حَتَّى تَفِيءَ إِلَى أَمْرِ اللَّهِ فَإِنْ فَاءَتْ فَأَصْلِحُوا بَيْنَهُمَا بِالْعَدْلِ وَأَقْسِطُوا إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُقْسِطِينَ}}<ref>«و اگر دو دسته از مؤمنان جنگ کنند، میان آنان را آشتی دهید پس اگر یکی از آن دو بر دیگری ستم کرد با آن کس که ستم می‌کند جنگ کنید تا به فرمان خداوند باز گردد و چون بازگشت، میان آن دو با دادگری آشتی دهید و دادگری ورزید که خداوند دادگران را دوست می‌دارد» سوره حجرات، آیه ۹.</ref>
| |
| :*{{متن قرآن|إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ فَأَصْلِحُوا بَيْنَ أَخَوَيْكُمْ وَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ}}<ref>«جز این نیست که مؤمنان برادرند، پس میان برادرانتان را آشتی دهید و از خداوند پروا کنید باشد که بر شما بخشایش آورند» سوره حجرات، آیه ۱۰.</ref>
| |
| #"تألیف" به معنای جمع کردن، نزدیک کردن دو چیز یا دو شخص به یک‌دیگر است. این واژه در [[آیات]] {{متن قرآن|وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعًا وَلَا تَفَرَّقُوا وَاذْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ كُنْتُمْ أَعْدَاءً فَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ فَأَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ إِخْوَانًا وَكُنْتُمْ عَلَى شَفَا حُفْرَةٍ مِنَ النَّارِ فَأَنْقَذَكُمْ مِنْهَا كَذَلِكَ يُبَيِّنُ اللَّهُ لَكُمْ آيَاتِهِ لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ}}<ref>«و همگان به ریسمان خداوند بیاویزید و مپرا کنید و نعمت‌های خداوند را بر خود فرا یاد آورید که دشمنان (همدیگر) بودید و خداوند دل‌های شما را الفت داد و به نعمت او با هم برادر شدید و در لبه پرتگاهی از آتش بودید که شما را از آن رهانید؛ بدین‌گونه خداوند آیات خود را برای شما روشن می‌گوید باشد که شما راهیاب گردید» سوره آل عمران، آیه ۱۰۳.</ref> ، {{متن قرآن|وَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِهِمْ لَوْ أَنْفَقْتَ مَا فِي الْأَرْضِ جَمِيعًا مَا أَلَّفْتَ بَيْنَ قُلُوبِهِمْ وَلَكِنَّ اللَّهَ أَلَّفَ بَيْنَهُمْ إِنَّهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ}}<ref>«و دل‌های آنان را با هم پیوستگی داد ؛ اگر همه آنچه را در زمین است می‌بخشیدی میان دل‌های آنها پیوستگی نمی‌دادی اما خداوند ایشان را با هم پیوستگی داد؛ بی‌گمان او پیروزمندی فرزانه است» سوره انفال، آیه ۶۳.</ref> به این معنا آمده است<ref>لسان‌العرب، ج ۱، ص ۱۸۰، «ألف».</ref>.
| |
| #"سِلْم" به معنای [[صلح]]، [[سازش]] و ترک [[مخاصمه]] است {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا ادْخُلُوا فِي السِّلْمِ كَافَّةً وَلَا تَتَّبِعُوا خُطُوَاتِ الشَّيْطَانِ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُبِينٌ}}<ref>«ای مؤمنان! همگی به فرمانبرداری (خداوند) درآیید و از گام‌های شیطان پیروی نکنید که او برای شما دشمنی آشکار است» سوره بقره، آیه ۲۰۸.</ref>.
| |
| #"[[صلح]]" اسم مصدر به معنای [[سازش]] و از میان بردن [[دشمنی]] بین [[مردم]] است و دو بار در [[آیه]] {{متن قرآن|وَإِنِ امْرَأَةٌ خَافَتْ مِنْ بَعْلِهَا نُشُوزًا أَوْ إِعْرَاضًا فَلَا جُنَاحَ عَلَيْهِمَا أَنْ يُصْلِحَا بَيْنَهُمَا صُلْحًا وَالصُّلْحُ خَيْرٌ وَأُحْضِرَتِ الْأَنْفُسُ الشُّحَّ وَإِنْ تُحْسِنُوا وَتَتَّقُوا فَإِنَّ اللَّهَ كَانَ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِيرًا}}<ref>«و اگر زنی از کناره‌گیری یا رویگردانی شویش بیم دارد بر آن دو گناهی نیست که میان خود به سازشی شایسته برسند و سازش نیکوتر است و جان‌ها آز را در آستین دارند و اگر نکویی کنید و پرهیزگاری ورزید بی‌گمان خداوند از آنچه انجام می‌دهید آگاه است» سوره نساء، آیه ۱۲۸.</ref> آمده است.
| |
| #"[[توفیق]]" به معنای هم‌فکر کردن، [[سازش]] و [[آشتی]] دادن بین دو نفر است<ref> التحقیق، ج۱۳، ص ۱۵۸، «وفق».</ref>. این واژه در [[آیات]] {{متن قرآن|وَإِنْ خِفْتُمْ شِقَاقَ بَيْنِهِمَا فَابْعَثُوا حَكَمًا مِنْ أَهْلِهِ وَحَكَمًا مِنْ أَهْلِهَا إِنْ يُرِيدَا إِصْلَاحًا يُوَفِّقِ اللَّهُ بَيْنَهُمَا إِنَّ اللَّهَ كَانَ عَلِيمًا خَبِيرًا}}<ref>«و اگر از ناسازگاری آنان نگرانید، چنانچه در پی اصلاح باشند داوری از خویشان مرد و داوری از خویشان زن برانگیزید تا خداوند میان آن دو آشتی برقرار کند که خداوند دانایی آگاه است» سوره نساء، آیه ۳۵.</ref>، {{متن قرآن|فَكَيْفَ إِذَا أَصَابَتْهُمْ مُصِيبَةٌ بِمَا قَدَّمَتْ أَيْدِيهِمْ ثُمَّ جَاءُوكَ يَحْلِفُونَ بِاللَّهِ إِنْ أَرَدْنَا إِلَّا إِحْسَانًا وَتَوْفِيقًا}}<ref>«پس چه حالی دارند هنگامی که برای کارهایی که کرده‌اند مصیبتی به آنان برسد سپس نزد تو آیند و به خداوند سوگند خورند که ما جز نیکی و هماهنگی نظری نداشتیم؟!» سوره نساء، آیه ۶۲.</ref> آمده است.
| |
| #"شَفع" به معنای انضمام چیزی به چیز دیگر است<ref>لسان‌العرب، ج۷، ص۱۵۰، «شفع»؛ التحقیق، ج ۶، ص ۸۲، «شفع».</ref> و در [[آیه]] {{متن قرآن|مَنْ يَشْفَعْ شَفَاعَةً حَسَنَةً يَكُنْ لَهُ نَصِيبٌ مِنْهَا وَمَنْ يَشْفَعْ شَفَاعَةً سَيِّئَةً يَكُنْ لَهُ كِفْلٌ مِنْهَا وَكَانَ اللَّهُ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ مُقِيتًا}}<ref>«هر کس میانجیگری نیکویی کند بهره‌ای از آن می‌برد و آنکه میانجیگری بدی نماید، سهمی از (بدی) آن از آن اوست؛ و خداوند بر هر چیز تواناست» سوره نساء، آیه ۸۵.</ref> به معنای [[شفاعت]] برای [[کار خیر]] آمده است<ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[آشتی (مقاله)| مقاله «آشتی»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۱.</ref>.
| |
|
| |
|
| ==اهمیت [[آشتی]]== | | ==اهمیت [[آشتی]]== |
| *از مجموع [[آیات قرآن]]، اهمّیّت [[صلح]] و [[سازش]] استفاده می‌شود که می‌توان آن را در مجموعه ذیل عنوان کرد:
| | |
| ===[[خداوند]]، زمینه ساز [[آشتی]]=== | | ===[[خداوند]]، زمینه ساز [[آشتی]]=== |
| *[[قرآن]]، [[صلح]] و [[سازش]] را از [[نعمت‌های بزرگ الهی]] برشمرده: {{متن قرآن|وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعًا وَلَا تَفَرَّقُوا وَاذْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ كُنْتُمْ أَعْدَاءً فَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ فَأَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ إِخْوَانًا وَكُنْتُمْ عَلَى شَفَا حُفْرَةٍ مِنَ النَّارِ فَأَنْقَذَكُمْ مِنْهَا كَذَلِكَ يُبَيِّنُ اللَّهُ لَكُمْ آيَاتِهِ لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ}}<ref>«و همگان به ریسمان خداوند بیاویزید و مپرا کنید و نعمت‌های خداوند را بر خود فرا یاد آورید که دشمنان (همدیگر) بودید و خداوند دل‌های شما را الفت داد و به نعمت او با هم برادر شدید و در لبه پرتگاهی از آتش بودید که شما را از آن رهانید؛ بدین‌گونه خداوند آیات خود را برای شما روشن می‌گوید باشد که شما راهیاب گردید» سوره آل عمران، آیه ۱۰۳.</ref> [[شأن نزول]] [[آیه]] را دو [[قبیله اوس]] و [[خزرج]] دانسته‌اند که سال‌های متمادی (۱۲۰سال) باهم [[جنگ]] داشتند.<ref>جامع‌البیان، مج ۳، ج ۴، ص ۴۷.</ref> واختلاف آنان به حدّی بود که [[خداوند]] به [[پیامبر]] می‌فرماید: {{متن قرآن|وَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِهِمْ لَوْ أَنْفَقْتَ مَا فِي الْأَرْضِ جَمِيعًا مَا أَلَّفْتَ بَيْنَ قُلُوبِهِمْ وَلَكِنَّ اللَّهَ أَلَّفَ بَيْنَهُمْ إِنَّهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ}}<ref>«و دل‌های آنان را با هم پیوستگی داد ؛ اگر همه آنچه را در زمین است می‌بخشیدی میان دل‌های آنها پیوستگی نمی‌دادی اما خداوند ایشان را با هم پیوستگی داد؛ بی‌گمان او پیروزمندی فرزانه است» سوره انفال، آیه ۶۳.</ref>.<ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[آشتی (مقاله)| مقاله «آشتی»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۱.</ref>
| | |
| ===[[وجوب]] [[آشتی]] بر همگان=== | | ===[[وجوب]] [[آشتی]] بر همگان=== |
| *[[خداوند]] متعالی در این باره، [[اوامر]] مؤکّدی را متوجّه [[مؤمنان]] کرده است. در آیه‌ای، همه آنان را به داخل شدن در [[صلح]] و [[آشتی]] [[امر]] کرده: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا ادْخُلُوا فِي السِّلْمِ كَافَّةً وَلَا تَتَّبِعُوا خُطُوَاتِ الشَّيْطَانِ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُبِينٌ}}<ref>«ای مؤمنان! همگی به فرمانبرداری (خداوند) درآیید و از گام‌های شیطان پیروی نکنید که او برای شما دشمنی آشکار است» سوره بقره، آیه ۲۰۸.</ref><ref> الکاشف، ج ۱، ص ۳۱۱.</ref> در آیه‌ای دیگر [[مؤمنان]] را [[برادر]] یک‌دیگر دانسته و آنان را به [[اصلاح]] میان خود سفارش فرموده است: {{متن قرآن|إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ فَأَصْلِحُوا بَيْنَ أَخَوَيْكُمْ وَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ}}<ref>«جز این نیست که مؤمنان برادرند، پس میان برادرانتان را آشتی دهید و از خداوند پروا کنید باشد که بر شما بخشایش آورند» سوره حجرات، آیه ۱۰.</ref> و در آیه‌ای، برای [[رفع نزاع]] بین زوجین، به [[انتخاب]] و فرستادن داور [[فرمان]] داده است: {{متن قرآن|وَإِنْ خِفْتُمْ شِقَاقَ بَيْنِهِمَا فَابْعَثُوا حَكَمًا مِنْ أَهْلِهِ وَحَكَمًا مِنْ أَهْلِهَا إِنْ يُرِيدَا إِصْلَاحًا يُوَفِّقِ اللَّهُ بَيْنَهُمَا إِنَّ اللَّهَ كَانَ عَلِيمًا خَبِيرًا}}<ref>«و اگر از ناسازگاری آنان نگرانید، چنانچه در پی اصلاح باشند داوری از خویشان مرد و داوری از خویشان زن برانگیزید تا خداوند میان آن دو آشتی برقرار کند که خداوند دانایی آگاه است» سوره نساء، آیه ۳۵.</ref> و.... از این [[اوامر]] به [[دست]] می‌آید که [[اصلاح]] میان [[مؤمنان]]، اهمّیّت فراوانی دارد<ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[آشتی (مقاله)| مقاله «آشتی»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۱.</ref>.
| |
|
| |
|
| ===[[پاداش]] [[آشتی]] دهندگان=== | | ===[[پاداش]] [[آشتی]] دهندگان=== |
| *هرکس شفاعتی [[پسندیده]] کند، برای او از آن [[نصیبی]] خواهد بود: {{متن قرآن|مَنْ يَشْفَعْ شَفَاعَةً حَسَنَةً يَكُنْ لَهُ نَصِيبٌ مِنْهَا وَمَنْ يَشْفَعْ شَفَاعَةً سَيِّئَةً يَكُنْ لَهُ كِفْلٌ مِنْهَا وَكَانَ اللَّهُ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ مُقِيتًا}}<ref>«هر کس میانجیگری نیکویی کند بهره‌ای از آن می‌برد و آنکه میانجیگری بدی نماید، سهمی از (بدی) آن از آن اوست؛ و خداوند بر هر چیز تواناست» سوره نساء، آیه ۸۵.</ref>. [[قرطبی]] در ذیل [[آیه]] می‌گوید: هرکس بین دو نفر [[اصلاح]] کند، سزاوار [[پاداش]] است.<ref>قرطبی، ج ۵، ص ۱۹۰.</ref>.
| | |
| * [[خداوند]] در دیگر [[آیات]]، به [[مصلحان]] [[تقوا]] پیشه، [[وعده]] بهره‌مندی از [[آمرزش]] و [[رحمت]] خویش را داده است: {{متن قرآن|وَلَنْ تَسْتَطِيعُوا أَنْ تَعْدِلُوا بَيْنَ النِّسَاءِ وَلَوْ حَرَصْتُمْ فَلَا تَمِيلُوا كُلَّ الْمَيْلِ فَتَذَرُوهَا كَالْمُعَلَّقَةِ وَإِنْ تُصْلِحُوا وَتَتَّقُوا فَإِنَّ اللَّهَ كَانَ غَفُورًا رَحِيمًا}}<ref>«و هرگز نمی‌توانید میان زنان (خود) دادگری کنید هر چند (به آن) آزمند باشید پس، (از یکی) یکسره رو مگردانید که او را سرگردان واگذارید و اگر (میان خود و او را) سازش دهید و پرهیزگاری ورزید بی‌گمان خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است» سوره نساء، آیه ۱۲۹.</ref> در [[آیه]] {{متن قرآن| وَمَنْ يَفْعَلْ ذَلِكَ ابْتِغَاءَ مَرْضَاتِ اللَّهِ فَسَوْفَ نُؤْتِيهِ أَجْرًا عَظِيمًا}}<ref>« و هر کس در جست و جوی خشنودی خداوند چنین کند به زودی بدو پاداشی سترگ خواهیم داد» سوره نساء، آیه ۱۱۴.</ref> نیز به [[اصلاح]] دهندگان با [[نیّت]] کسب [[رضایت خداوند]]، [[وعده]] پاداشی [[عظیم]] داده شده است<ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[آشتی (مقاله)| مقاله «آشتی»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۱.</ref>.
| |
| ===استفاده از [[احکام ثانوی]] برای [[آشتی]] دادن=== | | ===استفاده از [[احکام ثانوی]] برای [[آشتی]] دادن=== |
| *[[آشتی]] میان [[مؤمنان]] چنان اهمیّتّی دارد که برای تحقّق آن، بعضی از امور [[حرام]]، [[مباح]] دانسته شده است؛ از جمله:
| |
| #'''[[دروغ]]:''' برخی [[مفسّران]] در [[تفسیر آیه]] {{متن قرآن|لَا خَيْرَ فِي كَثِيرٍ مِنْ نَجْوَاهُمْ إِلَّا مَنْ أَمَرَ بِصَدَقَةٍ أَوْ مَعْرُوفٍ أَوْ إِصْلَاحٍ بَيْنَ النَّاسِ وَمَنْ يَفْعَلْ ذَلِكَ ابْتِغَاءَ مَرْضَاتِ اللَّهِ فَسَوْفَ نُؤْتِيهِ أَجْرًا عَظِيمًا}}<ref>«در بسیاری از گفت‌وگوهای زیرگوشی آنان خیری نیست مگر کسی به صدقه یا نکوکاری یا اصلاحی میان مردم فرمان دهد و هر کس در جست و جوی خشنودی خداوند چنین کند به زودی بدو پاداشی سترگ خواهیم داد» سوره نساء، آیه ۱۱۴.</ref> با استفاده از [[روایات]] گفته‌اند: ایجاد [[خوش‌بینی]] و [[الفت]] میان [[مردم]]، حتّی با سخن [[دروغ]] نیز کاری [[پسندیده]] است <ref> راهنما، ج ۴، ص ۴۶؛ الفرقان، ج ۵ و ۶، ص ۳۳۴.</ref> و این در صورتی است که [[منفعت]] [[اصلاح]]، بیش از [[منفعت]] [[راست‌گویی]]، و [[مفسده]] [[دروغ]]، کم‌تر از [[مفسده]] [[قهر]] و دوری دو [[مؤمن]] باشد.<ref> الفرقان، ج ۵ و ۶، ص ۳۳۴.</ref> [[امام صادق]]{{ع}} در روایتی سخن‌ها را سه قسم می‌داند: راست، [[دروغ]] و [[اصلاح]] بین‌الناس، و آن این است که از کسی سخنی را درباره شخصی می‌شنوی که اگر او آن را بشنود، ناراحت می‌شود و رابطه آنها به [[فساد]] می‌گراید؛ ولی اشکالی ندارد که تو به جای گفتن [[حقیقت]] به وی بگویی که فلانی درباره‌ات سخنان [[نیک]] می‌گفت و از تو [[ستایش]] می‌کرد.<ref>نورالثقلین، ج۱، ص ۵۵۰؛ الکافی، ج۲، ص ۳۴۱.</ref>
| |
| #'''[[نجوا]]:''' سخنان درِ گوشی، عملی [[شیطانی]] است: {{متن قرآن|إِنَّمَا النَّجْوَى مِنَ الشَّيْطَانِ }}<ref>«رازگویی، تنها کار شیطان است » سوره مجادله، آیه ۱۰.</ref> <ref>الفرقان، ج ۵ و ۶، ص ۳۳۲.</ref> امّا در بعضی موارد، از جمله [[اصلاح]] میان [[مردم]]، [[خداوند]] آن را [[نیکو]] شمرده: {{متن قرآن|لَا خَيْرَ فِي كَثِيرٍ مِنْ نَجْوَاهُمْ إِلَّا مَنْ أَمَرَ بِصَدَقَةٍ أَوْ مَعْرُوفٍ أَوْ إِصْلَاحٍ بَيْنَ النَّاسِ وَمَنْ يَفْعَلْ ذَلِكَ ابْتِغَاءَ مَرْضَاتِ اللَّهِ فَسَوْفَ نُؤْتِيهِ أَجْرًا عَظِيمًا}}<ref>«در بسیاری از گفت‌وگوهای زیرگوشی آنان خیری نیست مگر کسی به صدقه یا نکوکاری یا اصلاحی میان مردم فرمان دهد و هر کس در جست و جوی خشنودی خداوند چنین کند به زودی بدو پاداشی سترگ خواهیم داد» سوره نساء، آیه ۱۱۴.</ref> [[راز]] جواز [[نجوا]] برای [[اصلاح]] این است که گاهی لازم است با هر کدام از دو طرفِ دعوا که در یک مجلس حاضرند، جداگانه [[نجوا]] شود تا نقشه اصلاحی بهتر به [[اجرا]] در آید.<ref>نمونه، ج ۴، ص ۱۲۷.</ref>
| |
| #'''عدم تحقّق [[سوگند]]:''' سوگندهایی که برخاسته از [[اراده]] و قصد [[قلبی]] باشد، تعهّدآور است {{متن قرآن|لَا يُؤَاخِذُكُمُ اللَّهُ بِاللَّغْوِ فِي أَيْمَانِكُمْ وَلَكِنْ يُؤَاخِذُكُمْ بِمَا كَسَبَتْ قُلُوبُكُمْ وَاللَّهُ غَفُورٌ حَلِيمٌ}}<ref>«خداوند شما را در سوگندهای بیهوده بازخواست نمی‌کند امّا از آنچه با دل آگاهی است ، بازخواست می‌کند و خداوند آمرزنده‌ای بردبار است» سوره بقره، آیه ۲۲۵.</ref> امّا اگر کسی بر ترک [[اصلاح]] میان [[مردم]] [[سوگند]] خورده باشد، [[وفا]] به آن لازم نیست: {{متن قرآن|وَلَا تَجْعَلُوا اللَّهَ عُرْضَةً لِأَيْمَانِكُمْ أَنْ تَبَرُّوا وَتَتَّقُوا وَتُصْلِحُوا بَيْنَ النَّاسِ وَاللَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ}}<ref>«(نام) خداوند را دستاویزی برای سوگندهای خویش قرار ندهید تا (با آن) از نکوکاری و پرهیزگاری و اصلاح میان مردم شانه خالی کنید و خداوند شنوایی داناست» سوره بقره، آیه ۲۲۴.</ref> در [[شأن نزول]] این [[آیه]] چنین آمده است: [[عبدالله بن رواحه]] [[سوگند]] یاد کرده بود که به [[خانه]] دامادش نرود و با او سخن نگوید و میان او و دخترش [[اصلاح]] نکند که این [[آیه]] نازل شد و [[سوگند]] او را بی‌اعتبار دانست.<ref>اسباب النزول، ص ۷۰.</ref>
| |
| #'''[[تغییر]] [[وصیّت]]:''' [[قرآن]] تبدیل و [[تغییر]] [[وصیّت]] را [[گناه]] شمرده است {{متن قرآن|فَمَنْ بَدَّلَهُ بَعْدَمَا سَمِعَهُ فَإِنَّمَا إِثْمُهُ عَلَى الَّذِينَ يُبَدِّلُونَهُ إِنَّ اللَّهَ سَمِيعٌ عَلِيمٌ}}<ref>«و آنان که پس از شنیدن وصیّت آن را دگرگون سازند گناهش به گردن همان کسانی است که آن را دگرگون می‌سازند، بی‌گمان خداوند شنوایی داناست» سوره بقره، آیه ۱۸۱.</ref> امّا در صورت [[بیم]] از جفای [[وصیّت]] کننده به [[وارث]] می‌توان به [[اصلاح]] [[وصیّت]] [[اقدام]] کرد: {{متن قرآن|فَمَنْ خَافَ مِنْ مُوصٍ جَنَفًا أَوْ إِثْمًا فَأَصْلَحَ بَيْنَهُمْ فَلَا إِثْمَ عَلَيْهِ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ}}<ref>«و اگر کسی از وصیّت‌کننده‌ای بیم گرایشی (نادرست) یا گناهی داشت آنگاه (با دگرگون کردن وصیّت) میان آنان سازش داد، بر او گناهی نیست، بی‌گمان خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است» سوره بقره، آیه ۱۸۲.</ref> به نظر بیش‌تر [[مفسّران]]، مقصود از {{متن قرآن| فَلَا إِثْمَ عَلَيْهِ}} [[گناه‌کار]] نبودن [[مصلح]] در [[تغییر]] [[وصیت]] است؛<ref>الکشّاف، ج ۱، ص ۲۲۴؛ مجمع‌البیان، ج ۱، ص ۴۸۶.</ref> البتّه این احتمال هم وجود دارد که [[آیه]] به [[اصلاح]] [[وصیّت]] از سوی خود موصی و در زمان [[حیات]] او مربوط باشد.
| |
| #'''[[قهر]] و [[تنبیه بدنی]]:''' زنانی را که از [[نافرمانی]] آنان [[بیم]] دارید، نخست پندشان دهید؛ بعد در خواب‌گاه از ایشان دوری گزینید واگر آن‌هم تأثیر نکرد، آنان را [[تنبیه بدنی]] کنید: {{متن قرآن|وَاللَّاتِي تَخَافُونَ نُشُوزَهُنَّ فَعِظُوهُنَّ وَاهْجُرُوهُنَّ فِي الْمَضَاجِعِ وَاضْرِبُوهُنَّ }}<ref>«و آن زنان را که از نافرمانیشان بیم دارید (نخست) پندشان دهید و (اگر تأثیر نکرد) در خوابگاه‌ها از آنان دوری گزینید و (باز اگر تأثیر نکرد) بزنیدشان » سوره نساء، آیه ۳۴.</ref> این اقدام‌ها در صورتی جایز است‌که [[نشوز]] [[زن]] به مرحله شدیدی رسیده باشد و به قصد [[اصلاح]] و استمرار [[زندگی]] [[زناشویی]] صورت گیرد، نه به قصد [[انتقام]] و تشفّی [[دل]].<ref>الفرقان، ج ۵ و ۶، ص ۵۱.</ref> [[تنبیه بدنی]] باید ملایم و [[ضعیف]] باشد؛ به طوری که موجب شکستگی، مجروح شدن یا کبودی [[بدن]] نشود.<ref>نمونه، ج ۳، ص ۳۷۳.</ref>
| |
| #'''جواز [[جنگ]] با [[مؤمنان]]:''' [[قرآن]]، جلوگیری از [[ظلم]] و برقراری [[سازش]] میان دو گروه از [[مؤمنان]] را هرچند به [[جنگ]] با [[ظالم]] بینجامد، لازم شمرده است: {{متن قرآن|وَإِنْ طَائِفَتَانِ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ اقْتَتَلُوا فَأَصْلِحُوا بَيْنَهُمَا فَإِنْ بَغَتْ إِحْدَاهُمَا عَلَى الْأُخْرَى فَقَاتِلُوا الَّتِي تَبْغِي حَتَّى تَفِيءَ إِلَى أَمْرِ اللَّهِ فَإِنْ فَاءَتْ فَأَصْلِحُوا بَيْنَهُمَا بِالْعَدْلِ وَأَقْسِطُوا إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُقْسِطِينَ}}<ref>«و اگر دو دسته از مؤمنان جنگ کنند، میان آنان را آشتی دهید پس اگر یکی از آن دو بر دیگری ستم کرد با آن کس که ستم می‌کند جنگ کنید تا به فرمان خداوند باز گردد و چون بازگشت، میان آن دو با دادگری آشتی دهید و دادگری ورزید که خداوند دادگران را دوست می‌دارد» سوره حجرات، آیه ۹.</ref> برخی [[بغی]] را به تعدّی و [[تجاوز]] [[تفسیر]] کرده و گفته‌اند: مقصود [[آیه]]، [[نزاع]] و کشمکش‌هایی است که میان دو گروه از [[مؤمنان]] رخ می‌دهد.<ref>کنزالعرفان، ج ۱، ص ۳۸۶ و ۳۸۷.</ref> بعضی از [[شأن]] نزول‌هایی که برای این [[آیه]] [[نقل]] شده نیز این معنا را [[تأیید]] می‌کند<ref>مجمع‌البیان، ج ۹، ص ۱۹۹.</ref>؛ البتّه استفاده از [[قدرت]] در راه‌اصلاح میان [[مؤمنان]] در صورتی جایز است که [[اختلاف]] از طریق مسالمت‌آمیز حل نشود <ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[آشتی (مقاله)| مقاله «آشتی»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۱.</ref>.
| |
|
| |
|
| ==موانع [[آشتی]]== | | ==موانع [[آشتی]]== |
| *عوامل [[اختلاف]] عبارت است از:
| |
| #'''[[پیروی]] از [[شیطان]]:''' [[تبعیّت]] از [[شیطان]] ، [[مانع]] [[صلح]] میان [[مؤمنان]] است: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا ادْخُلُوا فِي السِّلْمِ كَافَّةً وَلَا تَتَّبِعُوا خُطُوَاتِ الشَّيْطَانِ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُبِينٌ}}<ref>«ای مؤمنان! همگی به فرمانبرداری (خداوند) درآیید و از گام‌های شیطان پیروی نکنید که او برای شما دشمنی آشکار است» سوره بقره، آیه ۲۰۸.</ref><ref>راهنما، ج ۲، ص ۴۶.</ref> این [[آیه]]، [[پیروی]] از [[شیطان]] را در برابر [[سازش]] بیان کرده، [[انسان]] را بر سر دو راهی قرارمی‌دهد: یا داخل شدن در [[صلح]] و [[آشتی]] و یا [[پیروی]] از گام‌های [[شیطان]] که عین [[اختلاف]] و [[فساد]] است<ref>الکاشف، ج ۱، ص ۳۱۱.</ref>.
| |
| #'''[[دنیاطلبی]]:''' از تو درباره [[انفال]] می‌پرسند، بگو: [[انفال]] به [[خدا]] و فرستاده او اختصاص دارد؛ پس از [[خدا]] [[پروا]] دارید و با یک‌دیگر [[سازش]] کنید: {{متن قرآن|يَسْأَلُونَكَ عَنِ الْأَنْفَالِ قُلِ الْأَنْفَالُ لِلَّهِ وَالرَّسُولِ فَاتَّقُوا اللَّهَ وَأَصْلِحُوا ذَاتَ بَيْنِكُمْ وَأَطِيعُوا اللَّهَ وَرَسُولَهُ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ}}<ref>«از تو از انفال می‌پرسند بگو: انفال از آن خداوند و پیامبر است پس، از خداوند پروا کنید و میانه خود را سازش دهید و اگر مؤمنید از خداوند و پیامبرش فرمان برید» سوره انفال، آیه ۱.</ref> در [[شأن نزول]] [[آیه]] آمده: [[مسلمانان]] بر سر تقسیم [[غنایم]] [[جنگ بدر]] [[اختلاف]] کردند و هریک از آنان سهم بیش‌تری را می‌طلبید<ref>مجمع‌البیان، ج ۴، ص ۷۹۷.</ref>. (قرائتِ {{متن قرآن|يَسْأَلُونَكَ عَنِ الْأَنْفَالِ}} = از تو [[انفال]] می‌طلبند»،<ref>مجمع‌البیان، ج ۴، ص ۷۹۵.</ref> مطلب را روشن‌تر می‌سازد.) [[خداوند]] با قرار دادن اموالِ به جای مانده در [[اختیار]] [[پیغمبر]]، [[اختلاف]] [[مسلمانان]] را از بین برد <ref>راهنما، ج ۶، ص ۴۰۹.</ref>.
| |
| #'''[[بخل]]:''' {{متن قرآن|وَإِنِ امْرَأَةٌ خَافَتْ مِنْ بَعْلِهَا نُشُوزًا أَوْ إِعْرَاضًا فَلَا جُنَاحَ عَلَيْهِمَا أَنْ يُصْلِحَا بَيْنَهُمَا صُلْحًا وَالصُّلْحُ خَيْرٌ وَأُحْضِرَتِ الْأَنْفُسُ الشُّحَّ وَإِنْ تُحْسِنُوا وَتَتَّقُوا فَإِنَّ اللَّهَ كَانَ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِيرًا}}<ref>«و اگر زنی از کناره‌گیری یا رویگردانی شویش بیم دارد بر آن دو گناهی نیست که میان خود به سازشی شایسته برسند و سازش نیکوتر است و جان‌ها آز را در آستین دارند و اگر نکویی کنید و پرهیزگاری ورزید بی‌گمان خداوند از آنچه انجام می‌دهید آگاه است» سوره نساء، آیه ۱۲۸.</ref> <ref>مفردات، ص ۴۴۶، «شح».</ref>. در این [[آیه]]، به سرچشمه بسیاری از [[نزاع‌ها]] بدین بیان اشاره شده است: [[طبیعت]] [[آدمی]] بر اثر [[غریزه]] [[حبّ]] ذات درمعرض [[بخل]] قرار دارد و هرکس می‌کوشد تمام [[حقوق]] را دریافت کند؛ بنابراین اگر زوجین به این [[حقیقت]] توجه داشته باشند و [[گذشت]] پیشه کنند، نه تنها ریشه اختلاف‌های [[خانوادگی]] می‌خشکد که بسیاری از کشمکش‌های [[اجتماعی]] نیز از بین می‌رود.<ref>نمونه، ج ۴، ص ۱۵۱.</ref> [[آزمندی]]، [[مانع]] عمده [[آشتی]] است و در ظاهر، عنوان کردن [[بخل]] پس از صلحی که مستلزم [[گذشت]] از [[حقوق]] است، چنین معنا می‌دهد که نپذیرفتن [[صلح]] بر اثر [[بخل]] است.<ref>راهنما، ج ۴، ص ۸۰.</ref>
| |
| #'''[[نشوز]] و برتری‌جویی:''' اصل اوّلی در محیط [[خانواده]]؛ [[دوستی]]، [[صلح]] و [[آشتی]] است؛ ولی گاهی برتری‌جویی [[زن]] یا شوهر و عدم رعایت [[حقوق]] یک‌دیگر، موجب از بین رفتن [[دوستی]]، بروز [[اختلاف]] و [[کینه‌توزی]] می‌شود؛ در این صورت، [[قرآن]] به زوجین و دیگران سفارش می‌کند که [[آرامش]] را با [[ملاطفت]] و [[حسن]] [[تدبیر]]، به [[خانواده]] بازگردانند. {{متن قرآن|الرِّجَالُ قَوَّامُونَ عَلَى النِّسَاء بِمَا فَضَّلَ اللَّهُ بَعْضَهُمْ عَلَى بَعْضٍ وَبِمَا أَنفَقُواْ مِنْ أَمْوَالِهِمْ فَالصَّالِحَاتُ قَانِتَاتٌ حَافِظَاتٌ لِّلْغَيْبِ بِمَا حَفِظَ اللَّهُ وَالَّلاتِي تَخَافُونَ نُشُوزَهُنَّ فَعِظُوهُنَّ وَاهْجُرُوهُنَّ فِي الْمَضَاجِعِ وَاضْرِبُوهُنَّ فَإِنْ أَطَعْنَكُمْ فَلاَ تَبْغُواْ عَلَيْهِنَّ سَبِيلاً إِنَّ اللَّهَ كَانَ عَلِيًّا كَبِيرًا وَإِنْ خِفْتُمْ شِقَاقَ بَيْنِهِمَا فَابْعَثُواْ حَكَمًا مِّنْ أَهْلِهِ وَحَكَمًا مِّنْ أَهْلِهَا إِن يُرِيدَا إِصْلاحًا يُوَفِّقِ اللَّهُ بَيْنَهُمَا إِنَّ اللَّهَ كَانَ عَلِيمًا خَبِيرًا }}<ref>«مردان سرپرست زنانند بدان روی که خداوند برخی از آنان را بر برخی دیگر برتری داده است و برای آنکه مردان از دارایی‌های خویش می‌بخشند؛ پس زنان نکوکردار، فرمانبردارند؛ در برابر آنچه خداوند (از حقوق آنان) پاس داشته است در نبود شوهر پاس (وی) می‌دارند و آن زنان را که از نافرمانیشان بیم دارید (نخست) پندشان دهید و (اگر تأثیر نکرد) در خوابگاه‌ها از آنان دوری گزینید و (باز اگر تأثیر نکرد) بزنیدشان آنگاه اگر فرمانبردار شما شدند دیگر به زیان آنان راهی مجویید که خداوند فرازمندی بزرگ است. و اگر از ناسازگاری آنان نگرانید، چنانچه در پی اصلاح باشند داوری از خویشان مرد و داوری از خویشان زن برانگیزید تا خداوند میان آن دو آشتی برقرار کند که خداوند دانایی آگاه است» سوره نساء، آیه ۳۴-۳۵.</ref><ref>المنار، ج ۵، ص ۷۲ ـ ۷۷.</ref>.<ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[آشتی (مقاله)| مقاله «آشتی»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۱.</ref>
| |
|
| |
|
| ==[[وظایف]] متخاصمان در [[آشتی]]== | | ==[[وظایف]] متخاصمان در [[آشتی]]== |
| #'''قصد [[اصلاح]]:''' در مرحله نخست، متخاصمان خود باید قصد [[اصلاح]] داشته باشند تاخداوند [[نفرت]] را به [[دوستی]] تبدیل سازد: {{متن قرآن| إِنْ يُرِيدَا إِصْلَاحًا يُوَفِّقِ اللَّهُ بَيْنَهُمَا }}<ref>« تا خداوند میان آن دو آشتی برقرار کند» سوره نساء، آیه ۳۵.</ref> اگر متخاصمان چنین نیّتی نداشته باشند، کوشش دیگران نیز فایده‌ای نخواهد داشت؛ گرچه تمام [[همّت]] و [[سعی]] خویش را به کار بندند.<ref> الکاشف، ج ۲، ص ۳۱۹.</ref>
| |
| #'''[[عفو]] و [[گذشت]]:''' متخاصمان برای سرعت بخشیدن به [[آشتی]]، مناسب است از برخی [[حقوق]] خویش بگذرند. به نظر بیش‌تر [[مفسّران]] در ذیل [[آیه]] {{متن قرآن|وَإِنِ امْرَأَةٌ خَافَتْ مِنْ بَعْلِهَا نُشُوزًا أَوْ إِعْرَاضًا فَلَا جُنَاحَ عَلَيْهِمَا أَنْ يُصْلِحَا بَيْنَهُمَا صُلْحًا وَالصُّلْحُ خَيْرٌ وَأُحْضِرَتِ الْأَنْفُسُ الشُّحَّ وَإِنْ تُحْسِنُوا وَتَتَّقُوا فَإِنَّ اللَّهَ كَانَ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِيرًا}}<ref>«و اگر زنی از کناره‌گیری یا رویگردانی شویش بیم دارد بر آن دو گناهی نیست که میان خود به سازشی شایسته برسند و سازش نیکوتر است و جان‌ها آز را در آستین دارند و اگر نکویی کنید و پرهیزگاری ورزید بی‌گمان خداوند از آنچه انجام می‌دهید آگاه است» سوره نساء، آیه ۱۲۸.</ref> برای بازگشت [[آرامش]] به [[خانواده]] و استمرار [[زناشویی]]، راه‌هایی مانند بخشیدن قسمتی از [[مال]] به [[زن]] یا [[چشم‌پوشی]] از مهریّه یا [[حقّ]] هم‌خوابگی <ref>جامع‌البیان، مج ۴، ج ۵، ص ۴۱۸.</ref> و [[نفقه]] و [[پوشش]] <ref>مجمع‌البیان، ج ۳، ص ۱۸۴.</ref> برای [[زنان]] وجود دارد. در آیه‌ای دیگر آمده است: [[کیفر]] [[بدی]]، مانند آن [[بدی]] است؛ پس هرکه درگذرد و [[اصلاح]] کند، [[پاداش]] او بر عهده [[خدا]] است: {{متن قرآن|وَجَزَاءُ سَيِّئَةٍ سَيِّئَةٌ مِثْلُهَا فَمَنْ عَفَا وَأَصْلَحَ فَأَجْرُهُ عَلَى اللَّهِ إِنَّهُ لَا يُحِبُّ الظَّالِمِينَ}}<ref>«و کیفر هر بدی بدی‌یی، مانند آن است پس هر که درگذرد و به راه آید پاداش وی بر خداوند است، بی‌گمان او ستمگران را دوست نمی‌دارد» سوره شوری، آیه ۴۰.</ref> [[قرطبی]] در ذیل این [[آیه]] از [[ابن‌عباس]] [[روایت]] می‌کند: کسی‌که از[[حق]] [[قصاص]] بگذرد و بین‌خود و دشمنش [[اصلاح]] کند، [[پاداش]] او بر [[خدا]] است.<ref>قرطبی، ج ۱۶، ص ۲۷.</ref>
| |
| #'''[[نیکی]] در برابر [[بدی]]:''' بالاتر از [[عفو]]، پاسخ [[بدی]] با [[نیکی]] است. [[قرآن]] می‌فرماید: {{متن قرآن|وَلَا تَسْتَوِي الْحَسَنَةُ وَلَا السَّيِّئَةُ ادْفَعْ بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ فَإِذَا الَّذِي بَيْنَكَ وَبَيْنَهُ عَدَاوَةٌ كَأَنَّهُ وَلِيٌّ حَمِيمٌ}}<ref>«نیکی با بدی برابر نیست؛ به بهترین شیوه (دیگران را از چالش با خود) باز دار ، ناگاه آن کس که میان تو و او دشمنی است چون دوستی مهربان می‌گردد» سوره فصلت، آیه ۳۴.</ref> از آنجا که رسیدن به این [[مقام]]، به [[خودسازی]] نیاز دارد، در [[آیه]] بعد می‌گوید: به این [[خصلت]] نمی‌رسند، مگر کسانی که [[صبر]] و بهره بزرگی از [[ایمان]] دارند: {{متن قرآن|وَمَا يُلَقَّاهَا إِلَّا الَّذِينَ صَبَرُوا وَمَا يُلَقَّاهَا إِلَّا ذُو حَظٍّ عَظِيمٍ}}<ref>«و این را جز به آنان که می‌شکیبند، و جز به آنان که بهره‌ای سترگ دارند فرانیاموزند» سوره فصلت، آیه ۳۵.</ref><ref>نمونه، ج ۲۰، ص ۲۸۳.</ref>.<ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[آشتی (مقاله)| مقاله «آشتی»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۱.</ref>
| |
|
| |
|
| ==[[وظایف]] [[مؤمنان]] و [[حکومت]]، در [[آشتی]]== | | ==[[وظایف]] [[مؤمنان]] و [[حکومت]]، در [[آشتی]]== |
| ===[[پیش‌گیری]] ازبروز [[اختلاف]]=== | | ===[[پیش‌گیری]] ازبروز [[اختلاف]]=== |
| *{{متن قرآن|فَمَنْ خَافَ مِنْ مُوصٍ جَنَفًا أَوْ إِثْمًا فَأَصْلَحَ بَيْنَهُمْ فَلَا إِثْمَ عَلَيْهِ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ}}<ref>«و اگر کسی از وصیّت‌کننده‌ای بیم گرایشی (نادرست) یا گناهی داشت آنگاه (با دگرگون کردن وصیّت) میان آنان سازش داد، بر او گناهی نیست، بی‌گمان خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است» سوره بقره، آیه ۱۸۲.</ref> به نظر بیش‌تر [[مفسّران]]، [[سیاق آیه]] بر [[پیش‌گیری]] از [[اختلاف]] [[وارثان]] دلالت می‌کند <ref>مجمع‌البیان، ج ۱، ص ۴۸۵.</ref> که بر [[وصی]] یا حاضران در مجلس [[وصیّت]] یا هر که [[وظیفه]] [[امر به معروف و نهی از منکر]] دارد<ref>التفسیر الکبیر، ج ۵، ص ۷۳.</ref>، لازم است موصی را به رعایت [[عدالت]] و [[عمل به وظیفه]] سفارش کنند و [[مانع]] تحقّق چنین وصیّتی شوند <ref>جامع‌البیان، مج ۲، ج ۲، ص ۱۶۸ ـ ۱۷۰.</ref>.
| | |
| * برخی نیز معتقدند: این [[وظیفه]] [[حکومت اسلامی]] است که با [[اصلاح]] [[وصیّت]] براساس [[حقّ]] و [[عدالت]]، زمینه بروز [[اختلاف]] را از بین ببرد <ref>جامع‌البیان، مج ۲، ج ۲، ص ۱۶۸ ـ ۱۷۰.</ref>.<ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[آشتی (مقاله)| مقاله «آشتی»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۱.</ref>
| |
| ===میانجی گری در [[رفع اختلاف]]=== | | ===میانجی گری در [[رفع اختلاف]]=== |
| *[[مؤمنان]] و [[حکومت]] [[وظیفه]] دارند در [[رفع اختلاف]] بکوشند: {{متن قرآن|َ وَأَصْلِحُوا ذَاتَ بَيْنِكُمْ}}<ref>«میانه خود را سازش دهید» سوره انفال، آیه ۱.</ref> و در این [[راه]] جایز است از برخی امور حرامی که [[مباح]] شمرده شده نیز استفاده کنند. (اهمّیّت [[آشتی]]، همین مقاله) لکن در قلمرو اختیارات [[مؤمنان]] و [[حکومت]] گفته‌اند: در اصلاحِ از طریق [[گفت‌وگو]] اجازه [[حاکم شرع]] لازم نیست؛ امّا در مرحله شدّت عمل، اجازه [[حکومت اسلامی]] یا [[حاکم شرع]] [[ضرورت]] دارد، مگر در مواردی که دسترس نباشد که در اینجا نوبت به [[مؤمنان]] [[عادل]] و [[آگاه]] می‌رسد.<ref>نمونه، ج ۲۲، ص ۱۷۰.</ref> به نظر [[طبری]] در مواردی که یکی از گروه‌های درگیر، حاضر به [[صلح]] نباشد، بر [[امام]] [[مسلمانان]] [[واجب]] است با آنها بجنگد تا به [[پذیرش]] [[صلح]] و [[آشتی]] [[رضایت]] دهند<ref>جامع‌البیان، مج ۱۳، ج ۲۶، ص ۱۶۵.</ref>.<ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[آشتی (مقاله)| مقاله «آشتی»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۱.</ref>
| | |
| ===[[انتخاب]] داور=== | | ===[[انتخاب]] داور=== |
| *هرگاه شدّت [[اختلاف]]، اقدام‌های پیش‌گیرانه را بی‌اثر کند، [[تعیین]] داور ضرور است: {{متن قرآن|وَإِنْ خِفْتُمْ شِقَاقَ بَيْنِهِمَا فَابْعَثُوا حَكَمًا مِنْ أَهْلِهِ وَحَكَمًا مِنْ أَهْلِهَا إِنْ يُرِيدَا إِصْلَاحًا يُوَفِّقِ اللَّهُ بَيْنَهُمَا إِنَّ اللَّهَ كَانَ عَلِيمًا خَبِيرًا}}<ref>«و اگر از ناسازگاری آنان نگرانید، چنانچه در پی اصلاح باشند داوری از خویشان مرد و داوری از خویشان زن برانگیزید تا خداوند میان آن دو آشتی برقرار کند که خداوند دانایی آگاه است» سوره نساء، آیه ۳۵.</ref><ref>الفرقان، ج ۵ و ۶، ص ۵۹.</ref> البتّه این [[آیه]] به اختلاف‌های [[خانوادگی]] مرتبط است؛ ولی [[انتخاب]] داور به این مورد اختصاص ندارد و برای حلّ همه اختلاف‌های [[جامعه]] می‌توان داور [[تعیین]] کرد. از امام‌باقر در پاسخ به [[اعتراض]] گروهی از [[خوارج]] به [[پذیرش]] [[حکمیّت]] از سوی [[علی]]{{ع}} [[روایت]] شده که [[خداوند]]، خود [[تعیین]] داور را [[تشریع]] کرده است؛ آنجا که می‌فرماید: {{متن قرآن| فَابْعَثُوا حَكَمًا مِنْ أَهْلِهِ وَحَكَمًا مِنْ أَهْلِهَا }}<ref>«داوری از خویشان مرد و داوری از خویشان زن برانگیزید » سوره نساء، آیه ۳۵.</ref> <ref>الاحتجاج، ج ۲، ص ۱۷۴.</ref> [[شقاق]] به معنای نصف شدن شی‌ء و دراینجا کنایه از شدّت کدورت است. گویا استمرار [[اختلاف]] بین زوجین موجب دونیمه شدن [[الفت]] و تبدیل آن به [[کینه]] شده است<ref>مواهب الرحمن، ج ۸، ص ۱۶۳.</ref>. در اینکه [[انتخاب]] داور در اختلاف‌های [[خانوادگی]] برعهده کیست، [[رأی]] [[مفسّران]] مختلف است. به نظر برخی، خود زوجین یا [[اهل]] آنها داور را برمی‌گزینند <ref>المنیر، ج ۵، ص ۵۸.</ref>. عدّه‌ای نیز [[وظیفه]] [[مؤمنان]] می‌دانند<ref>التفسیر الکبیر، ج۱۰، ص ۹۲.</ref>؛ امّا بیش‌تر [[مفسّران]] بر این عقیده‌اند که [[تعیین]] داور، [[وظیفه]] [[حکومت اسلامی]] است<ref>قرطبی، ج ۵، ص ۱۱۵.</ref> و همین نظر از [[امامان]] نیز [[روایت]] شده است<ref>مجمع‌البیان، ج ۳، ص ۷۰.</ref>. برخی مسأله [[انتخاب]] داور را به موارد توافق و [[سازش]] دادن [[زن]] و شوهر اختصاص داده و گفته‌اند: داوران باید درباره [[طلاق]]، با زوجین [[مشورت]] کنند صورت [[رضایت]] زوجین، چنین حقّی خواهند داشت<ref>مجمع‌البیان، ج ۲، ص ۷۰.</ref>. این نظر از [[امامان]]{{عم}} نیز [[روایت]] شده است <ref>مجمع‌البیان، ج ۳، ص ۷۰.</ref>. [[رأی]] دیگر این است که داوران [[برگزیده]] از جانب [[مردم]] یا [[حکومت]] اختیارات تام دارند. [[روایات]] متعدّدی از [[امام علی]]{{ع}} نیز همین نظر را [[تأیید]] می‌کند<ref>جامع‌البیان، مج ۴، ج ۵، ص ۱۰۱.</ref>.<ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[آشتی (مقاله)| مقاله «آشتی»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۱.</ref>
| |
|
| |
|
| ==ویژگی‌های داور== | | ==ویژگی‌های داور== |
| *با توجّه به اینکه داور نقش اصلاح‌گری را انجام می‌دهد؛ [[شایسته]] است افزون بر شرایط عامّه [[تکلیف]] یعنی [[بلوغ]]، [[عقل]]، حرّیت و [[اسلام]]، ویژگی‌های ذیل را نیز داشته باشد:
| |
| # '''[[خویشاوند]] بودن:''' [[قرآن]] در اختلاف‌های [[خانوادگی]] سفارش می‌کند که داوران از میان [[خانواده]] [[زن]] و [[مرد]] [[برگزیده]] شوند. {{متن قرآن|وَإِنْ خِفْتُمْ شِقَاقَ بَيْنِهِمَا فَابْعَثُوا حَكَمًا مِنْ أَهْلِهِ وَحَكَمًا مِنْ أَهْلِهَا إِنْ يُرِيدَا إِصْلَاحًا يُوَفِّقِ اللَّهُ بَيْنَهُمَا إِنَّ اللَّهَ كَانَ عَلِيمًا خَبِيرًا}}<ref>«و اگر از ناسازگاری آنان نگرانید، چنانچه در پی اصلاح باشند داوری از خویشان مرد و داوری از خویشان زن برانگیزید تا خداوند میان آن دو آشتی برقرار کند که خداوند دانایی آگاه است» سوره نساء، آیه ۳۵.</ref> آنان امتیازهایی دارند که دیگران فاقد آن هستند. [[خانواده]] کانون [[احساسات]] است و [[خویشاوند]] بهتر می‌تواند بر [[احساسات]] تأثیر بگذارد. از طرفی، [[اسرار]] [[خانواده]] پوشیده می‌ماند. دل‌سوزی [[خویشاوند]]، بیش‌تر از [[بیگانه]] است<ref>نمونه، ج ۳، ص ۳۷۵.</ref>؛ افزون بر این، زوجین‌اسرار خودرادر حضور [[خویشاوند]] بهتر از [[بیگانه]] [[آشکار]] می‌کنند <ref>الکشّاف، ج ۱، ص ۵۰۸.</ref>. به نظر برخی، [[خویشاوند]] بودن در داور شرط نیست و ذکر «[[اهل]]» درآیه برای [[افضلیّت]] است<ref>الکاشف، ج۲، ص ۳۱۸.</ref>.
| |
| #'''رعایت [[تقوای الهی]]:''' {{متن قرآن|إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ فَأَصْلِحُوا بَيْنَ أَخَوَيْكُمْ وَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ}}<ref>«جز این نیست که مؤمنان برادرند، پس میان برادرانتان را آشتی دهید و از خداوند پروا کنید باشد که بر شما بخشایش آورند» سوره حجرات، آیه ۱۰.</ref> از [[پیامبر]]{{صل}} نیز [[روایت]] شده که فرمود: [[آشتی]] بین [[مسلمانان]] روا است؛ مادامی که حلالی‌را [[حرام]] و حرامی را حلال‌نکند<ref>من لایحضره‌الفقیه، ج ۳، ص ۳۲.</ref>.
| |
| #'''عدالت‌جویی:''' معنای [[حکمیّت]]، نگاه عادلانه است<ref>جامع‌البیان، مج ۴، ج ۵، ص ۱۰۴.</ref> و داور نیز مانند [[قاضی]] باید به دو طرف درگیری به طور مساوی بنگرد تا بتواند بین آنها [[آشتی]] برقرار کند<ref>الفرقان، ج ۵ ـ ۶، ص ۵۴.</ref>. [[قرآن]] می‌گوید: {{متن قرآن| فَأَصْلِحُوا بَيْنَهُمَا بِالْعَدْلِ }}<ref>«میان آن دو با دادگری آشتی دهید » سوره حجرات، آیه ۹.</ref> و [[اصلاح]] بالعدل، فقط به [[زمین]] گذاشتن [[سلاح]] و فرونشاندن [[اختلاف]] نیست؛ بلکه با [[اجرای عدالت]] و تأمین [[حقوق]] متخاصمان حاصل می‌شود؛ بدین معنا که اگر از متخاصمان، حقّی پایمال شده یا خونی ریخته شده است که منشأ درگیری بوده، باید جبران شود وگرنه [[اصلاح]] «بالعدل» نخواهد بود<ref>المیزان، ج ۱۸، ص ۳۱۵.</ref>.
| |
| # '''[[خیرخواهی]] و [[رازداری]]:''' داوران تَحکیم باید [[اراده]] [[اصلاح]] داشته باشند<ref>راهنما، ج ۳، ص ۳۷۳.</ref>؛ زیرا اگر [[نیّت]] آنها خیر باشد و دل‌سوزانه وارد میدان شوند، [[خداوند]] نیز میانجیگری آنها را [[مبارک]] و بین متخاصمان، [[الفت]] برقرار می‌کند<ref>الکشّاف، ج ۱، ص ۵۰۸.</ref>. رمز تأکید [[قرآن]] بر [[گزینش]] داور از میان [[خویشاوندان]]، این است که آنها دل‌سوزتر و بر [[حفظ]] [[اسرار]] [[خانواده]] جدّی‌ترند<ref>الکاشف، ج ۴، ص ۳۱۸.</ref>. برخی گفته‌اند: حکمین باید بر [[حفظ]] آبروی [[خانواده]] حریص و درباره [[کودکان]] خردسال [[دل‌سوز]] باشند<ref>الفرقان، ج ۵ ـ ۶، ص ۵۴.</ref>.
| |
| # '''[[انگیزه]] [[الهی]]:''' [[مصلح]] اگر برای [[طلب]] [[خشنودی]] خدااین کارراانجام دهد، از [[پاداش]] [[عظیم]] [[الهی]] بهره‌مند خواهد شد. {{متن قرآن|لَا خَيْرَ فِي كَثِيرٍ مِنْ نَجْوَاهُمْ إِلَّا مَنْ أَمَرَ بِصَدَقَةٍ أَوْ مَعْرُوفٍ أَوْ إِصْلَاحٍ بَيْنَ النَّاسِ وَمَنْ يَفْعَلْ ذَلِكَ ابْتِغَاءَ مَرْضَاتِ اللَّهِ فَسَوْفَ نُؤْتِيهِ أَجْرًا عَظِيمًا}}<ref>«در بسیاری از گفت‌وگوهای زیرگوشی آنان خیری نیست مگر کسی به صدقه یا نکوکاری یا اصلاحی میان مردم فرمان دهد و هر کس در جست و جوی خشنودی خداوند چنین کند به زودی بدو پاداشی سترگ خواهیم داد» سوره نساء، آیه ۱۱۴.</ref> از این [[آیه]] به [[دست]] می‌آید که [[نیّت]] مصلح دراصلاح میان [[مردم]] باید کسب [[رضای الهی]] باشد، نه اغراض [[مادّی]] و [[دنیایی]]<ref>التفسیر الکبیر، ج ۶، ص ۶۵.</ref>؛ در نتیجه، متخاصمان نیز هنگامی که [[صدق]] [[نیّت]] او را ببینند، سخن‌اورامی‌پذیرند واصلاح برقرار خواهد شد<ref>التفسیر الکبیر، ج ۶، ص ۶۵.</ref>.<ref>[[سید جعفر صادقی فدکی|صادقی فدکی، سید جعفر]]، [[آشتی (مقاله)| مقاله «آشتی»]]، [[دائرةالمعارف قرآن کریم ج۱ (کتاب)|دائرةالمعارف قرآن کریم]]، ج۱.</ref>
| |
|
| |
|
| ==منابع== | | ==منابع== |
