ظلم در حدیث: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{خرد}} {{امامت}} <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> : <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; fo...» ایجاد کرد)
 
خط ۱۲: خط ۱۲:
*در [[نکوهش]] [[ظلم]] همین بس که طبق [[روایات]]، از [[جنود]] [[جهل]]، در مقابل [[ایمان]]، بدترین توشه [[راه]] [[قیامت]]، مایه [[پشیمانی]] و مقابله با [[حضرت]] [[پروردگار]] و بزرگ‌ترین [[جرم]] است. [[امام کاظم]]{{ع}} [[ظلم]] را در ردیف [[جنود]] [[جهل]] آورده است<ref>ابن شعبه حرانی، تحف العقول عن آل الرسول، ص۴۰۲؛ شریف رضی، خصائص الائمه، ص۱۱۷.</ref>. [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} می‌فرماید: {{متن حدیث|الْمُؤْمِنُ لَا يَظْلِمُ}}<ref>میرزا حسین نوری، مستدرک الوسائل، ج۱۲، ص۱۰۰.</ref>؛ [[مؤمن]] [[ستم]] نمی‌کند. [[امام صادق]]{{ع}} می‌فرماید: کسی که به [[مردم]] [[ستم]] می‌کند [[شیعه]] ما نیست. {{متن حدیث|لَيْسَ مِنْ شِيعَتِنَا مَنْ يَظْلِمُ النَّاس}}<ref>میرزا حسین نوری، مستدرک الوسائل، ج۱۲، ص۱۰۳.</ref>؛ کسی که به [[مردم]] [[ستم]] می‌کند [[شیعه]] ما نیست. [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} می‌فرماید: {{متن حدیث|بِئْسَ الزَّادُ إِلَى الْمَعَادِ الْعُدْوَانُ عَلَى الْعِبَادِ}}<ref>محمد بن الفتال نیشابوری، روضة الواعظین، ص۴۶۶.</ref>؛ [[ستم]] کردن به [[بندگان خدا]] برای [[راه]] [[قیامت]] بد توشه‌ای است. [[امیرالمؤمنین]] می‌فرماید: {{متن حدیث|ابْعُدُوا عَنِ الظُّلْمِ فَإِنَّهُ أَعْظَمُ الْجَرَائِمِ وَ أَكْبَرُ الْمَآثِمِ}}<ref>میرزا حسین نوری، مستدرک الوسائل، ج۱۲، ص۱۰۰.</ref>؛ از [[ستم]] دوری کنید که بزرگ‌ترین جرم‌ها و بزرگ‌ترین [[گناهان]] است. و می‌فرماید: {{متن حدیث|إِنَّ أَسْرَعَ الشَّرِّ عِقَاباً الظُّلْمُ}}<ref>میرزا حسین نوری، مستدرک الوسائل، ج۱۲، ص۱۰۰؛ علی بن محمد لیثی واسطی، عیون الحکم والمواعظ، ص۱۴۹.</ref>؛ در بین [[بدی‌ها]] [[عقاب]] [[ظلم]] از همه زودتر دامن‌گیر می‌شود. [[رسول خدا]]{{صل}} می‌فرماید: {{متن حدیث|الظُّلْمُ نَدَامَةٌ}}<ref>میرزا حسین نوری، مستدرک الوسائل، ج۱۲، ص۹۹؛ محمدباقر مجلسی، بحارالانوار، ج۷۲، ص۳۳۲.</ref>؛ [[ستم]] مایه [[پشیمانی]] است.
*در [[نکوهش]] [[ظلم]] همین بس که طبق [[روایات]]، از [[جنود]] [[جهل]]، در مقابل [[ایمان]]، بدترین توشه [[راه]] [[قیامت]]، مایه [[پشیمانی]] و مقابله با [[حضرت]] [[پروردگار]] و بزرگ‌ترین [[جرم]] است. [[امام کاظم]]{{ع}} [[ظلم]] را در ردیف [[جنود]] [[جهل]] آورده است<ref>ابن شعبه حرانی، تحف العقول عن آل الرسول، ص۴۰۲؛ شریف رضی، خصائص الائمه، ص۱۱۷.</ref>. [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} می‌فرماید: {{متن حدیث|الْمُؤْمِنُ لَا يَظْلِمُ}}<ref>میرزا حسین نوری، مستدرک الوسائل، ج۱۲، ص۱۰۰.</ref>؛ [[مؤمن]] [[ستم]] نمی‌کند. [[امام صادق]]{{ع}} می‌فرماید: کسی که به [[مردم]] [[ستم]] می‌کند [[شیعه]] ما نیست. {{متن حدیث|لَيْسَ مِنْ شِيعَتِنَا مَنْ يَظْلِمُ النَّاس}}<ref>میرزا حسین نوری، مستدرک الوسائل، ج۱۲، ص۱۰۳.</ref>؛ کسی که به [[مردم]] [[ستم]] می‌کند [[شیعه]] ما نیست. [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} می‌فرماید: {{متن حدیث|بِئْسَ الزَّادُ إِلَى الْمَعَادِ الْعُدْوَانُ عَلَى الْعِبَادِ}}<ref>محمد بن الفتال نیشابوری، روضة الواعظین، ص۴۶۶.</ref>؛ [[ستم]] کردن به [[بندگان خدا]] برای [[راه]] [[قیامت]] بد توشه‌ای است. [[امیرالمؤمنین]] می‌فرماید: {{متن حدیث|ابْعُدُوا عَنِ الظُّلْمِ فَإِنَّهُ أَعْظَمُ الْجَرَائِمِ وَ أَكْبَرُ الْمَآثِمِ}}<ref>میرزا حسین نوری، مستدرک الوسائل، ج۱۲، ص۱۰۰.</ref>؛ از [[ستم]] دوری کنید که بزرگ‌ترین جرم‌ها و بزرگ‌ترین [[گناهان]] است. و می‌فرماید: {{متن حدیث|إِنَّ أَسْرَعَ الشَّرِّ عِقَاباً الظُّلْمُ}}<ref>میرزا حسین نوری، مستدرک الوسائل، ج۱۲، ص۱۰۰؛ علی بن محمد لیثی واسطی، عیون الحکم والمواعظ، ص۱۴۹.</ref>؛ در بین [[بدی‌ها]] [[عقاب]] [[ظلم]] از همه زودتر دامن‌گیر می‌شود. [[رسول خدا]]{{صل}} می‌فرماید: {{متن حدیث|الظُّلْمُ نَدَامَةٌ}}<ref>میرزا حسین نوری، مستدرک الوسائل، ج۱۲، ص۹۹؛ محمدباقر مجلسی، بحارالانوار، ج۷۲، ص۳۳۲.</ref>؛ [[ستم]] مایه [[پشیمانی]] است.
*[[امام صادق]]{{ع}} می‌فرماید: پدرم میفرمود از [[ظلم]] بپرهیزید که دعای [[مظلوم]] به [[آسمان]] [[راه]] دارد<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۲، ص۵۰۹.</ref>. و می‌فرماید: {{متن حدیث|مَنْ أَكَلَ مَالَ أَخِيهِ ظُلْماً وَ لَمْ يَرُدَّهُ إِلَيْهِ، أَكَلَ جَذْوَةً مِنَ النَّارِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ}}<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۲، ص۳۳۳؛ صدوق، ثواب الاعمال، ص۲۷۳.</ref>؛ کسی که [[مال]] برادرش را به [[ستم]] بخورد و به او پس ندهد قطعه‌ای از [[آتش]] [[قیامت]] خورده است.
*[[امام صادق]]{{ع}} می‌فرماید: پدرم میفرمود از [[ظلم]] بپرهیزید که دعای [[مظلوم]] به [[آسمان]] [[راه]] دارد<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۲، ص۵۰۹.</ref>. و می‌فرماید: {{متن حدیث|مَنْ أَكَلَ مَالَ أَخِيهِ ظُلْماً وَ لَمْ يَرُدَّهُ إِلَيْهِ، أَكَلَ جَذْوَةً مِنَ النَّارِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ}}<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۲، ص۳۳۳؛ صدوق، ثواب الاعمال، ص۲۷۳.</ref>؛ کسی که [[مال]] برادرش را به [[ستم]] بخورد و به او پس ندهد قطعه‌ای از [[آتش]] [[قیامت]] خورده است.
[[امیرالمؤمنین]]{{ع}} می‌فرماید: به [[خدا]] قسم اگر بیدار بر روی خارهای خشک بیابان صبح کنم و دست و پا بسته در زنجیر بر [[زمین]] کشیده شوم بیشتر دوست دارم تا در حالی [[خدا]] و [[رسول]] را [[ملاقات]] کنم که به یکی از [[بندگان]] [[ستم]] کرده یا چیزی از [[مال]] [[دنیا]] را [[غصب]] کرده باشم...<ref>شریف رضی، نهج البلاغه، با تصحیح محمد عبده، ۲، ۲۱۶. </ref> به [[خدا]] قسم اگر اقلیم‌های هفت‌گانه را با هر چه در زیر [[آسمان]] دارند به من بدهند که پوست جویی را به [[ستم]] از مورچه‌ای بگیرم، نخواهم کرد<ref>علی بن محمد لیثی واسطی، عیون الحکم و المواعظ، ص۳۲۳؛ میرزا حسین نوری، مستدرک الوسائل، ج۱۲، ص۱۰۰.</ref>. و در سخنی دیگر می‌فرماید: {{متن حدیث|ظُلْمُ الْمَرْءِ فِي الدُّنْيَا عُنْوَانُ شَقَائِهِ فِي الْآخِرَةِ}}؛ کسی که در [[دنیا]] [[ستم]] می‌کند [[ستم]] او نشانه بدبختی‌اش در [[آخرت]] است.
*[[امیرالمؤمنین]]{{ع}} می‌فرماید: به [[خدا]] قسم اگر بیدار بر روی خارهای خشک بیابان صبح کنم و دست و پا بسته در زنجیر بر [[زمین]] کشیده شوم بیشتر دوست دارم تا در حالی [[خدا]] و [[رسول]] را [[ملاقات]] کنم که به یکی از [[بندگان]] [[ستم]] کرده یا چیزی از [[مال]] [[دنیا]] را [[غصب]] کرده باشم...<ref>شریف رضی، نهج البلاغه، با تصحیح محمد عبده، ۲، ۲۱۶. </ref> به [[خدا]] قسم اگر اقلیم‌های هفت‌گانه را با هر چه در زیر [[آسمان]] دارند به من بدهند که پوست جویی را به [[ستم]] از مورچه‌ای بگیرم، نخواهم کرد<ref>علی بن محمد لیثی واسطی، عیون الحکم و المواعظ، ص۳۲۳؛ میرزا حسین نوری، مستدرک الوسائل، ج۱۲، ص۱۰۰.</ref>. و در سخنی دیگر می‌فرماید: {{متن حدیث|ظُلْمُ الْمَرْءِ فِي الدُّنْيَا عُنْوَانُ شَقَائِهِ فِي الْآخِرَةِ}}؛ کسی که در [[دنیا]] [[ستم]] می‌کند [[ستم]] او نشانه بدبختی‌اش در [[آخرت]] است.
*وجود [[ظلم]] از نظر [[دین مقدس اسلام]] چنان [[ناپسند]] و ناخوشایند است که به فرموده [[رسول خدا]]{{صل}}، [[خداوند متعال]] پس از هلاک کردن [[ظالمان]] خود را ستوده، می‌فرماید: {{متن قرآن|فَقُطِعَ دَابِرُ الْقَوْمِ الَّذِينَ ظَلَمُوا وَالْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ}}<ref>«پس واپسین بازمانده گروه ستمگران از میان برداشته شد و سپاس خداوند پروردگار جهانیان را» سوره انعام، آیه ۴۵.</ref><ref>ابوالفتح کراجکی، کنز الفواند، ص۵۷؛ محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۵، ص۱۰۸؛ صدوق، معانی الاخبار، ص۲۵۳؛ این حدیث را از امام صادق{{ع}} نقل کرده‌اند.</ref><ref>[[مجتبی تهرانی|تهرانی، مجتبی]]، [[اخلاق الاهی ج۱۴ (کتاب)|اخلاق الاهی]]، ج14، ص97، 98.</ref>
*وجود [[ظلم]] از نظر [[دین مقدس اسلام]] چنان [[ناپسند]] و ناخوشایند است که به فرموده [[رسول خدا]]{{صل}}، [[خداوند متعال]] پس از هلاک کردن [[ظالمان]] خود را ستوده، می‌فرماید: {{متن قرآن|فَقُطِعَ دَابِرُ الْقَوْمِ الَّذِينَ ظَلَمُوا وَالْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ}}<ref>«پس واپسین بازمانده گروه ستمگران از میان برداشته شد و سپاس خداوند پروردگار جهانیان را» سوره انعام، آیه ۴۵.</ref><ref>ابوالفتح کراجکی، کنز الفواند، ص۵۷؛ محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۵، ص۱۰۸؛ صدوق، معانی الاخبار، ص۲۵۳؛ این حدیث را از امام صادق{{ع}} نقل کرده‌اند.</ref><ref>[[مجتبی تهرانی|تهرانی، مجتبی]]، [[اخلاق الاهی ج۱۴ (کتاب)|اخلاق الاهی]]، ج14، ص97، 98.</ref>



نسخهٔ ‏۲۴ اکتبر ۲۰۲۰، ساعت ۰۹:۴۲

مدخل‌های وابسته به این بحث:
در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل ظلم (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

پرسش‌های وابسته

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. ابن شعبه حرانی، تحف العقول عن آل الرسول، ص۴۰۲؛ شریف رضی، خصائص الائمه، ص۱۱۷.
  2. میرزا حسین نوری، مستدرک الوسائل، ج۱۲، ص۱۰۰.
  3. میرزا حسین نوری، مستدرک الوسائل، ج۱۲، ص۱۰۳.
  4. محمد بن الفتال نیشابوری، روضة الواعظین، ص۴۶۶.
  5. میرزا حسین نوری، مستدرک الوسائل، ج۱۲، ص۱۰۰.
  6. میرزا حسین نوری، مستدرک الوسائل، ج۱۲، ص۱۰۰؛ علی بن محمد لیثی واسطی، عیون الحکم والمواعظ، ص۱۴۹.
  7. میرزا حسین نوری، مستدرک الوسائل، ج۱۲، ص۹۹؛ محمدباقر مجلسی، بحارالانوار، ج۷۲، ص۳۳۲.
  8. محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۲، ص۵۰۹.
  9. محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۲، ص۳۳۳؛ صدوق، ثواب الاعمال، ص۲۷۳.
  10. شریف رضی، نهج البلاغه، با تصحیح محمد عبده، ۲، ۲۱۶.
  11. علی بن محمد لیثی واسطی، عیون الحکم و المواعظ، ص۳۲۳؛ میرزا حسین نوری، مستدرک الوسائل، ج۱۲، ص۱۰۰.
  12. «پس واپسین بازمانده گروه ستمگران از میان برداشته شد و سپاس خداوند پروردگار جهانیان را» سوره انعام، آیه ۴۵.
  13. ابوالفتح کراجکی، کنز الفواند، ص۵۷؛ محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۵، ص۱۰۸؛ صدوق، معانی الاخبار، ص۲۵۳؛ این حدیث را از امام صادق(ع) نقل کرده‌اند.
  14. تهرانی، مجتبی، اخلاق الاهی، ج14، ص97، 98.