اعرابی: تفاوت میان نسخه‌ها
(←مقدمه) |
(←منابع) |
||
| خط ۱۱: | خط ۱۱: | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
اعرابی، منسوب به [[اعراب]] "بادیه‌نشین"<ref>لغت‌نامه دهخدا، ج۱، ص۲۹۳۸.</ref>، به کسانی اطلاق می‌شد که پس از [[هجرت به مدینه]] ([[دارالاسلام]])، آن را ترک گفته و به [[دار الکفر]] روی آورده‌اند. این امر، به آن جهت بود که باز گشت [[مجدد]] به "[[دار الکفر]]" مجاز نبوده و به منزله [[کفر]] تلقی می‌شد. چنین باز گشتی در [[فقه سیاسی اسلام]] به "[[التعرب بعد الهجرة]]" یا "[[بداوت]]"<ref>مجمع الزواید و منبع الفوائد، ج۵، ص۲۵۴.</ref> نام گرفت. در هر حال، [[تعرب بعد الهجرة]]، نوعی [[ارتداد]] و از [[گناهان کبیره]] به شمار می‌آمد و همواره [[لعن]] [[رسول الله]] را در پی داشت<ref>بحار الانوار، ج۱۰، ص۱۰۰؛ ج۵۵، ص۳۱۸؛ وسایل الشیعه، ج۶، ص۷۵.</ref><ref>[[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|واژه‌نامه فقه سیاسی]]، ص ۳۵.</ref>. | اعرابی، منسوب به [[اعراب]] "بادیه‌نشین"<ref>لغت‌نامه دهخدا، ج۱، ص۲۹۳۸.</ref>، به کسانی اطلاق می‌شد که پس از [[هجرت به مدینه]] ([[دارالاسلام]])، آن را ترک گفته و به [[دار الکفر]] روی آورده‌اند. این امر، به آن جهت بود که باز گشت [[مجدد]] به "[[دار الکفر]]" مجاز نبوده و به منزله [[کفر]] تلقی می‌شد. چنین باز گشتی در [[فقه سیاسی اسلام]] به "[[التعرب بعد الهجرة]]" یا "[[بداوت]]"<ref>مجمع الزواید و منبع الفوائد، ج۵، ص۲۵۴.</ref> نام گرفت. در هر حال، [[تعرب بعد الهجرة]]، نوعی [[ارتداد]] و از [[گناهان کبیره]] به شمار می‌آمد و همواره [[لعن]] [[رسول الله]] را در پی داشت<ref>بحار الانوار، ج۱۰، ص۱۰۰؛ ج۵۵، ص۳۱۸؛ وسایل الشیعه، ج۶، ص۷۵.</ref><ref>[[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|واژه‌نامه فقه سیاسی]]، ص ۳۵.</ref>. | ||
==اعراب در فرهنگ مطهر== | |||
اعراب در اصطلاح [[قرآن]] یعنی بادیه‌نشین‌ها<ref>جهاد، ص۴۹.</ref>. [[اعرابی]]، یعنی [[عرب]] بادیه‌نشین. لغت اَعراب که در قرآن آمده است با آنچه که ما امروز اعراب می‌گوییم که جمع عَرَب می‌گیریم، یکی نیست. جمع عَرَب، عُرْب است. اعراب و اعرابی معمولاً به بادیه‌نشین‌ها می‌گویند<ref>مجموعه آثار، ج۳، ص۴۵۸.</ref>.<ref>[[محمد علی زکریایی|زکریایی، محمد علی]]، [[فرهنگ مطهر (کتاب)|فرهنگ مطهر]]، ص ۱۱۶.</ref> | |||
==منابع== | ==منابع== | ||
# [[پرونده:11677.jpg|22px]] [[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|'''واژه‌نامه فقه سیاسی''']] | |||
# [[پرونده:1100662.jpg|22px]] [[محمد علی زکریایی|زکریایی، محمد علی]]، [[فرهنگ مطهر (کتاب)|'''فرهنگ مطهر''']] | |||
==جستارهای وابسته== | ==جستارهای وابسته== | ||
نسخهٔ ۲۰ دسامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۲:۵۸
متن این جستار آزمایشی و غیرنهایی است. برای اطلاع از اهداف و چشم انداز این دانشنامه به صفحه آشنایی با دانشنامه مجازی امامت و ولایت مراجعه کنید.
- اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل اعرابی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
اعرابی، منسوب به اعراب "بادیه‌نشین"[۱]، به کسانی اطلاق می‌شد که پس از هجرت به مدینه (دارالاسلام)، آن را ترک گفته و به دار الکفر روی آورده‌اند. این امر، به آن جهت بود که باز گشت مجدد به "دار الکفر" مجاز نبوده و به منزله کفر تلقی می‌شد. چنین باز گشتی در فقه سیاسی اسلام به "التعرب بعد الهجرة" یا "بداوت"[۲] نام گرفت. در هر حال، تعرب بعد الهجرة، نوعی ارتداد و از گناهان کبیره به شمار می‌آمد و همواره لعن رسول الله را در پی داشت[۳][۴].
اعراب در فرهنگ مطهر
اعراب در اصطلاح قرآن یعنی بادیه‌نشین‌ها[۵]. اعرابی، یعنی عرب بادیه‌نشین. لغت اَعراب که در قرآن آمده است با آنچه که ما امروز اعراب می‌گوییم که جمع عَرَب می‌گیریم، یکی نیست. جمع عَرَب، عُرْب است. اعراب و اعرابی معمولاً به بادیه‌نشین‌ها می‌گویند[۶].[۷]
منابع
جستارهای وابسته
پانویس
- ↑ لغت‌نامه دهخدا، ج۱، ص۲۹۳۸.
- ↑ مجمع الزواید و منبع الفوائد، ج۵، ص۲۵۴.
- ↑ بحار الانوار، ج۱۰، ص۱۰۰؛ ج۵۵، ص۳۱۸؛ وسایل الشیعه، ج۶، ص۷۵.
- ↑ فروتن، اباصلت، مرادی، علی اصغر، واژه‌نامه فقه سیاسی، ص ۳۵.
- ↑ جهاد، ص۴۹.
- ↑ مجموعه آثار، ج۳، ص۴۵۸.
- ↑ زکریایی، محمد علی، فرهنگ مطهر، ص ۱۱۶.