ابن قدامه سعدی در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

جاریه از منزل او به سوی [[قبیله ازد]] رفت و در میان آنها رفته، گفت:خداوند به شما [[پاداش]] دهد؛ شما قبیلة خوبی هستید و [[خدا]] به شما خیر [[عطا]] کند.

علی{{ع}} در نامه خود نوشته بودند: "نامه‌ای است از [[بنده]] خدا [[امیر مؤمنان]] به کسانی از اهل [[بصره]] که این [[نامه]] برای‌شان خوانده می‌شود. [[درود]] بر شما؛ [[خداوند]]، [[حلیم]] و بردبار است و به [[گناهکاران]] مهلت می‌دهد و زود آنان را [[کیفر]] نمی‌دهد و تا هنگامی که موضوع را برای شان روشن نکند، آنها را [[عذاب]] نخواهد کرد. خداوند [[گناهکار]] را در بار اول عذاب نمی‌کند و [[توبه]] را قبول می‌کند و از بازگشت [[بندگان]] به سوی خود [[خشنود]] می‌شود و به آنان [[فرصت]] می‌دهد تا از [[گناهان]] توبه کنند. خداوند این [[کارها]] را می‌کند تا [[حجت]] بر بندگان تمام شود و [[مردم]] عذری نداشته باشند.

جاریه گفت: ای معاویه! با علی کاری نداشته باش؛ به [[خدا]] [[سوگند]]؛ از روزی که او را [[دوست]] داشته‌ایم، لحظه‌ای کینه‌اش را به [[دل]] [[راه]] نداده‌ایم و از روزی که [[یار]] او شدیم، حتی یک لحظه هم به او [[خیانت]] نکرده‌ایم؛ بنابراین مواظب [[سخن گفتن]] خود باش و از او دست بردار!

جاریه گفت: "اتفاقاً موضوع این در باره تو درست‌تر است؛ زیرا همان طور که می‌دانی تو را [[معاویه]] (ماده سگ) نامیده‌اند".