افضلیت امام حسین: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱۰: خط ۱۰:


==مقدمه==
==مقدمه==
[[برتری]] و افضلیت امام حسین{{ع}} و [[جایگاه]] و [[منزلت]] ویژه آن [[حضرت]] نزد [[رسول خدا]]{{صل}} از امور مسلم و پذیرفته شده نزد [[مسلمانان]] است.
[[برتری]] و افضلیت [[امام حسین]] {{ع}} و [[جایگاه]] و [[منزلت]] ویژه آن [[حضرت]] نزد [[رسول خدا]]{{صل}} از امور مسلم و پذیرفته شده نزد [[مسلمانان]] است.


==[[قرآن]] و [[فضائل امام حسین]]{{ع}}==
==[[قرآن]] و [[فضائل امام حسین]]{{ع}}==
برخی تا [[حدود]] ۱۲۰ [[آیه]] از [[قرآن کریم]] را با ملاحظه [[روایات تفسیری]] درباره [[امام حسین]]{{ع}} استخراج کرده‌اند. بخش عمده‌ای از این [[آیات]] در [[فضائل]] مشترک و بخش دیگر در [[فضائل مختص امام حسین]]{{ع}} است.<ref>ر.ک: شواهد التنزیل حاکم حسکانی و فرائد السمطین و بحار، ج ۴۴، ص ۲۱۷ و الحسین فی القرآن سید محمد واحدی.</ref> در اینجا به [[آیه اطعام]] اشاره می‌کنیم که مربوط است به ماجرای غذا دادن به [[فقیر]] و [[مسکین]] و [[یتیم]] از طرف [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} و [[فاطمه]] زهراء{{س}} و [[امام حسن]]{{ع}} و [[امام حسین]]{{ع}}: [[قرآن کریم]] در [[آیات]] ۵ تا ۱۱ سوره [[انسان]] ([[هل اتی]]) به این ماجرا نظر دارد تا آنجا که می‌فرماید: «{{متن قرآن|وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْكِينًا وَيَتِيمًا وَأَسِيرًا}}<ref>«و خوراک را با دوست داشتنش  به بینوا و یتیم و اسیر می‌دهند» سوره انسان، آیه 8.</ref>  {{متن قرآن|إِنَّمَا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لَا نُرِيدُ مِنْكُمْ جَزَاءً وَلَا شُكُورًا}}<ref>«(با خود می‌گویند:) شما را تنها برای خشنودی خداوند خوراک می‌دهیم، نه پاداشی از شما خواهانیم و نه سپاسی» سوره انسان، آیه 9.</ref> و غذای خود را با اینکه به آن علاقه و نیاز دارند به [[مسکین]] و [[یتیم]] و [[اسیر]] می‌دهند. و می‌گویند: ما شما را برای [[خدا]] [[اطعام]] می‌کنیم و، هیچ [[پاداش]] و تشکری از شما نمی‌خواهیم. [[کتاب الغدیر]] از ۳۴ نفر از علمای معروف [[اهل سنت]] نام می‌برد که این [[حدیث]] را در کتاب‌های خود آورده‌اند لذا [[روایت]] فوق از روایاتی است که در میان [[اهل سنت]] مشهور بلکه [[متواتر]] است.<ref>ر.ک: الغدیر: ج ۳، ص ۱۰۷ و احقاق الحق، ج ۳، ص ۱۵۷ و تفسیر نمونه، ج ۲۵، ص ۳۴۲.</ref>
برخی تا [[حدود]] ۱۲۰ [[آیه]] از [[قرآن کریم]] را با ملاحظه [[روایات تفسیری]] درباره [[امام حسین]]{{ع}} استخراج کرده‌اند. بخش عمده‌ای از این [[آیات]] در [[فضائل]] مشترک و بخش دیگر در [[فضائل مختص امام حسین]]{{ع}} است.<ref>ر.ک: شواهد التنزیل حاکم حسکانی و فرائد السمطین و بحار، ج ۴۴، ص ۲۱۷ و الحسین فی القرآن سید محمد واحدی.</ref> در اینجا به [[آیه اطعام]] اشاره می‌کنیم که مربوط است به ماجرای غذا دادن به [[فقیر]] و [[مسکین]] و [[یتیم]] از طرف [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} و [[فاطمه زهرا]]{{س}} و [[امام حسن]]{{ع}} و [[امام حسین]]{{ع}}: [[قرآن کریم]] در [[آیات]] ۵ تا ۱۱ سوره [[انسان]] ([[هل اتی]]) به این ماجرا نظر دارد تا آنجا که می‌فرماید: «{{متن قرآن|وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْكِينًا وَيَتِيمًا وَأَسِيرًا}}<ref>«و خوراک را با دوست داشتنش  به بینوا و یتیم و اسیر می‌دهند» سوره انسان، آیه 8.</ref>  {{متن قرآن|إِنَّمَا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لَا نُرِيدُ مِنْكُمْ جَزَاءً وَلَا شُكُورًا}}<ref>«(با خود می‌گویند:) شما را تنها برای خشنودی خداوند خوراک می‌دهیم، نه پاداشی از شما خواهانیم و نه سپاسی» سوره انسان، آیه 9.</ref> و غذای خود را با اینکه به آن علاقه و نیاز دارند به [[مسکین]] و [[یتیم]] و [[اسیر]] می‌دهند. و می‌گویند: ما شما را برای [[خدا]] [[اطعام]] می‌کنیم و، هیچ [[پاداش]] و تشکری از شما نمی‌خواهیم. [[کتاب الغدیر]] از ۳۴ نفر از علمای معروف [[اهل سنت]] نام می‌برد که این [[حدیث]] را در کتاب‌های خود آورده‌اند لذا [[روایت]] فوق از روایاتی است که در میان [[اهل سنت]] مشهور بلکه [[متواتر]] است<ref>ر.ک: الغدیر: ج ۳، ص ۱۰۷ و احقاق الحق، ج ۳، ص ۱۵۷ و تفسیر نمونه، ج ۲۵، ص ۳۴۲.</ref>.<ref>[[عبدالمجید زهادت|زهادت، عبدالمجید]]، [[معارف و عقاید ۵ (کتاب)|معارف و عقاید ۵]]، جلد ۲ ص ۲۷-۲۹.</ref>


==[[فضائل امام حسین]]{{ع}} در [[روایات]]==
==[[فضائل امام حسین]]{{ع}} در [[روایات]]==
در [[روایات معتبر]] نزد [[شیعه]] و [[سنی]] [[فضائل]] بسیاری برای [[امام حسین]]{{ع}} از [[پیامبر اکرم]]{{صل}} [[نقل]] شده است که همگی بر علو [[مقام]] و [[برتری]] آن [[حضرت]] و [[شایستگی]] برای [[مقام]] و [[منصب امامت]] و [[جانشینی رسول خدا]]{{صل}} دلالت دارد»<ref>[[عبدالمجید زهادت|زهادت، عبدالمجید]]، [[معارف و عقاید ۵ (کتاب)|معارف و عقاید ۵]]، جلد ۲ ص ۲۷-۲۹.</ref>.
در [[روایات معتبر]] نزد [[شیعه]] و [[سنی]] [[فضائل]] بسیاری برای [[امام حسین]]{{ع}} از [[پیامبر اکرم]]{{صل}} [[نقل]] شده است که همگی بر علو [[مقام]] و [[برتری]] آن [[حضرت]] و [[شایستگی]] برای [[مقام]] و [[منصب امامت]] و [[جانشینی رسول خدا]]{{صل}} دلالت دارد.
 
===اوج [[محبوبیت]] نزد [[رسول خدا]]===
==اوج [[محبوبیت]] نزد [[رسول خدا]]==
از بین [[روایات]] فراوانی که در منابع [[فریقین]] درباره [[محبوبیت]] و [[مقام]] و [[منزلت]] ویژه [[سید الشهداء]] نزد [[رسول خدا]] {{صل}} صادر شده است به [[سخنان]] [[رسول خدا]] {{صل}} در اظهار [[محبت]] شدید و کمال [[اتصال روحی]] نسبت به [[امام حسین]] {{ع}} اشاره می‌کنیم: [[حاکم]] [[نیشابوری]] در المستدرک [[علی]] الصحیحین در [[نقلی]] که مورد [[تأیید]] و تصحیح دیگر [[حدیث]] شناسان [[اهل سنت]] قرار گرفته است از یکی از [[اصحاب پیامبر]]{{صل}} [[نقل]] می‌کند: {{عربی|"رأیت رسول الله{{صل}} و هو حامل الحسین بن علی و هو یقول: اللهم إنی أحبه فأحبه"}}<ref>حاکم نیشابوری ذیل حدیث می‌نویسد: {{عربی|"هذا حدیث صحیح الإسناد، و لم یخرجاه و قد روی بإسناد فی الحسن مثله، و کلا هما محفوظان"}}. المستدرک علی الصحیحین، ج ۳، ص ۱۷۷.</ref>. [[احمد حنبل]] هم در [[مسند]] و هم در [[فضائل]] الصحابه به [[حدیث]] معروف [[حسین منی]] و انا من [[حسین]] را [[نقل]] کرده است که [[پیامبر]]{{صل}} در جمع [[اصحاب]] که با هم به یک مهمانی می‌رفتند، [[حسین]]{{ع}} را که [[کودکی]] بود در آغوش [[محبت]] خود گرفته و بوسید و فرمود: {{متن حدیث|حُسَيْنٌ مِنِّي وَ أَنَا مِنْ حُسَيْنٍ أَحَبَّ اللَّهُ مَنْ أَحَبَّ حُسَيْناً حُسَيْنٌ سِبْطٌ مِنَ الْأَسْبَاطِ}}<ref>مسند احمد، ج ۴، ص ۱۷۲.</ref>. این [[حدیث]] را ـ که نهایت [[اتصال روحی]] و [[معنوی]] بین [[امام حسین]]{{ع}} و [[رسول خدا]]{{صل}} را می‌رساند ـ [[بخاری]] در دو کتاب خود<ref>الادب المفرد، ص ۸۸ و التاریخ الکبیر، ج ۸، ص ۴۱۴.</ref> و [[ترمذی]]<ref>سنن ترمذی، ج ۵، ص ۳۲۴.</ref> و [[ابن ماجه]]<ref>سنن ابن ماجه، ج ۱، ص ۵۱.</ref> و [[حاکم]] [[نیشابوری]]<ref>مستدرک، ج ۳، ص ۱۷۷.</ref> و دیگر نویسندگان معتبر [[اهل سنت]]<ref>ر.ک: احقاق الحق و إزهاق الباطل، ج ۱۱، ص ۲۶۵ و منابع شیعی مانند: الإرشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج ۲، ص ۱۲۷ و بحار الأنوار، ج ۳۷، ص ۷۴.</ref> [[نقل]] کرده و مورد نظر و دقت شارحان نیز قرار گرفته است. [[پیام]] روشن این [[رفتار]] [[رسول خدا]] که حاکی از [[آینده نگری]] و دور اندیشی آن [[حضرت]]{{صل}} نسبت به [[امت اسلامی]] و [[رفتار]] آنان با [[امام حسین]]{{ع}} است، از دید آنان نیز مخفی نمانده است.
از بین [[روایات]] فراوانی که در منابع [[فریقین]] درباره [[محبوبیت]] و [[مقام]] و [[منزلت]] ویژه [[سید الشهداء]] نزد [[رسول خدا]]{{صل}} صادر شده است به [[سخنان رسول خدا]] در اظهار [[محبت]] شدید و کمال [[اتصال روحی]] نسبت به [[امام حسین]] اشاره می‌کنیم: [[حاکم]] [[نیشابوری]] در المستدرک [[علی]] الصحیحین در [[نقلی]] که مورد [[تأیید]] و تصحیح دیگر [[حدیث]] شناسان [[اهل سنت]] قرار گرفته است از یکی از [[اصحاب پیامبر]]{{صل}} [[نقل]] می‌کند: {{عربی|"رأیت رسول الله{{صل}} و هو حامل الحسین بن [[علی]] و هو یقول: اللهم إنی أحبه فأحبه"}}<ref>حاکم نیشابوری ذیل حدیث می‌نویسد: {{عربی|"هذا حدیث صحیح الإسناد، و لم یخرجاه و قد روی بإسناد فی الحسن مثله، و کلا هما محفوظان"}}. المستدرک علی الصحیحین، ج ۳، ص ۱۷۷.</ref>. [[احمد حنبل]] هم در [[مسند]] و هم در [[فضائل]] الصحابه به [[حدیث]] معروف [[حسین منی]] و انا من [[حسین]] را [[نقل]] کرده است که [[پیامبر]]{{صل}} در جمع [[اصحاب]] که با هم به یک مهمانی می‌رفتند، [[حسین]]{{ع}} را که [[کودکی]] بود در آغوش [[محبت]] خود گرفته و بوسید و فرمود: {{عربی|"حُسَيْنٌ مِنِّي وَ أَنَا مِنْ حُسَيْنٍ أَحَبَّ اللَّهُ مَنْ أَحَبَّ حُسَيْناً حُسَيْنٌ سِبْطٌ مِنَ الْأَسْبَاطِ"}}<ref>مسند احمد، ج ۴، ص ۱۷۲.</ref>. این [[حدیث]] را –که نهایت [[اتصال روحی]] و [[معنوی]] بین [[امام حسین]]{{ع}} و [[رسول خدا]]{{صل}} را می‌رساند [[بخاری]] در دو کتاب خود<ref>الادب المفرد، ص ۸۸ و التاریخ الکبیر، ج ۸، ص ۴۱۴.</ref> و [[ترمذی]]<ref>سنن ترمذی، ج ۵، ص ۳۲۴.</ref> و [[ابن ماجه]]<ref>سنن ابن ماجه، ج ۱، ص ۵۱.</ref> و [[حاکم]] [[نیشابوری]]<ref>مستدرک، ج ۳، ص ۱۷۷.</ref> و دیگر نویسندگان معتبر [[اهل سنت]]<ref>ر.ک: احقاق الحق و إزهاق الباطل، ج ۱۱، ص ۲۶۵ و منابع شیعی مانند: الإرشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج ۲، ص ۱۲۷ و بحار الأنوار، ج ۳۷، ص ۷۴.</ref> [[نقل]] کرده و مورد نظر و دقت شارحان نیز قرار گرفته است. [[پیام]] روشن این [[رفتار]] [[رسول خدا]] که حاکی از [[آینده نگری]] و دور اندیشی آن [[حضرت]]{{صل}} نسبت به [[امت اسلامی]] و [[رفتار]] آنان با [[امام حسین]]{{ع}} است، از دید آنان نیز مخفی نمانده است.<ref>[[عبدالمجید زهادت|زهادت، عبدالمجید]]، [[معارف و عقاید ۵ (کتاب)|معارف و عقاید ۵]]، جلد ۲ ص ۲۷-۲۹.</ref>.
===معنای [[حسین منی]] و انا من [[حسین]]===
 
[[رسول اکرم]]{{صل}} در پرتو [[نور]] [[وحی]]، آنچه را بین [[حسین]] و{{ع}} و [[قاتلین]] آن [[سرور]] واقع شدنی بود می‌دانست و لذا مخصوصا نام [[حسین]]{{ع}} را برد و فهماند که او و [[حسین]]{{ع}} از [[حدیث]] [[وجوب محبت]] و [[حرمت]] تعرض و محاربه، چون شخص واحدند و [[رسول خدا]]{{صل}} به منظور تأکید بر همین [[اتحاد]] و [[یگانگی]] فرمودند: هر که [[حسین]] را [[دوست]] بدارد [[خدا]] را [[دوست]] داشته، زیرا [[محبت]] [[حسین]]، [[محبت رسول خدا]] و [[محبت رسول خدا]]، [[محبت خدا]]ست<ref>ر.ک: مبارک فوری، تحفه الاحوزی بشرح جامع ترمذی، ج ۱۰، ص ۱۹۰. {{عربی|"قوله: حسین منی و إنا من حسین قال القاضی: کأنه{{صل}} بنور الوحی ما سیحدث بینه و بین القوم فخصه بالذکر أنهما کالشیء الواحد فی وجوب المحبة و حرمة التعرض المحاربة، و أکد ذلک بقوله "أحب الله من أحب حسینا" فإن محبتة الرسول و محبة الرسول محبة الله"}}.</ref>
==معنای [[حسین منی]] و انا من [[حسین]]==
===معنی [[سبط]] من الاسباط===
گویا [[رسول اکرم]]{{صل}} در پرتو [[نور]] [[وحی]]، آنچه را بین [[حسین]] و{{ع}} و [[قاتلین]] آن [[سرور]] واقع شدنی بود می‌دانست و لذا مخصوصا نام [[حسین]]{{ع}} را برد و فهماند که او و [[حسین]]{{ع}} از [[حدیث]] [[وجوب محبت]] و [[حرمت]] تعرض و محاربه، چون شخص واحدند و [[رسول خدا]]{{صل}} به منظور تأکید بر همین [[اتحاد]] و [[یگانگی]] فرمودند: هر که [[حسین]] را [[دوست]] بدارد [[خدا]] را [[دوست]] داشته، زیرا [[محبت]] [[حسین]]، [[محبت رسول خدا]] و [[محبت رسول خدا]]، [[محبت خدا]] است<ref>ر.ک: مبارکفوری، تحفه الاحوزی بشرح جامع ترمذی، ج ۱۰، ص ۱۹۰. {{عربی|"قوله: حسین منی و إنا من حسین قال القاضی: کأنه{{صل}} بنور الوحی ما سیحدث بینه و بین القوم فخصه بالذکر أنهما کالشیء الواحد فی وجوب المحبة و حرمة التعرض المحاربة، و أکد ذلک بقوله "أحب الله من أحب حسینا" فإن محبتة الرسول و محبة الرسول محبة الله"}}.</ref><ref>[[عبدالمجید زهادت|زهادت، عبدالمجید]]، [[معارف و عقاید ۵ (کتاب)|معارف و عقاید ۵]]، جلد ۲ ص ۲۷-۲۹.</ref>.
[[سبط]] هم به معنای [[فرزند]] زاده و نوه است. در این [[حدیث]] [[رسول خدا]] می‌خواهد انتساب [[حسین]]{{ع}} را با خود مورد تاکید قرار دهد و هم به معنای [[قبیله]] است. [[اسباط]] [[بنی‌اسرائیل]] به عنوان [[نبی]]، [[هدایت الهی]] را بر عهده داشتند و [[رسول خدا]]{{صل}} در [[مقام]] [[تشبیه]] می‌فرماید: [[حسین]]{{ع}} [[هادی الهی]] است در [[امت]] من، مانند [[اسباط]] [[بنی‌اسرائیل]] و یا می‌فرماید: استمرار [[نسل]] [[پیامبر]]{{صل}} مانند استمرار [[نسل]] [[فرزندان]] [[یعقوب]] است و [[حسین]]{{ع}} به [[تنهایی]] خود یک [[امت]] است مانند [[ابراهیم]] که یک [[امت]] بود<ref>ر.ک: همان و نهایه ابن اثیر ماده سبط. شرباصی در کتاب حفیده الرسول، ص ۴۰، در شرح حدیث می‌نویسد: معنای سبط جماعت و قبیله است و شاید معنای حدیث این باشد که حسین در رفعت و بلندی مقام، مرتبه و جایگاه یک امت را دارد یا این که اجر و ثواب او مثل اجر یک امت است برای عظمت و فضیلت کاری که از او صادر شد.</ref>.<ref>[[عبدالمجید زهادت|زهادت، عبدالمجید]]، [[معارف و عقاید ۵ (کتاب)|معارف و عقاید ۵]]، جلد ۲ ص ۲۷-۳۱.</ref>
 
==معنی [[سبط]] من الاسباط==
[[سبط]] هم به معنای [[فرزند]] زاده و نوه است در این [[حدیث]] [[رسول خدا]] می‌خواهد انتساب [[حسین]]{{ع}} را با خود تاکید قرار دهد و هم به معنای [[قبیله]] است. [[اسباط]] [[بنی‌اسرائیل]] به عنوان [[نبی]]، [[هدایت الهی]] را بر عهده داشتند و [[رسول خدا]]{{صل}} در [[مقام]] [[تشبیه]] می‌فرماید: [[حسین]]{{ع}} [[هادی الهی]] است در [[امت]] من مانند [[اسباط]] [[بنی‌اسرائیل]] و یا می‌فرماید استمرار [[نسل]] [[پیامبر]]{{صل}} مانند استمرار [[نسل]] [[فرزندان]] [[یعقوب]] است و [[حسین]]{{ع}} به [[تنهایی]] خود یک [[امت]] است مانند [[ابراهیم]] که یک [[امت]] بود<ref>ر.ک: همان و نهایه ابن اثیر ماده سبط. شرباصی در کتاب حفیده الرسول، ص ۴۰، در شرح حدیث می‌نویسد: معنای سبط جماعت و قبیله است و شاید معنای حدیث این باشد که حسین در رفعت و بلندی مقام، مرتبه و جایگاه یک امت را دارد یا این که اجر و ثواب او مثل اجر یک امت است برای عظمت و فضیلت کاری که از او صادر شد.</ref><ref>[[عبدالمجید زهادت|زهادت، عبدالمجید]]، [[معارف و عقاید ۵ (کتاب)|معارف و عقاید ۵]]، جلد ۲ ص ۲۷-۳۱.</ref>.


==[[سید جوانان بهشت]]==
==[[سید جوانان بهشت]]==
۱۱۷٬۳۴۴

ویرایش