←منابع
(←منابع) |
(←منابع) |
||
خط ۱۶۰: | خط ۱۶۰: | ||
#ابنجریر درباره قوله: {{متن قرآن|وَمَا عِنْدَ اللَّهِ خَيْرٌ لِلْأَبْرَارِ}} از ابنزید [[اخراج]] نموده که او گفته است: {{عربی|لمن يطيع الله عزوجل}}<ref>. الدرّ المنثور، ج۲، ص۱۱۳.</ref>. | #ابنجریر درباره قوله: {{متن قرآن|وَمَا عِنْدَ اللَّهِ خَيْرٌ لِلْأَبْرَارِ}} از ابنزید [[اخراج]] نموده که او گفته است: {{عربی|لمن يطيع الله عزوجل}}<ref>. الدرّ المنثور، ج۲، ص۱۱۳.</ref>. | ||
#ابنجریر، [[ابن ابیحاتم]]، ابنمنذر درباره قوله: {{متن قرآن|لَفِي عِلِّيِّينَ}} از [[ابن عباس]] اخراج نمودهاند که او در قوله: {{متن قرآن|لَفِي عِلِّيِّينَ}}، گفته است: {{عربی|الجنة}}، و در قوله: {{متن قرآن|يَشْهَدُهُ الْمُقَرَّبُونَ}} هم گفته: {{عربی|كل اهل سماء}}<ref>. همان، ج۶، ص۳۲۶.</ref>.<ref>[[عبدالنبی امامی|امامی، عبدالنبی]]، [[فرهنگ قرآن ج۱ (کتاب)|فرهنگ قرآن ج۱]]، ص ۳۳.</ref> | #ابنجریر، [[ابن ابیحاتم]]، ابنمنذر درباره قوله: {{متن قرآن|لَفِي عِلِّيِّينَ}} از [[ابن عباس]] اخراج نمودهاند که او در قوله: {{متن قرآن|لَفِي عِلِّيِّينَ}}، گفته است: {{عربی|الجنة}}، و در قوله: {{متن قرآن|يَشْهَدُهُ الْمُقَرَّبُونَ}} هم گفته: {{عربی|كل اهل سماء}}<ref>. همان، ج۶، ص۳۲۶.</ref>.<ref>[[عبدالنبی امامی|امامی، عبدالنبی]]، [[فرهنگ قرآن ج۱ (کتاب)|فرهنگ قرآن ج۱]]، ص ۳۳.</ref> | ||
===[[ابرار]] و [[تدبر]] در [[آیات]]=== | |||
تدبر در آیات، بر اساس قوله تعالی: {{متن قرآن|كِتَابٌ أَنْزَلْنَاهُ إِلَيْكَ مُبَارَكٌ لِيَدَّبَّرُوا آيَاتِهِ وَلِيَتَذَكَّرَ أُولُو الْأَلْبَابِ}}<ref>«(این) کتابی خجسته است که ما به سوی تو فرو فرستادهایم تا در آیات آن نیک بیندیشند و تا خردمندان از آن پند گیرند» سوره ص، آیه ۲۹.</ref>، بوده و در اینجا در دو قسمت ارائه میگردد؛ بدینگونه که ابتدا به ترتیب [[نزول]] آیات، به بررسی آیات مکّی پرداخته میشود و سپس به آیات [[مدنی]]؛ یعنی آیاتی که در [[مدینه]] نازل شدهاند. | |||
#{{متن قرآن|إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِي نَعِيمٍ *وَإِنَّ الْفُجَّارَ لَفِي جَحِيمٍ}}<ref>«بیگمان نیکان در ناز و نعمتی بیشمارند * و به راستی گنهکاران در دوزخاند» سوره انفطار، آیه ۱۳-۱۴.</ref>. | |||
#{{متن قرآن|كَلَّا إِنَّ كِتَابَ الْأَبْرَارِ لَفِي عِلِّيِّينَ}}<ref>«نه چنین است؛ کارنامه نیکان در «علّیین» است» سوره مطففین، آیه ۱۸.</ref>. | |||
#{{متن قرآن|إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِي نَعِيمٍ}}<ref>«بیگمان نیکان در ناز و نعمتی بیشمارند» سوره انفطار، آیه ۱۳.</ref>. | |||
#{{متن قرآن|رَبَّنَا إِنَّنَا سَمِعْنَا مُنَادِيًا يُنَادِي لِلْإِيمَانِ أَنْ آمِنُوا بِرَبِّكُمْ فَآمَنَّا رَبَّنَا فَاغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا وَكَفِّرْ عَنَّا سَيِّئَاتِنَا وَتَوَفَّنَا مَعَ الْأَبْرَارِ}}<ref>«پروردگارا! ما شنیدیم فرا خوانندهای به ایمان فرا میخواند که به پروردگار خود ایمان آورید! و ایمان آوردیم؛ پروردگارا، گناهان ما را بیامرز و از بدیهای ما چشم بپوش و ما را با نیکان بمیران» سوره آل عمران، آیه ۱۹۳.</ref>ز | |||
#{{متن قرآن|لَكِنِ الَّذِينَ اتَّقَوْا رَبَّهُمْ لَهُمْ جَنَّاتٌ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا نُزُلًا مِنْ عِنْدِ اللَّهِ وَمَا عِنْدَ اللَّهِ خَيْرٌ لِلْأَبْرَارِ}}<ref>«اما کسانی را که از پروردگارشان پروا کردهاند، بوستانهایی است که از بن آنها جویباران روان است، در آنها جاودانند، به پذیرایی از نزد خداوند و آنچه نزد خداوند است برای نیکوکاران بهتر است» سوره آل عمران، آیه ۱۹۸.</ref>. | |||
#{{متن قرآن|إِنَّ الْأَبْرَارَ يَشْرَبُونَ مِنْ كَأْسٍ كَانَ مِزَاجُهَا كَافُورًا}}<ref>«نیکان از پیالهای مینوشند که آمیخته به بوی خوش است» سوره انسان، آیه ۵.</ref>.<ref>[[عبدالنبی امامی|امامی، عبدالنبی]]، [[فرهنگ قرآن ج۱ (کتاب)|فرهنگ قرآن ج۱]]، ص ۳۵.</ref> | |||
====موقعیت [[ابرار]] به خاطر ابرار بودن==== | |||
در [[آیات]] مکی ملاحظه میشود که [[جایگاه ابرار]]، [[نعمت]] بسیار است: {{متن قرآن|إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِي نَعِيمٍ}}، و جایگاه [[فجّار]]، آنانی که از [[طاعات]] [[الهی]] سر باز زده و در [[معاصی]] گستاخی نمودهاند، هم در [[جحیم]] است؛ در محلی که شعلههای سهمگین [[آتش]] به شدت زبانه میکشد: {{متن قرآن|وَإِنَّ الْفُجَّارَ لَفِي جَحِيمٍ }}، و کتاب ابرار که همه [[افعال]]، طاعتها و عباداتشان، بر آن نگاشته شده، با جلالت و [[عظمت]] در مراتبی بلند قرار دارد: {{متن قرآن|كَلَّا إِنَّ كِتَابَ الْأَبْرَارِ لَفِي عِلِّيِّينَ}} تکرار [[آیه]] {{متن قرآن|إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِي نَعِيمٍ}} در [[سوره مطففین]] تأکیدی است بر جلالت ابرار و عظمت جایگاه آنان، و این خود عاملی در [[ترغیب]] و [[تشویق]] [[آدمیان]] است در تلاش در راستای [[تطبیق]] وضع خود با ابرار و گرویدن به سوی [[اسلام]]؛ به ویژه آنکه این آیات در [[مکه]] و در سالهای نخستین [[ظهور اسلام]] و در بین [[اقوام]] [[عصر جاهلی]] [[عرب]] نازل شده؛ مردمی که [[بتپرستی]]، [[آیین]] آنان بود و [[قتل]] و دزدی را از [[مفاخر]] خود بر میشمردند!<ref>عبدالنبی امامی|امامی، عبدالنبی، فرهنگ قرآن ج۱ (کتاب)|فرهنگ قرآن ج۱، ص ۳۶.</ref> | |||
==منابع== | ==منابع== |