میثم تمار: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-]]| + - [[)) |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-]] | + - [[)) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
: <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div> | : <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div> | ||
: <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[میثم تمار در رجال و تراجم]] | : <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[میثم تمار در رجال و تراجم]] - [[میثم تمار در تاریخ اسلامی]] - [[میثم تمار در نهج البلاغه]]</div> | ||
[[ابوسالم]]، [[میثم بن یحیی اسدی]]، معروف به میثم تَمّار از [[یاران]] بزرگوار [[امیر مؤمنان]]{{ع}}، [[امام حسن]]{{ع}} و [[امام حسین]]{{ع}} بود. او از جمله شیفتگان [[علی]]{{ع}}، [[میثم تمار]] است که بیست سال پس از [[شهادت]] مولا از [[علی]]{{ع}} و [[فضایل]] او سخن گفت. در ایامی که سرتاسر [[مملکت اسلامی]] در [[خفقان]] فرو رفته، تمام آزادی‌ها کشته شده و نفس‌ها در سینه‌ها زندانی بود، او از بالای دار فریاد می‌زد: بیایید تا از [[علی]] برایتان بگویم<ref>ر.ک: [[مرتضی مطهری|مطهری مرتضی]]، [[جاذبه و دافعه علی (کتاب)|جاذبه و دافعه علی]]، مجموعه آثار، ج ۱۶، ص ۲۳۳؛ [[عبدالله محمدی|محمدی، عبدالله]]، [[امیر مؤمنان علی (کتاب)|امیر مؤمنان علی؛ چلچراغ حکمت]] ص۸۳ تا۹۱.</ref>. | [[ابوسالم]]، [[میثم بن یحیی اسدی]]، معروف به میثم تَمّار از [[یاران]] بزرگوار [[امیر مؤمنان]]{{ع}}، [[امام حسن]]{{ع}} و [[امام حسین]]{{ع}} بود. او از جمله شیفتگان [[علی]]{{ع}}، [[میثم تمار]] است که بیست سال پس از [[شهادت]] مولا از [[علی]]{{ع}} و [[فضایل]] او سخن گفت. در ایامی که سرتاسر [[مملکت اسلامی]] در [[خفقان]] فرو رفته، تمام آزادی‌ها کشته شده و نفس‌ها در سینه‌ها زندانی بود، او از بالای دار فریاد می‌زد: بیایید تا از [[علی]] برایتان بگویم<ref>ر.ک: [[مرتضی مطهری|مطهری مرتضی]]، [[جاذبه و دافعه علی (کتاب)|جاذبه و دافعه علی]]، مجموعه آثار، ج ۱۶، ص ۲۳۳؛ [[عبدالله محمدی|محمدی، عبدالله]]، [[امیر مؤمنان علی (کتاب)|امیر مؤمنان علی؛ چلچراغ حکمت]] ص۸۳ تا۹۱.</ref>. | ||
نسخهٔ ۲ مهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۰۳:۱۰
- این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
ابوسالم، میثم بن یحیی اسدی، معروف به میثم تَمّار از یاران بزرگوار امیر مؤمنان(ع)، امام حسن(ع) و امام حسین(ع) بود. او از جمله شیفتگان علی(ع)، میثم تمار است که بیست سال پس از شهادت مولا از علی(ع) و فضایل او سخن گفت. در ایامی که سرتاسر مملکت اسلامی در خفقان فرو رفته، تمام آزادی‌ها کشته شده و نفس‌ها در سینه‌ها زندانی بود، او از بالای دار فریاد می‌زد: بیایید تا از علی برایتان بگویم[۱].
مقدمه
میثم تَمّار غلام زنی از بنی اسد بود. علی(ع) او را خرید و آزاد کرد. او در محضر باب علم پیامبر(ص) به جایگاه والایی از علم، دست یافت تا آنجا که او را عالِم به "مرگ‌ها و حوادث" دانسته‌اند. وی از شیعیان مخلص و یاران بی‌نظیر امام به‌شمار می‌رفت. حضرت نحوۀ شهادت او را به وی گفته بود و نخلی را هم که قرار بود بر آن به دار آویخته شود نشانش داده بود و او این حقیقت را شکوهمند و تنبه آفرین، در پیش روی قاتل جلاد و ستم پیشه‌اش بازگفت و با صلابت تمام بر حتمیت آن پیشگویی معجزه‌آسا تأکید کرد. استواری او در راه حق و استقامتش در دفاع از ولایت و زبان گویایش در اعلان حقایق، بارها و بارها در بیان امامان(ع) و بیان و قلم عالمان، تبیین و گزارش شده است. عبید الله بن زیاد، چند روز قبل از شهادت امام حسین(ع) او را به شهادت رساند. در ایامی که سرتاسر مملکت اسلامی در خفقان فرو رفته، تمام آزادی‌ها کشته شده و نفس‌ها در سینه‌ها زندانی بود، او از بالای دار فریاد می‌زد: بیایید تا از علی برایتان بگویم. مردم از اطراف برای شنیدن سخنان ميثم هجوم آوردند. حکومت قداره‌بند اموی که منافع خود را در خطر می‌دید دستور داد بر دهانش لجام زدند و پس از چند روز به حیاتش خاتمه دادند[۲].[۳].
جستارهای وابسته
منابع
محدثی، جواد، فرهنگ غدیر.
محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین.
محمدی، عبدالله، امیر مؤمنان علی؛ چلچراغ حکمت.
پانویس
- ↑ ر.ک: مطهری مرتضی، جاذبه و دافعه علی، مجموعه آثار، ج ۱۶، ص ۲۳۳؛ محمدی، عبدالله، امیر مؤمنان علی؛ چلچراغ حکمت ص۸۳ تا۹۱.
- ↑ بحار الأنوار، ج ۴۲ ص ۱۲۴
- ↑ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین، ص ۸۵۹؛ محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۷۵؛ محمدی، عبدالله، امیر مؤمنان علی؛ چلچراغ حکمت، ص ۸۳ تا۹۱.