بحث:میثم تمار

Page contents not supported in other languages.
از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

ابوسالم میثم بن یحیی تمار کوفی نهروانی اسدی. در ابتدا برده زنی از بنی اسد بود که حضرت علی(ع) او را خرید و آزاد کرد، از این‌رو به آزاد کرده حضرت شهرت یافت.[۱]

میثم اهل کوفه و از خواص اصحاب امیرمؤمنان،[۲] امام حسن و امام حسین(ع) به شمار می‌‌رفت[۳] و از علی(ع) روایت کرده است.[۴] معروف است آن حضرت وی را بر اسرار و علوم بسیاری آگاه ساخته و تعلیم داده بود.[۵]

تفسیر ایشان بعضی از آن چیزی بود که از حضرت فراذگرفته بود.[۶] افرادی همانند ابوخالد تمار، پسرش حمزة بن میثم و یوسف بن عمران میثمی از وی روایت کرده‌اند.[۷]

او خطیب و متکلم شیعه در کوفه بود.[۸] از فضایل و مناقب اهل بیت(ع) و علی(ع) سخن می‌‌گفت،[۹] به همین سبب به فرمان عبیدالله بن زیاد، والی کوفه، دستگیر و با مختار ثقفی روانه زندان شد.[۱۰] سرانجام ده روز قبل از ورود امام حسین(ع) به عراق[۱۱] در سال ۶۰هـ [۱۲] دست و پا و زبانش را قطع کردند و به دار آویختند و به شهادت رساندند[۱۳] و این در حالی بود که علی(ع) وی را به نحوه شهادتش آگاه ساخته بود.[۱۴] از او تفسیری نقل شده است.[۱۵]

.[۱۶]

  1. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱


مقدمه

ابوسالم، میثم بن یحیی اسدی، معروف به میثم تَمّار از یاران بزرگوار امیر مؤمنان، امام حسن و امام حسین(ع) است. امام علی(ع) او را از زنی که وی را به غلامی داشت، خرید و آزاد کرد. او در محضر باب علم پیامبر(ص) به جایگاه والایی از علم، دست یافت تا آنجا که او را عالِم به "مرگ‌ها و حوادث" دانسته‌اند. علی(ع) او را از چگونگی شهادت و رنج کشیدنش در راه خدا، آگاه ساخته بود و او این حقیقت را شکوهمند و تنبه آفرین، در پیش روی قاتل جلاد و ستم پیشه‌اش بازگفت و با صلابت تمام بر حتمیت آن پیشگویی معجزه‌آسا تأکید کرد. استواری او در راه حق و استقامتش در دفاع از ولایت، و زبان گویایش در اعلان حقایق، بارها و بارها در بیان امامان(ع) و بیان و قلم عالمان، تبیین و گزارش شده است که در ادامه، برخی از آن متون خواهد آمد. عبید الله بن زیاد، چند روز قبل از شهادت امام حسین(ع) او را به شهادت رساند[۱۷].

پانویس

  1. الغارات ۲/۷۹۷.
  2. رجال الطوسی ۵۸ رجال البرقی ۴.
  3. رجال ابن داود ۳۵۷.
  4. الاصابه ۶/۱۸۵.
  5. الغارات ۲/۷۹۷.
  6. اختیار معرفة الرجال ۸۱.
  7. اختیار معرفة الرجال ۸۱.
  8. اعیان الشیعه ۱۰/۱۹۸.
  9. نضد الایضاح ۳۴۶.
  10. الغارات ۲/۷۹۶.
  11. الاصابه ۶/۱۸۵.
  12. الذریعه ۴/۳۱۷.
  13. رجال ابن داود ۳۵۷.
  14. تنقیح المقال ۳/۲۶۲.
  15. الذریعه ۴/۳۱۷.
  16. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱، ص۷۹۴.
  17. محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امیرالمؤمنین، ص ۸۵۹.
  18. بحار الأنوار، ج ۴۲ ص ۱۲۴
  19. محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۷۵.
  20. مطهری مرتضی، جاذبه و دافعه علی، مجموعه آثار، ج ۱۶، ص ۲۳۳.
  21. محمدی، عبدالله، امیر مؤمنان علی؛ چلچراغ حکمت، ص ۸۳ تا۹۱.