فطرت در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

# [[خداوند]] خطاب به [[پیامبر]] چنین می‌گوید: به خاطر بیاور موقعی را که پروردگارت از پشت [[فرزندان آدم]] ذرّیه آنها را برگرفت - پدیدآورد - و آنها را [[گواه]] بر خویشتن نمود و از آنها پرسید آیا من [[پروردگار]] شما نیستم‌؟ آنها همگی گفتند: آری! [[گواهی]] می‌دهیم {{متن قرآن|وَإِذْ أَخَذَ رَبُّكَ مِنْ بَنِي آدَمَ مِنْ ظُهُورِهِمْ ذُرِّيَّتَهُمْ وَأَشْهَدَهُمْ عَلَى أَنْفُسِهِمْ أَلَسْتُ بِرَبِّكُمْ قَالُوا بَلَى شَهِدْنَا}} سپس اشاره به [[هدف]] نهایی این سؤال و جواب و گرفتن [[پیمان]] از [[فرزندان آدم]] در مسأله [[توحید]] نموده، می‌فرماید: این کار را [[خداوند]] به این جهت انجام داد که در [[روز قیامت]] نگویید ما از این موضوع [[توحید]] و شناسایی [[خدا]] [[غافل]] بودیم {{متن قرآن|أَنْ تَقُولُوا يَوْمَ الْقِيَامَةِ إِنَّا كُنَّا عَنْ هَذَا غَافِلِينَ}}<ref>[[محمد جعفر سعیدیان‌فر|سعیدیان‌فر]] و [[سید محمد علی ایازی|ایازی]]، [[فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه پیامبر در قرآن کریم]]، ج۲، ص ۳۶۷.</ref>.

از آنجا که تنها در [[آیه]] {{متن قرآن|فَأَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّينِ حَنِيفًا فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتِي فَطَرَ النَّاسَ عَلَيْهَا لَا تَبْدِيلَ لِخَلْقِ اللَّهِ ذَلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ}}<ref>«بنابراین با درستی آیین روی (دل) را برای این دین راست بدار! بر همان سرشتی که خداوند مردم را بر آن آفریده است؛ هیچ دگرگونی در آفرینش خداوند راه ندارد؛ این است دین استوار اما بیشتر مردم نمی‌دانند» سوره روم، آیه ۳۰.</ref>، واژه [[فطرت]] در ساختار اسم به کار رفته است آن را [[آیه فطرت]] نامیده‌اند.