آیة الله: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۹: | خط ۹: | ||
<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;"> | <div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;"> | ||
[[قرآن کریم]] موجودات محسوس و مشهود را "[[نشانهها|آیات]]" ([[نشانهها]]) مینامد؛ یعنی هر موجودی به نوبه خود نشانهای از هستی نامحدود و از [[علم]]، [[قدرت]]، [[حیات]] و [[مشیت الهی]] میباشد<ref>مجموعه آثار، ج۲، ص۹۱.</ref>. | [[قرآن کریم]] موجودات محسوس و مشهود را "[[نشانهها|آیات]]" ([[نشانهها]]) مینامد؛ یعنی هر موجودی به نوبه خود نشانهای از هستی نامحدود و از [[علم]]، [[قدرت]]، [[حیات]] و [[مشیت الهی]] میباشد<ref>مجموعه آثار، ج۲، ص۹۱.</ref>. قرآن کریم موجودات [[جهان]] را به عنوان "آیات" یعنی علائم و نشانههایی از [[خداوند]] یاد میکند<ref>مجموعه آثار، ج۱، ص۵۳۷.</ref><ref>[[محمد علی زکریایی|زکریایی، محمد علی]]، [[فرهنگ مطهر (کتاب)|فرهنگ مطهر]]، ص ۴۷.</ref> | ||
قرآن کریم موجودات [[جهان]] را به عنوان "آیات" یعنی علائم و نشانههایی از [[خداوند]] یاد میکند<ref>مجموعه آثار، ج۱، ص۵۳۷.</ref><ref>[[محمد علی زکریایی|زکریایی، محمد علی]]، [[فرهنگ مطهر (کتاب)|فرهنگ مطهر]]، ص ۴۷.</ref> | |||
==مقدمه== | ==مقدمه== |
نسخهٔ ۱۶ مهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۴:۳۶
- اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی میشود:
- در این باره، تعداد بسیاری از پرسشهای عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل آیة الله (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
قرآن کریم موجودات محسوس و مشهود را "آیات" (نشانهها) مینامد؛ یعنی هر موجودی به نوبه خود نشانهای از هستی نامحدود و از علم، قدرت، حیات و مشیت الهی میباشد[۱]. قرآن کریم موجودات جهان را به عنوان "آیات" یعنی علائم و نشانههایی از خداوند یاد میکند[۲][۳]
مقدمه
آیة الله به معنای نشانه خدا است. هرچه که در جهان است و نشانه وجود و قدرت خداوند است، آیت الهی است.
در قرآن کریم، نمونههای فراوانی از شگفتیهای آفرینش؛ همچون: خورشید، ماه، ستارگان، شب و روز، دریاها و درختان، رویش گیاهان، حیات، مرگ، به عنوانِ "آیات خدا" نام برده شده است، چون همه اینها نشانه قدرت خدایند.
در اصطلاح دینی، به علمای دین و فقها نیز "آیة الله" گفته میشود، چون هدایتکننده مردم به سوی خدا و احکام الهیاند[۴].
منابع
پانویس
- ↑ مجموعه آثار، ج۲، ص۹۱.
- ↑ مجموعه آثار، ج۱، ص۵۳۷.
- ↑ زکریایی، محمد علی، فرهنگ مطهر، ص ۴۷.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگنامه دینی، ص۱۶.