حضرت ایوب علیه السلام: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۳۷: خط ۳۷:
== مخالفان و دشمنان==
== مخالفان و دشمنان==
== رحلت و محل دفن ==
== رحلت و محل دفن ==
==منابع==
* [[پرونده:13681040.jpg|22px]] [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه دینی''']]


==جستارهای وابسته==
==جستارهای وابسته==
خط ۴۶: خط ۴۳:
* [[صبر ایوب]]
* [[صبر ایوب]]
* [[همسر ایوب]]
* [[همسر ایوب]]
==منابع==
{{منابع}}
* [[پرونده:13681040.jpg|22px]] [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه دینی''']]
{{پایان منابع}}


==پانویس==
==پانویس==
{{پانویس}}
{{پانویس}}
{{نبوت شناسی}}


[[رده:ایوب]]
[[رده:ایوب]]
خط ۵۴: خط ۵۸:
[[رده:اعلام]]
[[رده:اعلام]]
[[رده:پیامبران]]
[[رده:پیامبران]]
{{نبوت شناسی}}

نسخهٔ ‏۱۰ ژوئن ۲۰۲۱، ساعت ۱۴:۳۳


اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

مقدمه

از پیامبران الهی از نسل حضرت اسحاق که مادرش دختر حضرت لوط بود. او را رومی یا عرب تبار گفته‌اند که در جنوب فلسطین می‌زیست. دارای فرزندان و اموال فراوانی بود، امّا خداوند همه را از او گرفت و به انواع گرفتاری‌ها، رنج‌ها و بیماری‌ها مبتلایش ساخت، امّا در همه آن بلاها که جنبه امتحان داشت، صبور بود و ایمان و توکّل خود را از دست نداد و شکایت نکرد و پیوسته خدارا شکر می‌کرد. سرانجام خداوند جوانی و جمال و تندرستی را به او برگرداند، تا دوباره به هدایت مردم بپردازد.

قرآن کریم بارها از او و صبر و عبادتش یاد کرده است: ﴿وَخُذْ بِيَدِكَ ضِغْثًا فَاضْرِب بِّهِ وَلا تَحْنَثْ إِنَّا وَجَدْنَاهُ صَابِرًا نِعْمَ الْعَبْدُ إِنَّهُ أَوَّابٌ[۱].

"صبر ایّوب" مَثلی است که برای تحمّل و بردباری بسیار بیان می‌شود[۲].

ولادت و نیاکان

پدر و مادر

نام و نسب

کنیه‌ها و القاب

خاندان و فرزندان

آل ایوب

شمایل و صفات ظاهری

صفات و ویژگی‌های شخصیتی

صبر ایوب

قوم و محل سکونت

قوم ایوب

سرگذشت تاریخی

نبوت و رسالت

امامت و ولایت

علم ویژه الهی

عصمت

فضایل و مناقب

سیره

اصحاب

مخالفان و دشمنان

رحلت و محل دفن

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. و دسته‌ای گیاه در کف بگیر و با آن (یکبار همسرت را) بزن و سوگند مشکن؛ به راستی ما او را شکیبا یافتیم. نیکو بنده بود که اهل بازگشت (و توبه) بود؛ سوره ص، آیه: ۴۴.
  2. محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی، ص۴۱.