سید حسنی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-{{پانویس2}} +{{پانویس}}))
جز (جایگزینی متن - ' آنرا ' به ' آن را ')
خط ۴: خط ۴:
یکی از نشانه‌های غیرحتمی [[ظهور]]، [[خروج]] و [[قیام]] سیدی خوش [[سیما]] و خوش منظر، عالم و [[وارسته]] و [[شجاع]] که ظاهراً از [[اولاد]] [[امام حسن مجتبی]]{{ع}} است، می‌باشد؛ لذا به سید حسنی یاد می‌شود. ایشان به همراه سپاهی بزرگ از [[دیلم]] ([[گیلان]]) به سمت [[کوفه]] حرکت می‌کند. بعد از استقرار در [[کوفه]]، خبر [[ظهور]] [[حضرت]] را می‌شنود و با سپاهش به سمت ایشان حرکت می‌کند و در هنگام [[ملاقات]] با ایشان بعد از درخواست نشانه‌ای از [[امامت]] از [[حضرت مهدی]]{{ع}} خود و سپاهش در [[خدمت]] [[حضرت]] قرار می‌گیرند.
یکی از نشانه‌های غیرحتمی [[ظهور]]، [[خروج]] و [[قیام]] سیدی خوش [[سیما]] و خوش منظر، عالم و [[وارسته]] و [[شجاع]] که ظاهراً از [[اولاد]] [[امام حسن مجتبی]]{{ع}} است، می‌باشد؛ لذا به سید حسنی یاد می‌شود. ایشان به همراه سپاهی بزرگ از [[دیلم]] ([[گیلان]]) به سمت [[کوفه]] حرکت می‌کند. بعد از استقرار در [[کوفه]]، خبر [[ظهور]] [[حضرت]] را می‌شنود و با سپاهش به سمت ایشان حرکت می‌کند و در هنگام [[ملاقات]] با ایشان بعد از درخواست نشانه‌ای از [[امامت]] از [[حضرت مهدی]]{{ع}} خود و سپاهش در [[خدمت]] [[حضرت]] قرار می‌گیرند.
==سید حسنی کیست؟==
==سید حسنی کیست؟==
*یکی از [[علایم ظهور]] [[امام مهدی]] {{ع}}، [[خروج سید حسنی]] با یارانش برای [[یاری]] ایشان از سرزمین [[دیلم]] "از بلاد [[گیلان]]"است. [[حسنی]] سیدی خوش [[سیما]] و خوش منظر و اصالتاً او را ایرانی معرفی کرده‌اند و از [[شیعیان]] [[خالص]] [[اهل بیت]] است، مردی [[شجاع]]، عالم و وارسته معرفی شده است.<ref>ر.ک. [[محمد م‍ح‍م‍دی‌ ری‌ش‍ه‍ری‌|م‍ح‍م‍دی‌ ری‌ش‍ه‍ری‌، محمد]]، [[دانشنامهٔ امام مهدی (کتاب)|دانشنامهٔ امام مهدی]]، ج۷، ص۴۳۹، ۴۴۱؛ [[علی رضا رجالی تهرانی|رجالی تهرانی، علی رضا]]، [[یکصد پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان (کتاب)|یکصد پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان]]، ص ۱۸۹؛ [[سید جعفر موسوی‌نسب|موسوی‌نسب، سید جعفر]]، [[دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان (کتاب)|دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان]]، ج۲، ص۵۶؛ [[علی رضا رمضانیان|رمضانیان، علی رضا]]، [[شرایط و علائم حتمی ظهور (کتاب)|شرایط و علائم حتمی ظهور]]، ص ۶۹ ـ ۷۴؛ [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص ۲۰۷ ـ ۲۰۸؛ [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۴۱۶؛ پژوهشگران وبگاه اسلام کوئیست؛ [[ابوالحسن بختیاری|بختیاری، ابوالحسن]]، [[تحلیل تاریخی روایات علائم ظهور (مقاله)|تحلیل تاریخی روایات علائم ظهور]]، ص ۱۴۳؛ [[حبیب‌الله طاهری|طاهری؛حبیب‌الله]]، [[سیمای آفتاب (کتاب)|سیمای آفتاب]]، ص ۲۷۸.</ref> وی، [[انسان]] حق‌مداری است كه وقتی [[حقیقت]] برایش مشخص می‌شود، آنرا به راحتی می‌پذیرد. و نیز از اولاد [[امام حسن مجتبی]]‌{{ع}} است.<ref>ر.ک. [[نجم‌الدین طبسی|طبسی، نجم‌الدین]]، [[نگرشی در روایات سید حسنی (مقاله)|نگرشی در روایات سید حسنی]]، [[انتظار موعود (مجله)|انتظار موعود]]، شماره۳۱، زمستان ۱۳۸۸، ص؟؟؟؛ [[عباس رحیمی|رحیمی، عباس]]، [[امید فردا (کتاب)|امید فردا]]، ص ۴۳.</ref>
*یکی از [[علایم ظهور]] [[امام مهدی]] {{ع}}، [[خروج سید حسنی]] با یارانش برای [[یاری]] ایشان از سرزمین [[دیلم]] "از بلاد [[گیلان]]"است. [[حسنی]] سیدی خوش [[سیما]] و خوش منظر و اصالتاً او را ایرانی معرفی کرده‌اند و از [[شیعیان]] [[خالص]] [[اهل بیت]] است، مردی [[شجاع]]، عالم و وارسته معرفی شده است.<ref>ر.ک. [[محمد م‍ح‍م‍دی‌ ری‌ش‍ه‍ری‌|م‍ح‍م‍دی‌ ری‌ش‍ه‍ری‌، محمد]]، [[دانشنامهٔ امام مهدی (کتاب)|دانشنامهٔ امام مهدی]]، ج۷، ص۴۳۹، ۴۴۱؛ [[علی رضا رجالی تهرانی|رجالی تهرانی، علی رضا]]، [[یکصد پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان (کتاب)|یکصد پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان]]، ص ۱۸۹؛ [[سید جعفر موسوی‌نسب|موسوی‌نسب، سید جعفر]]، [[دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان (کتاب)|دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان]]، ج۲، ص۵۶؛ [[علی رضا رمضانیان|رمضانیان، علی رضا]]، [[شرایط و علائم حتمی ظهور (کتاب)|شرایط و علائم حتمی ظهور]]، ص ۶۹ ـ ۷۴؛ [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص ۲۰۷ ـ ۲۰۸؛ [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۴۱۶؛ پژوهشگران وبگاه اسلام کوئیست؛ [[ابوالحسن بختیاری|بختیاری، ابوالحسن]]، [[تحلیل تاریخی روایات علائم ظهور (مقاله)|تحلیل تاریخی روایات علائم ظهور]]، ص ۱۴۳؛ [[حبیب‌الله طاهری|طاهری؛حبیب‌الله]]، [[سیمای آفتاب (کتاب)|سیمای آفتاب]]، ص ۲۷۸.</ref> وی، [[انسان]] حق‌مداری است كه وقتی [[حقیقت]] برایش مشخص می‌شود، آن را به راحتی می‌پذیرد. و نیز از اولاد [[امام حسن مجتبی]]‌{{ع}} است.<ref>ر.ک. [[نجم‌الدین طبسی|طبسی، نجم‌الدین]]، [[نگرشی در روایات سید حسنی (مقاله)|نگرشی در روایات سید حسنی]]، [[انتظار موعود (مجله)|انتظار موعود]]، شماره۳۱، زمستان ۱۳۸۸، ص؟؟؟؛ [[عباس رحیمی|رحیمی، عباس]]، [[امید فردا (کتاب)|امید فردا]]، ص ۴۳.</ref>
*برخی [[روایات]] دربارۀ شخصیت سید حسنی وارد شده است مانند: [[امام علی]] {{ع}} فرمودند:<ref>[[علامه مجلسی|مجلسی، محمد باقر]]، بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۱۵ و الزام الناصب، ج ۲، ص ۱۶۸: {{متن حدیث|"تَسِيرُ الْجُيُوشِ حَتَّى تَصِيرَ بِوَادِي الْقُرَى فِي هدوء وَ رَفَقَ، وَ يُلْحِقُهُ هُنَاكَ ابْنَ عَمِّهِ الْحَسَنِيِّ، فِي اثْنَيْ عَشَرَ أَلْفَ فَارِسٍ فَيَقُولُ: يَا ابْنَ عَمُّ، أَنَا أَحَقُّ بِهَذَا الْجَيْشِ مِنْكَ، أَنَا ابْنُ الْحَسَنِ، وَ أَنَّا الْمَهْدِيِّ. فَيَقُولُ الْمَهْدِيِّ بَلْ أَنَا الْمَهْدِيِّ. فَيَقُولُ الْحَسَنِيِّ: هَلْ لَكَ مِنْ آيَةٍ فنبايعك؟ فيومي‏ء الْمَهْدِيِّ إِلَى الطَّيْرِ، فَتَسْقُطُ عَلَى يَدِهِ، وَ يُغْرَسُ قَضِيباً فِي بُقْعَةٍ مِنَ الْأَرْضِ، فيخضرّ وَ يُورِقُ فَيَقُولُ لَهُ الْحَسَنِيِّ: يَا ابْنَ عَمِّ هِيَ لَكَ. وَ يُسَلَّمُ إِلَيْهِ جَيْشُهُ، وَ يَكُونُ عَلَى مُقَدِّمَتِهِ، وَ اسْمِهِ عَلَى اسْمُهُ"}}</ref> «آنگاه که [[سپاه]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} به حرکت در می‌آید و در مسیر خود در کمال [[آرامش]] و [[مهربانی]] به وادی القری می‌رسند (دره‌ای است بین [[مدینه]] و [[شام]] از توابع [[مدینه]])، سید حسنی، پسر عموی آن [[حضرت]] به همراه [[دوازده]] هزار جنگجو به وی می‌پیوندند. سید حسنی به ایشان می‌گوید: [[پسر عمو]] من برای [[فرماندهی]] این [[سپاه]] محق تر هستم، من [[فرزند]] [[حسن]] و من [[مهدی]] ام. پس [[حضرت]] می‌‌فرماید: من [[مهدی]] ام. آنگاه سید حسنی می‌‌پرسد: آیا نشانه‌ای داری تا ما با تو [[بیعت]] کنیم؟ [[حضرت]] به پرنده در حال پرواز اشاره می‌کند، در دست وی افتد و چوبی خشک را در [[زمین]] فرو می‌برد و بی‌درنگ سبز می‌شود و شاخ و برگ بر می‌آورد. سید حسنی می‌گوید: عموزاده، [[امامت]]، از آن توست و همچنین لشگریانش را به وی [[تسلیم]] خواهد کرد، او که هم نام [[حضرت]] است پیشاپیش [[سپاه]] ایشان به حرکت در خواهد آمد.»<ref>ر.ک. [[علی رضا رمضانیان|رمضانیان، علی رضا]]، [[شرایط و علائم حتمی ظهور (کتاب)|شرایط و علائم حتمی ظهور]]، ص ۶۹ ـ ۷۴؛ [[علی رضا رجالی تهرانی|رجالی تهرانی، علی رضا]]، [[یکصد پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان (کتاب)|یکصد پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان]]، ص ۱۸۹؛ [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص ۲۰۷ ـ ۲۰۸</ref> و ... .<ref>ر.ک. [[علی رضا رجالی تهرانی|رجالی تهرانی، علی رضا]]، [[یکصد پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان (کتاب)|یکصد پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان]]، ص ۱۸۹؛ [[علی رضا رمضانیان|رمضانیان، علی رضا]]، [[شرایط و علائم حتمی ظهور (کتاب)|شرایط و علائم حتمی ظهور]]، ص ۶۹ ـ ۷۴؛ [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص ۲۰۷ ـ ۲۰۸</ref>
*برخی [[روایات]] دربارۀ شخصیت سید حسنی وارد شده است مانند: [[امام علی]] {{ع}} فرمودند:<ref>[[علامه مجلسی|مجلسی، محمد باقر]]، بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۱۵ و الزام الناصب، ج ۲، ص ۱۶۸: {{متن حدیث|"تَسِيرُ الْجُيُوشِ حَتَّى تَصِيرَ بِوَادِي الْقُرَى فِي هدوء وَ رَفَقَ، وَ يُلْحِقُهُ هُنَاكَ ابْنَ عَمِّهِ الْحَسَنِيِّ، فِي اثْنَيْ عَشَرَ أَلْفَ فَارِسٍ فَيَقُولُ: يَا ابْنَ عَمُّ، أَنَا أَحَقُّ بِهَذَا الْجَيْشِ مِنْكَ، أَنَا ابْنُ الْحَسَنِ، وَ أَنَّا الْمَهْدِيِّ. فَيَقُولُ الْمَهْدِيِّ بَلْ أَنَا الْمَهْدِيِّ. فَيَقُولُ الْحَسَنِيِّ: هَلْ لَكَ مِنْ آيَةٍ فنبايعك؟ فيومي‏ء الْمَهْدِيِّ إِلَى الطَّيْرِ، فَتَسْقُطُ عَلَى يَدِهِ، وَ يُغْرَسُ قَضِيباً فِي بُقْعَةٍ مِنَ الْأَرْضِ، فيخضرّ وَ يُورِقُ فَيَقُولُ لَهُ الْحَسَنِيِّ: يَا ابْنَ عَمِّ هِيَ لَكَ. وَ يُسَلَّمُ إِلَيْهِ جَيْشُهُ، وَ يَكُونُ عَلَى مُقَدِّمَتِهِ، وَ اسْمِهِ عَلَى اسْمُهُ"}}</ref> «آنگاه که [[سپاه]] [[حضرت مهدی]]{{ع}} به حرکت در می‌آید و در مسیر خود در کمال [[آرامش]] و [[مهربانی]] به وادی القری می‌رسند (دره‌ای است بین [[مدینه]] و [[شام]] از توابع [[مدینه]])، سید حسنی، پسر عموی آن [[حضرت]] به همراه [[دوازده]] هزار جنگجو به وی می‌پیوندند. سید حسنی به ایشان می‌گوید: [[پسر عمو]] من برای [[فرماندهی]] این [[سپاه]] محق تر هستم، من [[فرزند]] [[حسن]] و من [[مهدی]] ام. پس [[حضرت]] می‌‌فرماید: من [[مهدی]] ام. آنگاه سید حسنی می‌‌پرسد: آیا نشانه‌ای داری تا ما با تو [[بیعت]] کنیم؟ [[حضرت]] به پرنده در حال پرواز اشاره می‌کند، در دست وی افتد و چوبی خشک را در [[زمین]] فرو می‌برد و بی‌درنگ سبز می‌شود و شاخ و برگ بر می‌آورد. سید حسنی می‌گوید: عموزاده، [[امامت]]، از آن توست و همچنین لشگریانش را به وی [[تسلیم]] خواهد کرد، او که هم نام [[حضرت]] است پیشاپیش [[سپاه]] ایشان به حرکت در خواهد آمد.»<ref>ر.ک. [[علی رضا رمضانیان|رمضانیان، علی رضا]]، [[شرایط و علائم حتمی ظهور (کتاب)|شرایط و علائم حتمی ظهور]]، ص ۶۹ ـ ۷۴؛ [[علی رضا رجالی تهرانی|رجالی تهرانی، علی رضا]]، [[یکصد پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان (کتاب)|یکصد پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان]]، ص ۱۸۹؛ [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص ۲۰۷ ـ ۲۰۸</ref> و ... .<ref>ر.ک. [[علی رضا رجالی تهرانی|رجالی تهرانی، علی رضا]]، [[یکصد پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان (کتاب)|یکصد پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان]]، ص ۱۸۹؛ [[علی رضا رمضانیان|رمضانیان، علی رضا]]، [[شرایط و علائم حتمی ظهور (کتاب)|شرایط و علائم حتمی ظهور]]، ص ۶۹ ـ ۷۴؛ [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص ۲۰۷ ـ ۲۰۸</ref>


خط ۱۴: خط ۱۴:


==مکان [[خروج]] و استقرار، زمان و مکان [[ملاقات]] و [[صداقت]] حسنی==
==مکان [[خروج]] و استقرار، زمان و مکان [[ملاقات]] و [[صداقت]] حسنی==
*سید حسنی ابتدا ادعای [[مهدویت]] داشته اما پس از [[ملاقات]] [[حسنی]] با [[امام زمان]] {{ع}}، [[حسنی]] به [[امام]] عرض می‌کند: اگر تو [[مهدی]]{{ع}} هستی عصایت کجاست؟ ایشان آنرا به او می‌دهد، سپس [[حسنی]] عصا را برداشته و در سنگ فرو می‌برد، بلافاصله عصا سبز شده و برگ در می‌آورد، لذا دست خود را دراز کرده و با ایشان [[بیعت]] می‌کند. البته می‌توان این مسأله را چنین توجیه كرد كه او [[ادعای مهدویت]] نداشته و فقط قصد داشته [[حقیقت]] را برای یارانش روشن كند.<ref>ر.ک. آفتاب مهر، ج۱، ص ۲۲۰ ـ ۲۲۳ [[علی رضا رجالی تهرانی|رجالی تهرانی، علی رضا]]، [[یکصد پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان (کتاب)|یکصد پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان]]، ص ۱۸۹؛ [[نجم‌الدین طبسی|طبسی، نجم‌الدین]]، [[نگرشی در روایات سید حسنی (مقاله)|نگرشی در روایات سید حسنی]]، [[انتظار موعود (مجله)|انتظار موعود]]، شماره۳۱، زمستان ۱۳۸۸، ص؟؟؟</ref> همچنین [[خروج حسنی]] همزمان یا [[بعد از ظهور]] [[حضرت]] خواهد بود زیرا پس از ورود [[امام مهدی]] {{ع}} به [[کوفه]]، [[حسنی]] با خبر شده؛ یارانش به او می‌گویند: این [[رسول الله]] کیست که به منطقه ما وارد شده است؟ [[حسنی]] می‌گوید بیرون شویم و ببینیم او کیست. می‌داند که او [[مهدی]]{{ع}} است و او را می‌شناسد و غرضی جز اینکه ایشان را به [[اصحاب]] خود بشناساند ندارد.<ref>ر.ک.  آفتاب مهر، ج۱، ص ۲۲۰ ـ ۲۲۳؛ [[حبیب‌الله طاهری|طاهری؛حبیب‌الله]]، [[سیمای آفتاب (کتاب)|سیمای آفتاب]]، ص ۲۷۸.</ref>
*سید حسنی ابتدا ادعای [[مهدویت]] داشته اما پس از [[ملاقات]] [[حسنی]] با [[امام زمان]] {{ع}}، [[حسنی]] به [[امام]] عرض می‌کند: اگر تو [[مهدی]]{{ع}} هستی عصایت کجاست؟ ایشان آن را به او می‌دهد، سپس [[حسنی]] عصا را برداشته و در سنگ فرو می‌برد، بلافاصله عصا سبز شده و برگ در می‌آورد، لذا دست خود را دراز کرده و با ایشان [[بیعت]] می‌کند. البته می‌توان این مسأله را چنین توجیه كرد كه او [[ادعای مهدویت]] نداشته و فقط قصد داشته [[حقیقت]] را برای یارانش روشن كند.<ref>ر.ک. آفتاب مهر، ج۱، ص ۲۲۰ ـ ۲۲۳ [[علی رضا رجالی تهرانی|رجالی تهرانی، علی رضا]]، [[یکصد پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان (کتاب)|یکصد پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان]]، ص ۱۸۹؛ [[نجم‌الدین طبسی|طبسی، نجم‌الدین]]، [[نگرشی در روایات سید حسنی (مقاله)|نگرشی در روایات سید حسنی]]، [[انتظار موعود (مجله)|انتظار موعود]]، شماره۳۱، زمستان ۱۳۸۸، ص؟؟؟</ref> همچنین [[خروج حسنی]] همزمان یا [[بعد از ظهور]] [[حضرت]] خواهد بود زیرا پس از ورود [[امام مهدی]] {{ع}} به [[کوفه]]، [[حسنی]] با خبر شده؛ یارانش به او می‌گویند: این [[رسول الله]] کیست که به منطقه ما وارد شده است؟ [[حسنی]] می‌گوید بیرون شویم و ببینیم او کیست. می‌داند که او [[مهدی]]{{ع}} است و او را می‌شناسد و غرضی جز اینکه ایشان را به [[اصحاب]] خود بشناساند ندارد.<ref>ر.ک.  آفتاب مهر، ج۱، ص ۲۲۰ ـ ۲۲۳؛ [[حبیب‌الله طاهری|طاهری؛حبیب‌الله]]، [[سیمای آفتاب (کتاب)|سیمای آفتاب]]، ص ۲۷۸.</ref>


==پرسش‌های وابسته==
==پرسش‌های وابسته==

نسخهٔ ‏۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۰:۴۸


یکی از نشانه‌های غیرحتمی ظهور، خروج و قیام سیدی خوش سیما و خوش منظر، عالم و وارسته و شجاع که ظاهراً از اولاد امام حسن مجتبی(ع) است، می‌باشد؛ لذا به سید حسنی یاد می‌شود. ایشان به همراه سپاهی بزرگ از دیلم (گیلان) به سمت کوفه حرکت می‌کند. بعد از استقرار در کوفه، خبر ظهور حضرت را می‌شنود و با سپاهش به سمت ایشان حرکت می‌کند و در هنگام ملاقات با ایشان بعد از درخواست نشانه‌ای از امامت از حضرت مهدی(ع) خود و سپاهش در خدمت حضرت قرار می‌گیرند.

سید حسنی کیست؟

سه تن که به عنوان حسنی معروف شده‌اند

  • در روایات از چند نفر به عنوان سید حسنی یاد شده است:
  1. شخصی که نزدیک ظهور در مکه قیام می‌کند و به دست اهل مکه به شهادت می‌رسد و سرش را برای شامی سفیانی می‌فرستند. این شخص، همان نفس زکیه، یکی از نشانه‌های حتمی ظهور است.[۶]
  2. شخصی که با سپاه سفیانی و اموی در شام درگیر می‌شود و سرانجام شکست می‌خورد.[۷]
  3. شخصی که به احتمال بسیار زیاد همان سید حسنی است و از نشانه‌های ظهور معرفی شده، کسی است که از طرف دیلم خروج می‌کند، ستمگران را می‌کشد و وارد کوفه می‌شود. وقتی خبر ظهور و قیام حضرت مهدی(ع) به او می‌رسد، نزد ایشان می‌آید و پس از درخواست نشانه و کرامت ایشان او و بسیاری از سپاهیانش با حضرت(ع) بیعت می‌کنند و به خیل عظیم سپاهیان آن ایشان می‌پیوندند.[۸]

مکان خروج و استقرار، زمان و مکان ملاقات و صداقت حسنی

  • سید حسنی ابتدا ادعای مهدویت داشته اما پس از ملاقات حسنی با امام زمان (ع)، حسنی به امام عرض می‌کند: اگر تو مهدی(ع) هستی عصایت کجاست؟ ایشان آن را به او می‌دهد، سپس حسنی عصا را برداشته و در سنگ فرو می‌برد، بلافاصله عصا سبز شده و برگ در می‌آورد، لذا دست خود را دراز کرده و با ایشان بیعت می‌کند. البته می‌توان این مسأله را چنین توجیه كرد كه او ادعای مهدویت نداشته و فقط قصد داشته حقیقت را برای یارانش روشن كند.[۹] همچنین خروج حسنی همزمان یا بعد از ظهور حضرت خواهد بود زیرا پس از ورود امام مهدی (ع) به کوفه، حسنی با خبر شده؛ یارانش به او می‌گویند: این رسول الله کیست که به منطقه ما وارد شده است؟ حسنی می‌گوید بیرون شویم و ببینیم او کیست. می‌داند که او مهدی(ع) است و او را می‌شناسد و غرضی جز اینکه ایشان را به اصحاب خود بشناساند ندارد.[۱۰]

پرسش‌های وابسته

  1. سید حسنی که قیامش از نشانه‌های غیرحتمی ظهور است کیست؟ (پرسش)

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

 با کلیک بر فلش ↑ به محل متن مرتبط با این پانویس منتقل می‌شوید:  

  1. ر.ک. م‍ح‍م‍دی‌ ری‌ش‍ه‍ری‌، محمد، دانشنامهٔ امام مهدی، ج۷، ص۴۳۹، ۴۴۱؛ رجالی تهرانی، علی رضا، یکصد پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان، ص ۱۸۹؛ موسوی‌نسب، سید جعفر، دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان، ج۲، ص۵۶؛ رمضانیان، علی رضا، شرایط و علائم حتمی ظهور، ص ۶۹ ـ ۷۴؛ سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص ۲۰۷ ـ ۲۰۸؛ تونه‌ای، مجتبی، موعودنامه، ص۴۱۶؛ پژوهشگران وبگاه اسلام کوئیست؛ بختیاری، ابوالحسن، تحلیل تاریخی روایات علائم ظهور، ص ۱۴۳؛ طاهری؛حبیب‌الله، سیمای آفتاب، ص ۲۷۸.
  2. ر.ک. طبسی، نجم‌الدین، نگرشی در روایات سید حسنی، انتظار موعود، شماره۳۱، زمستان ۱۳۸۸، ص؟؟؟؛ رحیمی، عباس، امید فردا، ص ۴۳.
  3. مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۱۵ و الزام الناصب، ج ۲، ص ۱۶۸: «"تَسِيرُ الْجُيُوشِ حَتَّى تَصِيرَ بِوَادِي الْقُرَى فِي هدوء وَ رَفَقَ، وَ يُلْحِقُهُ هُنَاكَ ابْنَ عَمِّهِ الْحَسَنِيِّ، فِي اثْنَيْ عَشَرَ أَلْفَ فَارِسٍ فَيَقُولُ: يَا ابْنَ عَمُّ، أَنَا أَحَقُّ بِهَذَا الْجَيْشِ مِنْكَ، أَنَا ابْنُ الْحَسَنِ، وَ أَنَّا الْمَهْدِيِّ. فَيَقُولُ الْمَهْدِيِّ بَلْ أَنَا الْمَهْدِيِّ. فَيَقُولُ الْحَسَنِيِّ: هَلْ لَكَ مِنْ آيَةٍ فنبايعك؟ فيومي‏ء الْمَهْدِيِّ إِلَى الطَّيْرِ، فَتَسْقُطُ عَلَى يَدِهِ، وَ يُغْرَسُ قَضِيباً فِي بُقْعَةٍ مِنَ الْأَرْضِ، فيخضرّ وَ يُورِقُ فَيَقُولُ لَهُ الْحَسَنِيِّ: يَا ابْنَ عَمِّ هِيَ لَكَ. وَ يُسَلَّمُ إِلَيْهِ جَيْشُهُ، وَ يَكُونُ عَلَى مُقَدِّمَتِهِ، وَ اسْمِهِ عَلَى اسْمُهُ"»
  4. ر.ک. رمضانیان، علی رضا، شرایط و علائم حتمی ظهور، ص ۶۹ ـ ۷۴؛ رجالی تهرانی، علی رضا، یکصد پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان، ص ۱۸۹؛ سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص ۲۰۷ ـ ۲۰۸
  5. ر.ک. رجالی تهرانی، علی رضا، یکصد پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان، ص ۱۸۹؛ رمضانیان، علی رضا، شرایط و علائم حتمی ظهور، ص ۶۹ ـ ۷۴؛ سلیمیان، خدامراد، فرهنگ‌نامه مهدویت، ص ۲۰۷ ـ ۲۰۸
  6. ر.ک. م‍ح‍م‍دی‌ ری‌ش‍ه‍ری‌، محمد، دانشنامهٔ امام مهدی، ج۷، ص۴۳۹، ۴۴۱؛ پژوهشگران مؤسسه آینده روشن، مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها، ص ۱۸۵؛ آفتاب مهر، ج۱، ص ۲۲۰ ـ ۲۲۳
  7. ر.ک. پژوهشگران مؤسسه آینده روشن، مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها، ص ۱۸۵؛ آفتاب مهر، ج۱، ص ۲۲۰ ـ ۲۲۳
  8. ر.ک. پژوهشگران مؤسسه آینده روشن، مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها، ص ۱۸۵؛ آفتاب مهر، ج۱، ص ۲۲۰ ـ ۲۲۳
  9. ر.ک. آفتاب مهر، ج۱، ص ۲۲۰ ـ ۲۲۳ رجالی تهرانی، علی رضا، یکصد پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان، ص ۱۸۹؛ طبسی، نجم‌الدین، نگرشی در روایات سید حسنی، انتظار موعود، شماره۳۱، زمستان ۱۳۸۸، ص؟؟؟
  10. ر.ک. آفتاب مهر، ج۱، ص ۲۲۰ ـ ۲۲۳؛ طاهری؛حبیب‌الله، سیمای آفتاب، ص ۲۷۸.