ضرورت امامت در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

با توجه به اینکه، کلمه «هاد» مطلق است معنایش این می‌‌شود که در هر زمانی یک [[هادی]] وجود دارد که در هر مسأله‌ای ما را به [[امر الهی]] [[هدایت]] می‌‌کند و هیچ اشتباهی در هدایتش وجود ندارد. بنابراین [[هدایت امت]] به عهده امامانی است که از طرف [[خداوند]] [[انتخاب]] شده است<ref>ر.ک: اسداف، توفیق، ضرورت وجود دائمی امام در منابع فریقین، ص۹۱.</ref> و این [[حقیقت]] با [[آیات]] و [[روایات معتبر]] و [[براهین عقلی]] [[سازگاری]] دارد؛ زیرا مقتضای [[ربوبیت خداوند]] این است که در هر عصری برای [[مردم]] حجتی باشد تا آنان را به [[حق]] و [[غایت]] و [[هدف از خلقت]] هدایت کند. پس هدایت [[بالاصاله]] منحصر به خداوند است و هر کسی قرار است به این [[مقام]] برسد باید از جانب خداوند [[منصوب]] باشد؛ لذا خداوند می‌‌فرماید: {{متن قرآن|وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا}}<ref>«و آنان را پیشوایانی کردیم که به فرمان ما راهبری می‌کردند» سوره انبیاء، آیه ۷۳.</ref> و ما آنان را امامانی قرار دادیم که به امر ما هدایت می‌‌کنند. در بیان این مصادیق [[روایات]]، [[امام علی]]{{ع}} و [[فرزندان]] او را بیان کرده اند<ref>{{متن حدیث|عن برید العجلی عن أبی جعفر{{ع}}‏ فی قول الله عز و جل إنما أنت منذر و لکل قوم‏ هاد فقال رسول الله صالمنذر و لکل زمان منا هاد یهدیهم إلی ما جاء به نبی الله صثم الهداة من بعده علی ثم الأوصیاء واحد بعد واحد}}؛ کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۱ ص۱۹۱.</ref> که تا [[روز قیامت]] خواهند بود<ref>{{متن حدیث|عن عبد الرحیم القصیر عن أبی جعفر (ع‏) فی قول الله تبارک و تعالی إنما أنت منذر و لکل قوم هاد فقال رسول الله صالمنذر و علی الهادی أما و الله ما ذهبت منا و ما زالت فینا إلی الساعة}}؛ کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۱ ص۱۹۲.</ref>. پس باید همواره امامانی [[معصوم]] باشند که هادی [[علی الاطلاق]] به سوی حق و حقیقت باشند<ref>ر.ک: رضوانی، علی اصغر، قرآن و وجود امام مهدی{{ع}}، ص۱۵۵.</ref>.

نکته دیگر اینکه؛ در تمام زمان‌ها مردم چند دسته اند: [[مؤمن]]، [[کافر]]، [[مشرک]] و [[منافق]]. بنابر اطلاق آیه مذکور، در هر [[زمان]] برای هر کس و هر گروهی [[پیشوایی]] هست که آنان روز قیامت با پیشوای خود [[محشور]] می‌‌شوند [[مؤمنان]] با امام خود و [[کافران]] با امام خود<ref>ر.ک: اسداف، توفیق، ضرورت وجود دائمی امام در منابع فریقین، ص۹۴.</ref>.