|
|
| خط ۱: |
خط ۱: |
| {{امامت}}
| | #تغییر_مسیر [[مأمون عباسی]] |
| <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
| |
| : <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
| |
| <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
| |
| : <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[مأمون در تراجم و رجال]] - [[مأمون در تاریخ اسلامی]] - [[مأمون در معارف و سیره رضوی]]</div>
| |
| <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
| |
| | |
| ==[[خلافت]] مأمون==
| |
| [[مأمون عباسی]]، پس از کشتن برادرش [[امین]] در [[سال ۱۹۸ هجری]] قمری، به خلافت رسید و مقر [[حکومتی]] خویش را [[شهر]] [[مرو]] واقع در [[خراسان]] قرار داد. وی را از لحاظ [[شهامت]] و بزرگ منشی با توجه به [[علم]] و حکمتی که داشت [[ستاره درخشان]] [[بنی عباس]] می‌شناختند<ref>الآداب السلطانیه، ص۲۱۰ تا ص۲۱۲.</ref>. | |
| این [[پیروزی]] مأمون بر برادرش امین در [[حقیقت]] [[غلبه]] [[ایرانیان]] بر [[ضد]] [[اعراب]] بود.؛ چراکه پس از این پیروزی، [[فضل بن سهل سرخسی]] به [[وزارت]] مأمون [[انتخاب]] شد. با توجه به خدمات ارزنده‌ای که [[مردم]] خراسان به مأمون کردند و موجبات رسیدن وی به خلافت را فراهم نمودند، مأمون در خراسان ماند و مرو را پایگاه خلافت خود کرد. حضور مأمون در خراسان و در میان ایرانی‌ها از یکسو و تلاش خراسانیان در رساندن مأمون به [[قدرت]] از سوی دیگر، زنگ خطری بود برای اعراب که نکند روزی خلافت [[عرب]] به [[پادشاهی]] [[عجم]] منجر شود. مأمون حتی برای خود وزیری [[ایرانی]] برگزید. از این رو خراسانی‌ها به خاطر این که [[مادر]] مأمون هم ایرانی بود، به وی علاقه داشتند.
| |
| | |
| مأمون پس از کشتن [[برادر]]، همه [[مشکلات]] خود را حل شده می‌دید و حتی می‌پنداشت که دیگر با مشکل خاصی مواجه نخواهد شد. [[غافل]] از این که با کشته شدن امین بر مشکلاتش افزوده شد.
| |
| | |
| [[سیاست]] مأمون این گونه بود که حکومتش را بر اساس [[شرع]] [[مقدس]] [[اسلام]] توصیف می‌کرد. او خود را خدمتگزار به اسلام می‌دانست و برای مردم نیز چنین وانمود می‌کرد که [[دوستدار]] چیزی است که آنان [[دوست]] دارند و متنفر از چیزی است که آنان از آن بیزارند و با دادن این [[شعارها]] [[شوری]] در [[دل]] مردم به ویژه اهالی خراسان ایجاد کرد. به‌طوری که مردمی که در دوره پدرش از [[ظلم و ستم]] به ستوه آمده بودند، مأمون را [[منجی]] خود می‌دانستند و می‌پنداشتند [[تسلط]] اعراب بر [[ایران]] خاتمه یافته است<ref>تاریخ تمدن اسلامی، ج۲، بخش ۴، ص۴۳۸-۴۴۰.</ref>، و لیکن بر خلاف انتظارشان ادامه [[بی‌عدالتی]] و [[اندیشه]] متعصبانه [[عرب]] بر [[عجم]] ادامه یافت و همین موضوع سبب شد که [[مردم]] خیلی زود از مأمون روی گردان شدند و تنها راه [[نجات]] و ایجاد جامعه‌ای متعالی همراه با [[عدالت اجتماعی]] را در سایه [[حکومت]] [[فرزندان]] مولا [[علی]]{{ع}} می‌دیدند و [[خراسان]] که اولین پایگاه [[حکومت عباسیان]] بود، خیلی زود به کانونی برای [[مخالفان]] [[سیاسی]] و مذهبی [[عباسیان]] بدل شد<ref>امپراطوریة العرب، ص۶۴۹.</ref>.
| |
| | |
| [[دلایل]] زیر از عوامل اصلی رویگردانی خراسانی‌ها از مأمون بود:
| |
| #فراموش کردن وعده‌هایی که مأمون داده بود.
| |
| #جنگ‌های خونین [[امین]] و مأمون و [[رفتاری]] که از مأمون نسبت به [[برادر]] و همچنین پیروانش دیده بودند.
| |
| #[[ظلم و ستم]] و جنایات مأمون نسبت به مردم که اوج این ظلم و ستم نهایتاً منجر به [[شهادت امام رضا]] شد<ref>زندگی سیاسی هشتمین امام{{ع}}، بخش شرایط و علل بیعت ۲.</ref>.
| |
| | |
| در اثر این [[مشکلات]]، مأمون که فردی [[زیرک]] و مکار بود، برای خاموش ساختن این [[قیام‌ها]] و نزدیک شدن دوباره به مردم و تثبیت پایه‌های لرزان حکومت خود به [[شخصیت امام]] [[رضا]]{{ع}} که [[محبوبیت]] زیادی در بین [[علویان]] داشتند تکیه کرد و ایشان را از [[مدینه]] به [[مرو]] [[دعوت]] نمود، تا با طرح واگذاری [[خلافت]] و یا ولایتعهدی به شخصیتی مانند [[امام رضا]]{{ع}} از [[شورش علویان]] بکاهد<ref>نجوم الزاهرة، ج۲، ص۲۰۱-۲۰۲؛ تاریخ الخلفاء، ص۳۰۸.</ref>. پیداست که [[تفویض]] خلافت و یا ولایتعهدی به [[امام]]{{ع}} فقط یک تاکتیک حساب شده سیاسی بود و گرنه کسی که برای حکومت برادر خود را به [[قتل]] رسانده بود و در [[زندگی]] خصوصی از هیچ [[فسق]] و فجوری ابا نداشت، ناگهان چنین [[متدین]] نمی‌شود که از خلافت و [[سلطنت]] بگذرد؛ به طوری که گاهی می‌گفت انگیزه‌اش [[اطاعت]] از [[فرمان خدا]] و [[طلب]] [[خشنودی]] اوست که با توجه به [[علم]] و [[فضل]] و [[تقوی]] امام رضا{{ع}} می‌خواهد [[مصالح امت اسلامی]] را تأمین کند و زمانی هم می‌گفت که او [[نذر]] کرده در صورت [[پیروزی]] بر [[برادر]] مخلوعش أمین، ولی‌عهدی را به [[شایسته‌ترین]] فرد از [[خاندان]] ابیطالب بسپرد<ref>الفصول المهمة، ص۲۴۱؛ مقاتل الطالبیین، ص۵۳۶؛ اعلام الوری، ص۲۲۰؛ بحار الانوار، ج۴۹، ص۱۴۳-۱۴۵؛ اعیان الشیعه، ج۴، بخش دوم، ص۱۱۲.</ref>.<ref>[[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص ۲۸۶.</ref>
| |
| | |
| ==اعترافات مأمون در [[حضور امام]] [[رضا]]{{ع}}==
| |
| مأمون در چند زمینه در پیشگاه [[امام رضا]]{{ع}} [[زبان]] به اعتراف گشود که از آن به اعترافات مأمون تعبیر می‌کنیم.
| |
| روزی مأمون در [[مقام]] آن بر آمد که از امام رضا{{ع}} اعتراف بگیرد به اینکه [[عباسیان]] و [[علویان]] در درجه [[خویشاوندی]] با [[پیغمبر]]{{صل}}، با هم یکسانند، تا به [[گمان]] خویش، [[ثابت]] کند که خلافتش و [[خلافت]] پیشینیانش همه بر [[حق]] بوده است. مأمون رو به [[امام]]{{ع}} کرد و گفت:
| |
| «ای [[ابوالحسن]]! من پیش خود اندیشه‌ای دارم که سرانجام به درست بودن آن پی برده‌ام؛ آن‌که ما و شما در خویشاوندی با [[پیامبر]]{{صل}} یکسان هستیم بنابراین، [[اختلاف شیعیان]] ما، همه ناشی از [[تعصب]] و سبک‌اندیشی است. امام{{ع}} فرمودند: این سخن تو پاسخی دارد که اگر بخواهی می‌گویم، وگرنه [[سکوت]] بر می‌گزینم. مأمون [[اصرار]] داشت که نظر امام{{ع}} را بداند، بنابراین امام{{ع}} در جواب از مأمون پرسید: بگو ببینم، اگر هم اکنون [[خداوند]]، پیامبرش [[محمد]]{{صل}} را بر ما ظاهر گرداند و او به [[خواستگاری]] دختر تو بیاید، آیا موافقت می‌کنی؟ مأمون پاسخ داد: سبحان [[الله]]، چرا موافقت نکنم، مگر کسی از [[رسول خدا]]{{صل}} روی بر می‌گرداند! آن‌گاه بی‌درنگ امام{{ع}} افزود: حال بگو ببینم، آیا رسول خدا{{صل}} می‌تواند از دختر من هم خواستگاری کند؟ مأمون در دریایی از سکوت فرو رفت و سپس بی‌اختیار چنین اعتراف کرد: آری به [[خدا]] [[سوگند]] که شما در خویشاوندی به مراتب به پیامبر{{صل}} نزدیک‌ترید تا ما»<ref>عیون اخبار الرضا{{ع}}، ج۲، ص۱۸۳؛ کنز الفوائد، ص۱۶۶؛ مسند الامام الرضا{{ع}}، ج۱، ص۱۰۰.</ref>.
| |
| | |
| همچنین روزی مأمون به امام رضا{{ع}} گفت: «من [[فضیلت]] و [[علم]] و [[پارسایی]] و [[عبادت]] تو را می‌دانم و تو را به خلافت شایسته‌تر می‌شناسم. [[حضرت]] فرمودند: افتخارم [[بندگی]] در آستان خداست، با [[زهد]] و پارسایی، [[امید]] [[نجات]] از [[شر]] [[دنیا]] را دارم و با [[پرهیز از حرام‌ها]]، به کامیابی و [[فوز]] [[اخروی]] امیدوارم، و با [[تواضع]] در دنیا، امید به [[رفعت]] و بزرگی نزد خداوند دارم».
| |
| | |
| بارها مأمون در اعترافی واضح به [[دانایی]] و [[علم]] [[امام رضا]]{{ع}} گفت: {{عربی| هَذَا خَيْرُ أَهْلِ الْأَرْضِ وَ أَعْلَمُهُمْ وَ أَعْبَدُهُمْ}} (این شخص - ابالحسن - [[بهترین انسان]] روی [[زمین]] و [[داناترین]] و [[عابدترین]] آنهاست).
| |
| روزی مأمون از [[رجاء بن ضحاک]] پرسید: حال و [[رفتار]] ابالحسن در طول راه ([[مدینه]] تا [[طوس]]) چگونه بود؟ رجاء، وقتی به [[دعاها]]، [[عبادت‌ها]] و نمازهای [[حضرت]] در طول راه اشاره کرد، مأمون گفت: ای پسر ضحاک! او [[بهترین]]، داناترین و عابدترین [[مردم]] روی زمین است، مبادا آنچه را در طول راه از او [[مشاهده]] کرده‌ای برای دیگران بازگو کنی، چون می‌خواهم [[فضل]] او جز از زبان من آشکار نشود»<ref>عیون اخبار الرضا{{ع}}، ج۲، ص۱۸۳، ترجمه، آقا نجفی اصفهانی؛ بحارالانوار، ج۴۹، ص۹۵.</ref>.<ref>[[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص ۷۸.</ref>
| |
| | |
| ==درگیری [[امین]] و مأمون==
| |
| امین و مأمون، دو [[برادری]] که در دو جایگاه کاملاً متضاد قرار داشتند. امین متولد شده از زنی اصیل، نجیب، متمول و در نهایت با [[نفوذ]] بود<ref>الآداب السلطانیه، ص۲۱۲؛ مروج الذهب، ج۳، ص۳۹۶.</ref> و مأمون نتیجه یک قمار و باخت و نهایتاً همبستر شدن [[هارون]] الرشید با کثیف‌ترین و فاسدترین [[زن]] دربار بود<ref>النجوم الزاهره، ج۲، ص۸۴.</ref>. [[زبیده]]، [[همسر]] رسمی و اولین بانوی دربار هارون محسوب می‌شد. او نوه [[منصور]] بود و برادرانش همگی از درباریان با نفوذ بودند<ref>تاریخ الخلفاء، ص۳۰۳.</ref>. [[تولد]] فرزند چنین زنی می‌توانست برای تمام دربار خوشایند باشد و برای [[تربیت]] او [[فضل بن یحیی برمکی]]<ref>فضل بن یحیی برمکی، برادر رضاعی رشید و متنفذترین مرد در دربار وی محسوب می‌شد. آمده است که هارون به دو نفر علاقه و عشق فراوانی می‌ورزید؛ یکی همین فضل بن یحیی برمکی بود و دیگری خواهرش عباسه بود.</ref> را در نظر بگیرند. و اما مراجل هم از زنانی بود که به عنوان [[کنیز]] در مطبخ دربار کار می‌کرد. او [[ایرانی]] الاصل<ref>او دختر مردی از اهالی بادغیس به نام استادسیس بود.</ref> بود و چون در آن [[زمان]] [[اعراب]] نسبت به [[ایرانیان]] و [[غیر عرب]] [[فخر فروشی]] می‌کردند، او بازیچه دست مردان درباری شده بود و هر کس برای ارضاء خویش به او مراجعه می‌کرد. و آن شب که هارون [[بازی]] قمار را به زبیده واگذار کرد، به ناچار با مراجل همبستر شد و از آنجایی که می‌بایست [[سرنوشت]] چنین رقم بخورد، مراجل از هارون باردار گشت و یک یا چند ماه قبل از این که امین متولد شود، او به [[دنیا]] آمد<ref>النجوم الزاهره، ج۲، ص۸۴.</ref> و چون مراجل در بدو تولد فرزندش مُرد<ref>حیاه الحیوان، ج۱، ص۷۲؛ اعلام الناس فی اخبار البرامکه و بنی العباس، ص۱۰۶-۱۰۷.</ref>، مأمون توسط «[[جعفر بن یحیی برمکی]]»<ref>او برادر فضل بن یحیی بود ولی مردی بود که عباسیان به هیچ وجه دل خوشی از او نداشتند، چه متهم بود به این که مایل به علویان است.</ref> که از [[نفوذ]] کمتری در دربار برخوردار بود، [[تربیت]] شد.
| |
| | |
| با [[تولد]] [[امین]]، توجهات به سوی او جلب گردید و مأمون که تنها از طرف پدرش مورد ترحم قرار می‌گرفت، از نگاه درباریان، یک حرامزاده و اکنون یک بچه [[یتیمی]] بیش نبود.
| |
| در میان [[بنی عباس]]، به جای [[حکومت]] موروثی از [[پدر]] به فرزند ارشد، رسم بر [[خلافت]] بین [[برادران]] بود. و چون [[فرزندان]] [[هارون]] بزرگ شدند و هارون می‌بایست آنها را در امر خلافت دخالت دهد، امین را که به سبب موقعیت و جایگاه بهتری که در دربار داشت، هر چند از مأمون کوچک‌تر بود، به ولی‌عهدی خویش [[منصوب]] کرد و مأمون به عنوان [[حاکم]] بر [[خراسان]] و در [[بیعت]] بعدی به عنوان [[ولی‌عهد]] امین (ولی‌عهد دوم)<ref>هارون الرشید، در مراسم بیعت گرفتن برای پسرانش، قاسم المؤتمن را به حکومت جزیره و شمال عراق و ولایتعهد سوم (ولیعید مأمون) انتخاب نمود مأمون او را در سال ۱۹۸ هجری قمری، از ولایتعهدی خلع نمود (الکامل، ج۱۰، ص۲۳۱). او هر چند دوست داشت پسرش عباس ولی‌عهد شود، اما برای اجرای نقشه‌های شومش، گفت: کسی سزاوارتر از علی بن موسی{{ع}} نیافتم... (تاریخ بیهقی، ج۱، ص۱۹۰؛ عیون اخبار الرضا{{ع}}، ج۲، ص۳۸۵).</ref> [[انتخاب]] گردید. تا زمانی که هارون زنده بود، همه چیز طبق روال پیش می‌رفت، امین ولی‌عهد و مأمون حاکم بر خراسان بود و بین این دو رابطه‌ای سرد و خشک آمیخته با [[کینه]] و [[نفاق]]
| |
| | |
| با [[مرگ]] هارون الرشید در [[سال ۱۹۳ هجری]] قمری، [[درگیری‌ها]] میان دو [[برادر]] آغاز شد. امین بر تخت خلافت نشست و [[دوست]] داشت که کسی جز مأمون ولی‌عهد او باشد و چون فرزندش «[[موسی]]» متولد شد نام مأمون را از ولایتعهدی خط زد و موسی را که خردسالی بیش نبود، ولی‌عهد خود اعلام نمود و به نام او سکه زد. [[نامه‌ها]] و پیک امین به سوی مأمون که در خراسان بود، روانه می‌گشت و از برادرش می‌خواست تا هر چه زودتر [[خراسان]] را ترک و به [[بغداد]] بیاید<ref>الکامل، ج۵، ص۸۸-۹۵.</ref>؛ اما [[وزیر]] با [[خرد]] او - [[فضل بن سهل]] - مأمون را از این کار بر [[حذر]] داشت.
| |
| | |
| نتیجه بی‌توجهی به [[خلیفه]] و از همه مهم‌تر، موضع گرفتن در برابر او، [[کینه‌ها]] را پر رنگ‌تر کرد و [[امین]] در طی نامه‌هایی هجوآمیز برادرش مأمون را [[تخریب]] [[روحی]] نمود. او در یکی از نامه‌هایش چنین نوشت: «هنگامی که مردان به [[فضل]] خویش سر بر می‌افرازند، تو بر جا [[منتظر]] بمان که هرگز سرافراز نیستی. خدایت به تو هر چه خواستی عطا کرد اما [[خلافت]] [[دل]] خواهت را نزد مراجل یافتی. هر [[روز]] با دلی پر [[امید]] بر سر [[منبر]] می‌روی، ولی پس از من هرگز بدان دست نخواهی یافت». و در جایی دیگر دامنه هجو را به [[فحش]] و [[ناسزا]] می‌کشاند و می‌نویسد: «ای پسر کسی که به نازل‌ترین قیمت فروخته شده در بازار به میان [[مردم]]، و به زیادتر از آن خریدار نداشت در هر نقطه از [[بدن]] تو که جای سر سوزنی باشد اثری از نطفه شخصی در آن یافت می‌شود»<ref>تاریخ الخلفاء، ص۳۰۴.</ref>.
| |
| | |
| مأمون نیز در نامه‌ای این چنین پاسخ داد: «[[مادران]] چیزی جز ظروف و پذیرنده [[ودیعه]] نیستند، و [[کنیزان]] نیز این منظور را بسند، چه بسا [[زن]] تازی که نتواند فرزند نجیبی بیاورد و چه بسا [[کنیز]] پارسی که در کلبه‌اش نجیبی زاییده شود»<ref>غایة المرام فی المحاسن بغداد دارالسلام، ص۱۲۱.</ref>.
| |
| | |
| مأمون که می‌دانست در نزد امین منزلتی ندارد و هر آن ممکن است [[دستور]] [[قتل]] او را صادر نماید، زودتر از او دست به کار شد و برنامه نابودی [[برادر]] را تنظیم کرد. او بساط [[حکومت]] را به [[مرو]] انتقال داد و [[حمید بن ابی غانم طایی]] را در توس گمارد. سرانجام امین مأموران خویش را به خراسان فرستاد تا مأمون را به [[زور]] به بغداد بیاورند، اما این خبر به مأمون رسیده و او لشکری را برای نابودی مأموران [[امین]] به سوی آنها گسیل داشت. «[[طاهر بن حسین]]» توانست [[سپاه]] «[[علی بن عیسی بن ماهان]]» را [[شکست]] داده و طبق [[دستور]] قبلی از مأمون، روانه [[بغداد]] شده و سر امین را به عنوان [[پیروزی]] [[قاطع]] بر امین، برای مأمون آورد. مأمون به کسی که سر امین را به حضورش آورد پس از [[سجده شکر]] یک میلیون [[درهم]] می‌بخشد<ref>البدایة النهایة، ج۱۰، ص۲۴۳.</ref>، سپس دستور می‌دهد که سر امین را روی تخته چوبی در [[صحن]] بارگاهش بگذارند تا هر کس که برای گرفتن مواجب می‌آید، نخست بر آن سر [[نفرین]] بفرستد. او حتی دستور داد تا سر امین را در [[خراسان]] بگردانند<ref>تاریخ الخلفاء، ص۲۹۸.</ref>.<ref>[[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص ۳۰۲.</ref>
| |
| | |
| == جستارهای وابسته ==
| |
| | |
| ==منابع==
| |
| {{منابع}}
| |
| # [[پرونده:13681348.jpg|22px]] [[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|'''رضانامه''']]
| |
| {{پایان منابع}}
| |
| | |
| ==پانویس==
| |
| {{پانویس}}
| |
| | |
| [[رده:مأمون]]
| |
| [[رده:مدخل]]
| |
| [[رده:اعلام]]
| |
