ذوالجناح: تفاوت میان نسخه‌ها
(←پانویس) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{امامت}} | |||
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | |||
: <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div> | |||
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | |||
: <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[ذوالجناح در حدیث]] - [[ذوالجناح در تاریخ اسلامی]] - [[ذوالجناح در معارف و سیره حسینی]]</div> | |||
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;"> | |||
'''ذوالجناح''': نام اسب [[حسین بن علی]]{{ع}} که [[روز عاشورا]] بر آن نشسته بود. | '''ذوالجناح''': نام اسب [[حسین بن علی]]{{ع}} که [[روز عاشورا]] بر آن نشسته بود. | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
| خط ۱۴: | خط ۱۹: | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
{{واقعه کربلا}} | |||
[[رده:ذوالجناح]] | [[رده:ذوالجناح]] | ||
[[رده:مدخل]] | [[رده:مدخل]] | ||
نسخهٔ ۹ اکتبر ۲۰۲۱، ساعت ۰۸:۵۸
- اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
ذوالجناح: نام اسب حسین بن علیS که روز عاشورا بر آن نشسته بود.
مقدمه
- از آن جهت که این اسب، رهوار و تندرو بوده است، به آن ذو الجناح می‌‌گفته‌اند. این اسب، پس از شهادت آن حضرت، از پیکر وی دفاع می‌‌کرد و به سواران دشمن حمله می‌‌نمود و به این طریق، تعدادی را کشت[۱]. سید الشهدا تا آخرین حدّ و لحظۀ توان خود، سوار بر این اسب بود و مقاومت و جنگ می‌‌کرد. در پایان از روی این اسب بر زمین کربلا افتاد.
- پس از شهادت امام حسینS، اسب او کاکل خود را به خون امام آغشته کرد و با صیحه و فریاد و گام بر زمین زدن به سوی خیمه‌ها دوید تا شهادت امام را به اهل بیت خبر دهد. زنان متوجّه شهادت امام شدند و شیون آنان برخاست[۲]. در برخی منابع نقل شده که اسب امام، پس از شهادت حضرت، وحشت‌زده از نزد بانوان گریخت و خود را به آب فرات انداخت و ناپدید شد [۳].
- در زیارت ناحیۀ مقدّسه از این اسب، با عنوان “جواد” یاد شده که با زین و حالت پریشان روی به خیمه‌ها نهاد: «فَلَمَّا رَأَيْنَ النِّسَاءُ جَوَادَكَ مَخْزِياً وَ نَظَرْنَ سَرْجَكَ عَلَيْهِ مَلْوِيّاً بَرَزْنَ مِنَ الْخُدُورِ نَاشِرَاتِ الشُّعُورِ عَلَى الْخُدُودِ لَاطِمَاتٍ لِلْوُجُوهِ سَافِراتٍ وَ بِالْعَوِيلِ دَاعِيَاتٍ»[۴]. و روایت است که پس از شهادت امام، این اسب با همهمه می‌‌گفت: «الظَّلِيمَةَ الظَّلِيمَةَ لِأُمَّةٍ قَتَلَتِ ابْنَ بِنْتِ نَبِيِّهَا»[۵][۶].
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ مناقب، ابن شهر آشوب، ج۴، ص۵۸.
- ↑ بحار الأنوار، ج۴۵، ص۶۰.
- ↑ تذکرة الشهدا، ملا حبیب الله کاشی، ص۳۵۳.
- ↑ حیاة الامام الحسین، ج۳، ص۲۹۸.
- ↑ بحار الأنوار، ج۴۴، ص۲۶۶.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا، ص ۸۶.