ذوالجناح

این مدخل زیرشاخهٔ بحث امام حسین است. ذوالجناح از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: ذوالجناح در معارف و سیره حسینی - پرسش مرتبط ندارد

ذوالجناح نام اسب حسین بن علی (ع) که روز عاشورا بر آن نشسته بود.

مقدمه

از آن جهت که این اسب، رهوار و تندرو بوده است، به آن ذو الجناح می‌‌گفته‌اند. این اسب، پس از شهادت آن حضرت، از پیکر وی دفاع می‌‌کرد و به سواران دشمن حمله می‌‌نمود و به این طریق، تعدادی را کشت. سید الشهدا تا آخرین حدّ و لحظۀ توان خود، سوار بر این اسب بود و مقاومت و جنگ می‌‌کرد. در پایان از روی این اسب بر زمین کربلا افتاد.

پس از شهادت امام حسین (ع)، اسب او کاکل خود را به خون امام آغشته کرد و با صیحه و فریاد و گام بر زمین زدن به سوی خیمه‌ها دوید تا شهادت امام را به اهل بیت خبر دهد. زنان متوجّه شهادت امام شدند و شیون آنان برخاست. در برخی منابع نقل شده که اسب امام، پس از شهادت حضرت، وحشت‌زده از نزد بانوان گریخت و خود را به آب فرات انداخت و ناپدید شد.

در زیارت ناحیۀ مقدّسه از این اسب، با عنوان “جواد” یاد شده که با زین و حالت پریشان روی به خیمه‌ها نهاد: «فَلَمَّا رَأَيْنَ النِّسَاءُ جَوَادَكَ مَخْزِياً وَ نَظَرْنَ سَرْجَكَ عَلَيْهِ مَلْوِيّاً بَرَزْنَ مِنَ الْخُدُورِ نَاشِرَاتِ الشُّعُورِ عَلَى الْخُدُودِ لَاطِمَاتٍ لِلْوُجُوهِ سَافِراتٍ وَ بِالْعَوِيلِ دَاعِيَاتٍ». و روایت است که پس از شهادت امام، این اسب با همهمه می‌‌گفت: «الظَّلِيمَةَ الظَّلِيمَةَ لِأُمَّةٍ قَتَلَتِ ابْنَ بِنْتِ نَبِيِّهَا».

منابع

1. محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا