صیصه در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخهها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-{{پانویس2}} +{{پانویس}})) |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">\n: +)) |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{امامت}} | {{امامت}} | ||
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از زیرشاخههای بحث '''[[صیصه]]''' است. "'''[[صیصه]]'''" از چند منظر متفاوت، بررسی میشود:</div> | |||
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[صیصه در قرآن]] - [[صیصه در حدیث]] - [[صیصه در فقه سیاسی]] </div> | |||
<div style="background-color: rgb(206,242, 299); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">در این باره، تعداد بسیاری از پرسشهای عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل '''[[صیصه (پرسش)]]''' قابل دسترسی خواهند بود.</div> | |||
<div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;"> | <div style="padding: 0.4em 0em 0.0em;"> | ||
نسخهٔ ۱۰ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۲۳:۴۷
در این باره، تعداد بسیاری از پرسشهای عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل صیصه (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.
مقدمه
قلعه، برج و بارو[۱]، هر محلی که محافظت و دفاع از دشمن را امکانپذیر سازد[۲] (استحکامات).
﴿وَأَنْزَلَ الَّذِينَ ظَاهَرُوهُمْ مِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ مِنْ صَيَاصِيهِمْ﴾[۳].
در قرآن کریم با اصطلاحات مختلفی به تجهیزات و استحکامات نظامی اشاره شده است، ﴿حُصُونُ﴾، ﴿بُرُوجٍ﴾ و... در عصر تنزیل که غالب اعراب در جزیرةالعرب در صحرا و زیر چادرها میزیستند، وجود قلعههای مستحکم و برج و بارو نشانه اقتدار نظامی و دفاعی ساکنان آن به شمار میرفت. در صدر اسلام قلاع نظامی و برج و باروها در جزیرةالعرب عمدتاً به اهل کتاب، بهویژه یهودیان تعلق داشت.[۴]
منابع
پانویس
- ↑ ابنمنظور، لسان العرب، ج۷، ص۵۲؛ بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژهنامه، ص۷۷۱.
- ↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۶، ص۳۱۳.
- ↑ «و کسانی از اهل کتاب را که پشتیبان ایشان بودند از دژهای آنان فرود آورد و در دلهاشان هراس افکند، (چنانکه) دستهای را میکشتید و دستهای (دیگر) را اسیر میگرفتید» سوره احزاب، آیه ۲۶.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص: ۳۹۶.