صیصه در فقه سیاسی
این مدخل زیرشاخهٔ بحث صیصه است. صیصه از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: صیصه در قرآن - صیصه در حدیث - صیصه در فقه سیاسی - پرسش‌های مرتبطمقدمه
قلعه، برج و بارو[۱]، هر محلی که محافظت و دفاع از دشمن را امکان‌پذیر سازد[۲] (استحکامات).
﴿وَأَنْزَلَ الَّذِينَ ظَاهَرُوهُمْ مِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ مِنْ صَيَاصِيهِمْ﴾[۳].
در قرآن کریم با اصطلاحات مختلفی به تجهیزات و استحکامات نظامی اشاره شده است، ﴿حُصُونُ﴾، ﴿بُرُوجٍ﴾ و... در عصر تنزیل که غالب اعراب در جزیرةالعرب در صحرا و زیر چادرها می‌زیستند، وجود قلعه‌های مستحکم و برج و بارو نشانه اقتدار نظامی و دفاعی ساکنان آن به شمار می‌رفت. در صدر اسلام قلاع نظامی و برج و باروها در جزیرةالعرب عمدتاً به اهل کتاب، به‌ویژه یهودیان تعلق داشت.[۴]
منابع
پانویس
- ↑ ابن‌منظور، لسان العرب، ج۷، ص۵۲؛ بهاءالدین خرمشاهی، قرآن کریم، ترجمه، توضیحات و واژه‌نامه، ص۷۷۱.
- ↑ حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۶، ص۳۱۳.
- ↑ «و کسانی از اهل کتاب را که پشتیبان ایشان بودند از دژهای آنان فرود آورد و در دل‌هاشان هراس افکند، (چنانکه) دسته‌ای را می‌کشتید و دسته‌ای (دیگر) را اسیر می‌گرفتید» سوره احزاب، آیه ۲۶.
- ↑ نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم، ص: ۳۹۶.