لیلة الهریر: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">\n: +))
خط ۱: خط ۱:
{{امامت}}
{{امامت}}
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
: <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[لیلة الهریر در تاریخ اسلامی]]</div>
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
: <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[لیلة الهریر در تاریخ اسلامی]]</div>
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">



نسخهٔ ‏۱۱ نوامبر ۲۰۲۱، ساعت ۰۰:۳۰

این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

لیلة الهریر یکی از شب‌های سخت و پُرنبرد در جنگ صفین است، که درگیری خونین و شدیدی بود و به نقل روایات، حضرت علی(ع) آن شب ۵۲۳ بار تکبیر گفت و در هر تکبیر، دشمنی را به خاک افکند.

مقدمه

به نقل ابن ابی الحدید، حضرت علی (ع) خطبه‌ای حماسی خواند و یاران را به نبرد برانگیخت و خود نبردی سخت کرد و بیش از ۵۰۰ نفر از بزرگان عرب را کشت، بارها شمشیرش کج شد، آن را راست می‌کردند، حضرت می‌گرفت و دوباره حمله می‌کرد[۱]. ضربات چنان سهمگین بود که معاویه دید اگر وضع در روزهای بعد آنگونه ادامه یابد، نابود خواهند شد. ابتدا به فکر فرار شبانه افتاد. ولی نیرنگ "قرآن بر سر نیزه‌کردن" را همان شب پرداختند و صبح، قرآن‌ها را برفراز نیزه کردند و سبب اختلاف در سپاه علی(ع) و پیش آمدن ماجرای حکمیّت شدند[۲]. هریر به معنای زوزۀ سگ است[۳]. آن شب ضربات علی(ع) و کشته‌ها و زخمی‌های سپاه شام آن‌قدر زیاد بود که صدای زوزه از جبهۀ باطل به گوش می‌آمد. ازاین‌رو آن شب حماسی و بی‌نظیر را که از افتخارات امیر المؤمنین(ع) است، "لیلة الهریر" نام نهاده‌اند[۴].

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج ۲ ص ۲۱۱
  2. شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج ۲ ص ۲۱۵
  3. مجمع البحرین
  4. محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۵۲۳.