بحث:عصمت امام: تفاوت میان نسخه‌ها

[[شیعه]] برای [[اثبات]] مدعای خود از [[دلائل عقلی]] ([[دلیل تسلسل]]، [[دلیل]] [[حفظ دین]]، [[دلیل امتناع تناقض]] و دلیل نقض [[قرض]]) و [[دلائل نقلی]] ([[آیه ابتلاء]]، [[آیه تطهیر]]، [[آیه اولی الامر]]، [[آیه صادقین]] و [[حدیث ثقلین]]) بهره می‌‌برد.

|

<small>عصمت محفوظ بودن شخص معصوم از گناه و خطا است. متکلمان عدلیه، عصمت را به لطف الهی و حکمای مسلمان به ملکه نفسانی تعریف کرده‌اند که باعث اجتناب معصوم از گناه و خطا می‌شود. درباره منشأ و عامل مصونیت معصوم از گناه و خطا دیدگاه‌های گوناگونی ارائه شده است که برخی از آنها عبارتند از: لطف الهی، علم ویژه، اراده و انتخاب، مجموع عوامل طبیعی، انسانی و الهی. متکلمان و حکما عصمت را سازگار با اختیار می‌دانند و معتقدند معصوم بر انجام معصیت توانا است؛ ولی گناه نمی‌کند؛ ازاین‌رو،‌ مستحق مدح و پاداش است.

اعتقاد به عصمت پیامبران و امامان شیعه، از آموزه‌ها و باورهای اساسی شیعه است؛ البته در مورد گستره عصمت اختلاف نظر وجود دارد. عصمت پیامبران از شرک و کفر، عصمت در دریافت و ابلاغ وحی و عصمت از گناهان عمدی پس از نبوت مورد اجماع علما است. علمای امامیه، امامان شیعه(ع) را نیز از هرگونه گناه کبیره و صغیره و از هرگونه خطا و اشتباه در تمام طول عمر،‌ معصوم می‌دانند. به گفته علامه مجلسی، شیعیان اجماع دارند که همه فرشته‌ها نیز از هرگونه گناه کبیره و صغیره معصوم هستند.</small>

<small>عصمت امامان پاکی امامان شیعه از هرگونه گناه کبیره و صغیره و اشتباه عمدی و سهوی و نیز فراموشی است. عصمت امامان از باورهای اختصاصی شیعیان اثناعشری است. از دیدگاه امامیه و همچنین اسماعیلیه، عصمت از شرایط امامت و صفات امامان است. عبدالله جوادی آملی برآن است که ائمه(ع) همانطور که در رفتار معصوم‌اند، علم آنها نیز حق و مصون از خطا است.