امام در فقه سیاسی

اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث امام است. "امام" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

امام در قرآن - امام در حدیث - امام در کلام اسلامی - امام در نهج البلاغه - امام در فلسفه اسلامی - امام در عرفان اسلامی - امام در فقه سیاسی - مقام امام

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل اقتداء (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

• امام: پیشوایی که به گفتار و رفتار او اقتدا می‌شود، آنکه از وی پیروی می‌شود؛ خواه انسان باشد یا کتاب یا غیر آن، حق باشد یا باطل؛ کتاب، راه، هر کسی که به او اقتدا می‌شود یا در امور جامعه بر دیگران مقدّم شمرده شود، امام خوانده می‌شود؛ چه در راه حق و چه در مسیر ضلالت و گمراهی؛ جمع آن ائمه است.
• ﴿إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا﴾.
• از دیدگاه دانشمندان شیعه، با توجه به آیات الهی قرآن امام حق دارای ویژگی‌های زیر است:

1. انتصاب از جانب خداوند؛
2. برخورداری از عصمت؛
3. خالی‌ نبودن زمین از امام در هر عصری؛
4. مؤید به تائیدات الهی؛
5. علم به اعمال بندگان؛
6. برتری در فضایل نفسانی از همه انسان‌های زمان؛
7. برخورداری از علم در همه مسائل مورد نیاز مردم در امور معاش و معاد.

منابع

1. عمید زنجانی، عباس علی، دانشنامه فقه سیاسی ج۱
2. نظرزاده، عبدالله، فرهنگ اصطلاحات و مفاهیم سیاسی قرآن کریم