دین‌فروشی در کلام اسلامی

اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث دین‌فروشی است. "دین‌فروشی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

دین‌فروشی در قرآن - دین‌فروشی در حدیث - دین‌فروشی در نهج البلاغه - دین‌فروشی در کلام اسلامی - دین‌فروشی در عرفان اسلامی

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل دین‌فروشی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

مقدمه

• اگر کسی برای رسیدن به متاع دنیوی، از فرمان‌ها و آموزه‌های اصیل دینی دست کشد و دست از دینداری بردارد، می‌گویند دین خویش را فروخته است. این اصطلاح را برای نخستین بار معاویة بن ابی سفیان به کار بُرد؛ آنجا که درباره برخی کارگزارانش گفت: "من دین آنان را خریده‌ام".
• برخی روایات دسته‌های مختلفی از مردم را یاد کرده‌اند که دین خود را فروخته‌اند یا بیم آن می‌رود که بفروشند؛ مانند "استواری دنیا به چهار گروه است:... و چهارمی آنها مرد تنگدستی است که آخرت خویش را به دنیا نفروشد و این در صورتی است که توانگران، حق تنگدستان را دریغ نکنند وگرنه تنگدست، دین خود را به دنیایش می‌فروشد". نیز در روایت است: "از میان مردم کسی بدتر است که آخرت را به دنیایش فروشَد و از او بدتر، کسی است که آخرت خویش را به دنیای دیگران فروشَد". این موضوع را در مباحث اخلاقی اسلام پی می‌جویند.

منابع

• پژوهشکده علوم اسلامی امام صادق (ع)، فرهنگ شیعه