وضو

مقدمه

• وُضو: به معنای روشنایی و درخشندگی است و در اصطلاح فقهی عبارت است از شستن مخصوص صورت و دست‌ها از آرنج تا سر انگشتان و مسح کشیدن بر سر و روی پاها به ترتیب و شرایطی که در رساله‌های عملیه آمده است. وضو سبب پیدایش "طهارت" می‌شود و باید به قصد قربت و عبادت انجام شود. وضو مقدمه نماز است. برای بعضی کارهای دیگر هم که طهارت از شرایط آنهاست، باید وضو گرفت، مثل طواف، لمس آیات قرآن و نام پیامبر و امامان.
• وضو با چیزهایی از قبیل خواب، مستی، بی‌هوشی، تخلی (دستشویی رفتن)، جُنب شدن و... باطل می‌‌شود. وضو نورانیت خاصی می‌‌آورد و توصیه شده انسان تا می‌‌تواند با وضو باشد و حتی انجام کارهای معمولی با حالت وضو بهتر است، مثل غذا خوردن، قرآن خواندن، ذکر گفتن، زیارت خواندن، خوابیدن.

منابع

• محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی

پانویس