دین‌فروشی در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۱۷ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۲۲:۱۲

اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث دین‌فروشی است. "دین‌فروشی" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

در این باره، تعداد بسیاری از پرسش‌های عمومی و مصداقی مرتبط، وجود دارند که در مدخل دین‌فروشی (پرسش) قابل دسترسی خواهند بود.

اگر کسی برای رسیدن به متاع دنیوی، از فرمان‌ها و آموزه‌های اصیل دینی دست کشد و دست از دینداری بردارد، می‌گویند دین خویش را فروخته است. این اصطلاح را برای نخستین بار معاویة بن ابی سفیان به کار بُرد؛ آنجا که درباره برخی کارگزارانش گفت: "من دین آنان را خریده‌ام"^[۱]^[۲].
برخی روایات دسته‌های مختلفی از مردم را یاد کرده‌اند که دین خود را فروخته‌اند یا بیم آن می‌رود که بفروشند؛ مانند "استواری دنیا به چهار گروه است:... و چهارمی آنها مرد تنگدستی است که آخرت خویش را به دنیا نفروشد و این در صورتی است که توانگران، حق تنگدستان را دریغ نکنند وگرنه تنگدست، دین خود را به دنیایش می‌فروشد"^[۳]. نیز در روایت است: "از میان مردم کسی بدتر است که آخرت را به دنیایش فروشَد و از او بدتر، کسی است که آخرت خویش را به دنیای دیگران فروشَد"^[۴]. این موضوع را در مباحث اخلاقی اسلام پی می‌جویند^[۵].

@@ خط ۸: / خط ۸: @@
 *برخی [[روایات]] دسته‌های مختلفی از [[مردم]] را یاد کرده‌اند که [[دین]] خود را فروخته‌اند یا [[بیم]] آن می‌رود که بفروشند؛ مانند "[[استواری]] [[دنیا]] به چهار گروه است:... و چهارمی آنها مرد [[تنگدستی]] است که [[آخرت]] خویش را به [[دنیا]] نفروشد و این در صورتی است که [[توانگران]]، [[حق]] تنگدستان را دریغ نکنند وگرنه تنگدست، [[دین]] خود را به دنیایش می‌فروشد"<ref>بحارالانوار، ۷۷/ ۴۶ و ۷۵/ ۳۰۱.</ref>. نیز در [[روایت]] است: "از میان [[مردم]] کسی بدتر است که [[آخرت]] را به دنیایش فروشَد و از او بدتر، کسی است که [[آخرت]] خویش را به دنیای دیگران فروشَد"<ref>بحارالانوار، ۷۵/ ۳۰۱.</ref>. این موضوع را در مباحث [[اخلاقی]] [[اسلام]] پی می‌جویند<ref>[[فرهنگ شیعه (کتاب)|فرهنگ شیعه]]، ص 255.</ref>.
-==منابع==
+== منابع ==
 {{منابع}}
 * [[پرونده:1414.jpg|22px]] [[فرهنگ شیعه (کتاب)|پژوهشکده علوم اسلامی امام صادق (ع)، '''فرهنگ شیعه''']]