مغیرة بن نوفل بن حارث: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-''']] == پانویس == {{پانویس}} +''']] {{پایان منابع}} == پانویس == {{پانویس}})) |
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==منابع== +== منابع ==)) |
||
| خط ۱۳: | خط ۱۳: | ||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
==منابع== | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
* [[پرونده:1379452.jpg|22px]] [[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۲ (کتاب)|'''اصحاب امام علی، ج۲''']] | * [[پرونده:1379452.jpg|22px]] [[سید اصغر ناظم‌زاده|ناظم‌زاده، سید اصغر]]، [[اصحاب امام علی ج۲ (کتاب)|'''اصحاب امام علی، ج۲''']] | ||
نسخهٔ ۱۸ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۰۴:۰۲
مقدمه
مغیره، فرزند نوفل بن حارث بن عبدالمطلب کنیه‌اش ابویحیی از قبیلۀ قریش و هاشمی بود و زمان پیامبر خدا(ص) - قبل از هجرت - در مکه به دنیا آمد. برخی نیز گفته‌اند: وی حدود شش سال از حیات پیامبر(ص) را درک کرد[۱].
مغیره، با امامه دختر ابی العاص که قبلاً همسر امیرالمؤمنین(ع) بود ازدواج کرد، زیرا حضرت پس از ضربت خوردن و هنگام شهادت، وصیت کرد نشد که او با مغیره ازدواج کند. با این که معاویه به خواستگاری امامه آمد ولی او حاضر نشد با او ازدواج کند و طبق سفارش امیرالمؤمنین(ع)، با مغیره ازدواج کرد و از او یحیی را به دنیا آورد[۲].
مغیره شخصیتی بزرگ و بانفوذ بود که در زمان خلافت عثمان قاضیِ مدینه بود. او در جنگ صفین در رکاب حضرت علی(ع) مجاهدت کرد و امام(ع) را یاری نمود. وی مردی شجاع و دلاور بود و لذا هنگامی که ابن ملجم لعین حضرت علی(ع) را مجروح کرد و فرار نمود، مردم برای دستگیری او را تعقیب کردند اما به مردم با شمشیر حمله کرد و از دست مردم فرار کرد، تا این که مغیره او را دید، بلافاصله پارچه‌ای روی صورت او انداخت و توان حمله را از او گرفت، بعد او را به زمین زد و شمشیرش را گرفت و او را در منزل خود حبس کرد و پس از شهادت امام امیرالمؤمنین(ع)[۳] بلافاصله این مرد نگون‌بخت و اشقی الأولین و الآخرین و قاتل امام المتقین را تحویل امام حسن مجتبی(ع) داد و به دستور حضرت او را به دار مجازات کشیدند و به جهنم واصل نمودند.[۴]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ اسدالغابه، ج۴، ص۴۰۷.
- ↑ اسدالغابه، ج۴، ص۴۰۷؛ و ر.ک: الاصابه، ج۶، ص۲۰۱.
- ↑ اسدالغابه، ج۴، ص۴۰۷؛ و ر.ک: رجال طوسی، ص۵۸، ش۳.
- ↑ ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام علی، ج۲، ص۱۳۳۷-۱۳۳۸.