هدایت در لغت: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==منابع== +== منابع ==))
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==پانویس== +== پانویس ==))
خط ۱۴: خط ۱۴:
{{پایان منابع}}
{{پایان منابع}}


==پانویس==
== پانویس ==
{{پانویس}}
{{پانویس}}


[[رده:هدایت]]
[[رده:هدایت]]
[[رده:مدخل]]
[[رده:مدخل]]

نسخهٔ ‏۱۸ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۰۶:۲۹

اين مدخل از زیرشاخه‌های بحث هدایت است. "هدایت" از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

مقدمه

ریشه این لغت «ه‌دی» به معنای ارشاد و ارائه طریق، در مقابل اضلال و گمراه‌کردن است[۱]. برخی اهل لغت، مثل ابن‌اثیر، هدایت را به معنای تبیین و روشنگری امری بیان کرده‌اند. بر این اساس، «هادی» که از اسماء الهی است، چنین معنا شده: هوالذی بَصَّرَ عِبادَه و عَرَّفَهم طَریقَ معرفته[۲]. ولی در فرهنگ قرآن، هدایت به دو معنای عام و خاص به کار رفته: اوّلی به معنای ارائه طریق و ارشاد به مطلوب است؛ دوّمی که اخص از اوّلی است، هدایت ایصالی است؛ یعنی مؤمنین بعد از پذیرفتن هدایت اوّل، مشمول رحمت رحیمیّه پروردگار واقع شده و خداوند علاوه بر هدایت ارشادی، آنان را مرحله به مرحله تا رسیدن به مقصد هدایت می‌نماید[۳].[۴]

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. الصحاح: تاج اللغة و صحاح العربیة (ط. دار العلم للملایین، بی‌تا)، ج۶، ص۲۵۳۳.
  2. لسان العرب (ط. دار الفکر للطباعة والنشر و التوزیع دار صادر، ۱۴۱۴ ه.ق)، ج۱۵، ص۳۵۳.
  3. مفردات ألفاظ القرآن (ط. دار القلم الدار الشامیة. ۱۴۱۲ ه.ق.)، ص۸۳۵؛ التحقیق فی کلمات القرآن الکریم (ط. وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، ۱۳۶۸ ه.ش.). ج۱۱، ص۲۵.
  4. فیاض‌بخش و محسنی، ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۴ ص ۵۰۱.