آثار نزدیک شمردن ظهور چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

{{پاسخ پرسش  

| عنوان پاسخ‌دهنده = ۱. حجت الاسلام و المسلمین بنی‌هاشمی؛

::::::حجت الاسلام و المسلمین دکتر '''[[سید محمد بنی‌هاشمی]]'''، در کتاب ''«[[سلسله درس‌های مهدویت ج۱۱ (کتاب)|برکات انتظار]]»'' در این‌باره گفته است:

:::::#«'''[[کسب رضای امام]] {{ع}}:''' در درجه اول می‌توان گفت که: در این یک روز، بیش از هر چیز و هر کس، [[یاد امام زمان]] {{ع}} و [[ظهور]] ایشان، دل‌های ما را پر می‌کند و آن [[قدر]] که به [[فکر]] ایشان خواهیم بود، [[فکر]] دیگری ما را مشغول نخواهد کرد. علاوه بر این، قطعاً در این یک [[روزه]] کاری که [[خدا]] و [[امام زمان]] {{ع}} را ناخشنود می‌سازد، انجام نمی‌دهیم و اگر خطایی و گناهی از ما سر زده است، در این فاصله، همه [[همت]] خود را برای [[توبه]] و جبران آن به [[کار]] می‌بندیم. اگر حقی از دیگران بر عهده ما باقی مانده یا ظلمی در [[حق]] کسی مرتکب شده‌ایم، به سرعت در جهت طلب حلیت [[اقدام]] می‌کنیم. اگر [[عهد]] و پیمانی با [[امام]] خود بسته بودیم اما در عمل به آن پایبند نبوده‌ایم، در این یک روز، کمال سعی خود را انجام می‌دهیم تا به آن عمل کنیم. عبادت‌های ما نیز در این فاصله، [[معنویت]] و [[اخلاص]] بیشتری پیدا می‌کند، نمازهای ما در این یک روز با گذشته تفاوت خواهد کرد و با [[حضور]] [[قلب]] بیشتری خواهد بود. در این مدت کم، محال است که بیش از [[حد ]] [[ضرورت]] و [[اضطرار]]، [[عمر]] خود را صرف [[امور دنیوی]] کنیم. نه تنها [[فکر]] انجام دادن [[گناه]] به دهنمان خطور نمی‌کند، بلکه حتی دریغمان می‌آید که در این یک روز به امور [[مباح]] بپردازیم. همه تلاشمان این است که از این مدت کم، بیشترین استفاده را در جهت کسب رضای [[خداوند]] و جلب خاطر [[مبارک]] [[امام]] {{ع}} ببریم. بالاترین نگرانی ما این است که نکند وقتی حضرتش تشریف می‌آورند، توجهی به ما نکنند یا خدای ناکرده از ما روی بگردانند. برای این که چنین حالتی پیش نیاید، سعی می‌کنیم خود را طوری مهیا بسازیم که [[شایسته]] استقبال از آن بزرگوار باشیم. بالاترین آرزوی ما این است که در مواجهه با [[حضرت]]، [[شاهد]] لبخند رضای ایشان به روی خود باشیم و این که خطاب به ما بفرمایند: احسنتم! بارک [[الله]]! در غیاب من به [[وظایف]] خود خوب عمل کردید. من از شما سپاسگزارم. علاوه بر همه اینها در آرزوی [[یاری]] ایشان برای انجام اهداف مقدسشان لحظه شماری می‌کنیم، با خود می‌گوییم آن چه را [[عمری]] در آرزویش بودیم و با [[امید]] وصالش [[زندگی]] را گذراندیم، یک روز دیگر، با چشمان خویش [[شاهد]] خواهیم بود و چه شیرین است آن لحظات! آن چه را برای [[یاری]] کردن ایشان از قبل آماده کرده‌ایم، نزد خود حاضر می‌کنیم و تمام شرایط و زمینه‌ها را برای آن که به حضرتش بپیوندیم و جزء [[بهترین]] [[یاوران]] ایشان باشیم، در خود فراهم می‌آوریم. خدای را [[شکر]] می‌کنیم که زنده‌ایم و سالم هستیم و انشاء [[الله]] تا یک روز دیگر همه امکانات [[مالی]]، آبرویی، [[زندگی]] هستی خود را فدای قدوم [[محبوب]] عزیزتر از [[جان]] خود خواهیم کرد.  

{{پاسخ پرسش  

| عنوان پاسخ‌دهنده = ۳. حجت الاسلام و المسلمین جعفری؛

::::::حجت الاسلام و المسلمین '''[[ محمد صابر جعفری]]'''، در مقاله ''«[[سستی و مسئولیت‌گریزی چالشی در عصر غیبت (مقاله)|سستی و مسئولیت‌گریزی چالشی در عصر غیبت]]»'' در این‌باره گفته است:

::::::«[[آمادگی]] نتیجه نزدیک بودن یک حادثه یا یک شخص است اگر یک حادثه زمانش نامشخص یا دور باشد یا آمدن شخصی نزدیک نباشد طبیعی است [[آمادگی]] معنا نمی‌یابد. شاید به همین [[دلیل]] است که منتظرانی که [[ظهور]] را نزدیک می‌‌بینند آماده‌اند و [[نجات]] یافته. نجی المقربون<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۳، ص۱۳۱.</ref>.