لقمان: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '{{امامت}} ==مقدمه==' به '{{امامت}} ==مقدمه==') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{امامت}} | {{امامت}} | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
'''لقمان:''' [[انسان]] [[وارسته]] و [[پاک]] و حکیمی که از [[نسل]] [[حضرت ابراهیم]] بود و در زمان [[حضرت ایوب]] و [[داود]] می‌زیست. بعضی او را از [[پیامبران]] دانسته‌اند، برخی هم پیامبرش نمی‌دانند، بلکه [[انسان]] خردمند و فرزانه‌ای از [[مردم]] [[حبشه]] می‌شناسند که [[خداوند]] به او به جای [[نبوت]]، "[[حکمت]]" داده بود. سخنان حکیمانه و پندهای دلنشین او [[معروف]] است. | |||
سی سال [[وزیر]] [[حضرت داود]]{{ع}} بود. عمری طولانی داشت، به جاهای بسیاری سفر می‌کرد. [[وفات]] و مدفن او را در [[رمله]] از سرزمین [[فلسطین]] دانسته‌اند. | |||
[[قرآن کریم]] هم به [[حکمت]] او اشاره دارد{{متن قرآن|وَلَقَدْ آتَيْنَا لُقْمَانَ الْحِكْمَةَ...}}<ref> «و به راستی ما به لقمان فرزانگی داده‌ایم» سوره لقمان، آیه ۱۲.</ref> و هم نصایحی را که فرزندش داشته [[نقل]] می‌کند{{متن قرآن|وَإِذْ قَالَ لُقْمَانُ لِابْنِهِ وَهُوَ يَعِظُهُ يَا بُنَيَّ لَا تُشْرِكْ بِاللَّهِ إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظِيمٌ}}<ref> «و (یاد کن) آنگاه را که لقمان به پسرش- در حالی که بدو اندرز می‌داد- گفت: پسرکم! به خداوند شرک مورز که شرک، ستمی سترگ است» سوره لقمان، آیه ۱۳.</ref>. | |||
*یکی از [[سوره‌های قرآن]] هم که از او مواعظش سخن گفته است به نام [[سوره]] لقمان است<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[ فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|فرهنگ‌نامه دینی]]، ص۱۹۵.</ref>. | *یکی از [[سوره‌های قرآن]] هم که از او مواعظش سخن گفته است به نام [[سوره]] لقمان است<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[ فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|فرهنگ‌نامه دینی]]، ص۱۹۵.</ref>. | ||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
#[[پرونده:13681040.jpg|22px]] [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه دینی''']] | |||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
نسخهٔ ۲ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۲۹
مقدمه
لقمان: انسان وارسته و پاک و حکیمی که از نسل حضرت ابراهیم بود و در زمان حضرت ایوب و داود می‌زیست. بعضی او را از پیامبران دانسته‌اند، برخی هم پیامبرش نمی‌دانند، بلکه انسان خردمند و فرزانه‌ای از مردم حبشه می‌شناسند که خداوند به او به جای نبوت، "حکمت" داده بود. سخنان حکیمانه و پندهای دلنشین او معروف است.
سی سال وزیر حضرت داود(ع) بود. عمری طولانی داشت، به جاهای بسیاری سفر می‌کرد. وفات و مدفن او را در رمله از سرزمین فلسطین دانسته‌اند.
قرآن کریم هم به حکمت او اشاره دارد﴿وَلَقَدْ آتَيْنَا لُقْمَانَ الْحِكْمَةَ...﴾[۱] و هم نصایحی را که فرزندش داشته نقل می‌کند﴿وَإِذْ قَالَ لُقْمَانُ لِابْنِهِ وَهُوَ يَعِظُهُ يَا بُنَيَّ لَا تُشْرِكْ بِاللَّهِ إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظِيمٌ﴾[۲].
- یکی از سوره‌های قرآن هم که از او مواعظش سخن گفته است به نام سوره لقمان است[۳].
منابع
پانویس
- ↑ «و به راستی ما به لقمان فرزانگی داده‌ایم» سوره لقمان، آیه ۱۲.
- ↑ «و (یاد کن) آنگاه را که لقمان به پسرش- در حالی که بدو اندرز می‌داد- گفت: پسرکم! به خداوند شرک مورز که شرک، ستمی سترگ است» سوره لقمان، آیه ۱۳.
- ↑ محدثی، جواد، فرهنگ‌نامه دینی، ص۱۹۵.