ابوعیال هذلی: تفاوت میان نسخهها
جز (جایگزینی متن - 'پرونده:1100558.jpg' به 'پرونده:IM009657.jpg') |
جز (جایگزینی متن - '</div> <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">' به '</div>') |
||
خط ۲: | خط ۲: | ||
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی میشود:</div> | <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی میشود:</div> | ||
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[ابوعیال هذلی در تراجم و رجال]] - [[ابوعیال هذلی در تاریخ اسلامی]]</div> | <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[ابوعیال هذلی در تراجم و رجال]] - [[ابوعیال هذلی در تاریخ اسلامی]]</div> | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== |
نسخهٔ ۱۵ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۲۱:۴۱
مقدمه
او فرزند ابوعنتره (یا ابوغثیر، ابوعنبر، ابوعتبه) از بنو خناعه[۱]، شاخهای از هذیل، از قبایل مضر بود[۲]. ابوعیال با درک عصر جاهلی و اسلام، در شمار شاعران مخضرم قرار گرفت. او همراه با دیگر هذلیها[۳] در دوره خلافت عمر اسلام آورد، در فتح مصر شرکت داشت و برادرزادهای داشت که در مسیر حرکتشان به مصر کشته شد. ابوعیال، بدر بن عامر را در کشتن وی متهم کرد و در این باره اشعاری برای یکدیگر سرودند[۴]. او در مصر ماندگار شد تا اینکه در دوره معاویه، همراه پسرعمویش و بنا بر قولی برادر مادریاش عبد بن زهره[۵] در فتح روم به فرماندهی یزید بن معاویه جنگید و برادرش را در آن نبرد از دست داد، ابوعیال در رثای وی قصیدهای جانسوز برای معاویه نوشت که معاویه و مردم با خواندن آن به شدت گریستند[۶]. او تا دوره معاویه زیست[۷] و بعدها اشعارش، مورد استناد ادیبان قرار گرفت[۸].[۹]
منابع
پانویس
- ↑ بنو ضباعه؛ ابن حجر، ج۷، ص۲۵۱.
- ↑ رک: بلاذری، ج۱۱، ص۲۵۰.
- ↑ ابوالفرج، ج۲۴، ص۱۶۲.
- ↑ ابوالفرج، ج۲۴، ص۱۶۴.
- ↑ وجزه؛ ابن حجر، ج۷، ص۲۵۱.
- ↑ ابوالفرج، ج۲۴، ص۱۶۲.
- ↑ ابن عساکر، ج۷۶، ص۱۲۵.
- ↑ ر.ک: یاقوت حموی، ج۴، ص۳۴۷؛ فراهیدی، ج۳، ص۳۸۳؛ جوهری، ج۱، ص۹۴ و ج۲، ص۶۱۸ و ج۳، ص۹۶۸ و ج۴، ص۱۳۹۷.
- ↑ حسینیان مقدم، حسین، مقاله «ابوعیال هذلی»، دانشنامه سیره نبوی ج۱، ص:۴۶۱.