زیاد بن عریب همدانی صائدی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-{{مدخل‌های وابسته}} +{{مدخل‌ وابسته}}))
جز (جایگزینی متن - '</div> <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">' به '</div>')
خط ۲: خط ۲:
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;"> [[زیاد بن عریب همدانی صائدی در تاریخ اسلامی]]</div>
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;"> [[زیاد بن عریب همدانی صائدی در تاریخ اسلامی]]</div>
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">


==مقدمه==
==مقدمه==

نسخهٔ ‏۲۱ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۶:۰۲

این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

مقدمه

زیاد فرزند عریب بن حنظله، از قبیله همدان و معروف به ابوعمره است. او مردی دلاور و شجاع و اهل عبادت و معروف به پارسایی بود. پدر او غریب از اصحاب رسول خدا(ص) بود و به نقلی خودش، نیز محضر پیامبر(ص) را درک کرده است[۱].

ابن نما از مهران کاهلی نقل می‌‌کند که در کربلا کسی را دیدم که دلاورانه به هر گروهی حمله می‌‌برد و آنها را پراکنده می‌‌کرد؛ سپس خدمت اباعبدالله الحسین(ع)، آمد و گفت:

أَبْشِرْ هُدِيتَ‏ الرُّشْدَ تَلْقَى أَحْمَدَافِي جَنَّةِ الْفِرْدَوْسِ تَعْلُو صُعُداً
بشارت باد تو را که به راه کمال هدایت شدی ای پسر احمد، و در بهشت فردوس رتبه عالی خواهی داشت.

و دوباره به میدان بازگشت و مشغول جنگ شد، پرسیدم این شخص کیست؟ گفتند: ابوعمره حنظلی است، تا اینکه عامر بن نهشل‌ تمیمی یکی از بنی تیم، راه بر او گرفت و او را به شهادت رساند و سر او را از بدن جدا کرد[۲].[۳]

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. ابصار العین، ص۱۲۲، زیاد و پدرش را از اصحاب پیامبر(ص) دانسته، اما در برخی از کتب رجالی مهم که نام وترجمه اصحاب پیامبر را آورده‌اند، مثل الاصابه واسدالغابه نامی از این دو بزرگوار نیامده است.
  2. ابصارالعین، ص۱۲۲؛ و نیز، ر.ک: اعیان الشیعه، ج۷، ص۷۷ و تنقیح المقال، ج۱، ص۴۵۶.
  3. ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام حسین، ص:۴۴۵-۴۴۶.