عقبة بن صلت جهنی: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
جز (ربات: جایگزینی خودکار متن (-==پانویس== +== پانویس ==))
جز (جایگزینی متن - '</div> <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">' به '</div>')
خط ۲: خط ۲:
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[عقبة بن صلت جهنی در تراجم و رجال]] - [[عقبة بن صلت جهنی در تاریخ اسلامی]]</div>
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[عقبة بن صلت جهنی در تراجم و رجال]] - [[عقبة بن صلت جهنی در تاریخ اسلامی]]</div>
<div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">


==مقدمه==
==مقدمه==

نسخهٔ ‏۲۱ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۸:۵۰

این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

مقدمه

«عقبه» فرزند صلت جهانی، از شیعیان اهل بیت بود. او در بیرون شهر مدینه در منازل جهینه به کاروان امام حسین(ع) پیوست و امام(ع) را تا مکه و از آنجا تا کربلا همراهی نمود و در روز عاشورا در حمله نخست به شهادت رسید[۱].

مورخان درباره زندگانی او چیزی ننوشته‌اند. تنها مرحوم مامقانی می‌‌نویسد: او حدیثی از رسول خدا(ص) روایت کرده است[۲]. اما محقق تستری می‌‌نویسد: دلیل و مدرکی برای این موضوع که او روایت از پیامبر(ص) نقل کرده است، نیافتیم و اگر چنین بود باید «جُزری» نام او را در اصحاب پیامبر(ص) ذکر می‌‌کرد، و حال آنکه او را جزء اصحاب پیامبر نیاورده است. افزون بر این گفته: شهادت او در کربلا سند ندارد[۳].

راقم می‌نویسد: به نظر می‌‌رسد دلیل معتبری بر این که او از اصحاب رسول خدا(ص) بوده است نداریم، اما به نظر مامقانی و سماوی از اصحاب امام حسین(ع) بوده و در کربلا در روز عاشورا در رکاب امام(ع) به شهادت رسیده است. والله العالم.[۴]

منابع

پانویس

  1. ابصارالعین، ص۱۷۵ و تنقیح المقال، ج۲، ص۲۵۴.
  2. تنقیح المقال، ج۲، ص۲۵۴.
  3. قاموس الرجال، ج۷، ص۲۲۰.
  4. ناظم‌زاده، سید اصغر، اصحاب امام حسین، ص:۵۲۶-۵۲۷.