وهیب بن حفص جریری: تفاوت میان نسخه‌ها

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{امامت}} <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
{{امامت}}
{{امامت}}
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div>
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;"> [[وهیب بن حفص جریری در تاریخ اسلامی]]</div>
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;"> [[وهیب بن حفص جریری در علوم قرآنی]]</div>


==مقدمه==
==مقدمه==

نسخهٔ ‏۲۴ فوریهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۲۲:۰۹

این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:

مقدمه

ابو علی وهیب بن حفص جریری[۱] از مفسران عصر حضور است؛ زیرا نجاشی خبر داده که از ابو عبد الله و ابو الحسن (امام صادق و امام کاظم)(ع) روایت و کتاب‌هایی مانند تفسیر القرآن تألیف کرده است[۲].

شیخ طوسی نیز او را از اصحاب امام صادق(ع) به شمار آورده است[۳]. آقا بزرگ تهرانی با عنوان‌های تفسیر الجریری و تفسیر وهیب از کتاب تفسیر وی خبر داده است[۴].

نجاشی با عبارت "وقف وكان ثقة" او را واقفی و ثقه معرفی کرده است[۵]. برخی روایت‌های تفسیری وی را در مصادر یاد شده در پاورقی بنگرید[۶].[۷]

جستارهای وابسته

منابع

پانویس

  1. تاریخ وفات وی معلوم نیست، ولی آقا بزرگ تهرانی فرموده است: حسن بن محمد بن سماعه متوفای ۲۶۳ از وی روایت می‌کند (الذریعة، ج۴، ص۳۲۰).
  2. ر.ک: رجال النجاشی، ص۴۳۱، رقم ۱۱۵۹.
  3. ر.ک: رجال الطوسی، ص۳۲۸ (اصحاب الصادق(ع)، باب الواو، رقم ۲۷).
  4. ر.ک: آقا بزرگ تهرانی، الذریعة، ج۴، ص۹۶۹، رقم ۱۲۴۹، ص۳۲۰، رقم ۱۳۴۶.
  5. رجال النجاشی، ص۴۳۱، رقم ۱۱۵۹.
  6. ر.ک: تفسیر القمی، ج۲، ص۴۵۱ (تفسیر سوره ناس)؛ حویزی، نور الثقلین، ج۲، ص۴۹۰، ح۶۵ و ج۳، ص۵۵۲، ح۱۱۶ و ج۴، ص۲۶۶، ح۶۹ و ص۲۸۶، ح۱۴۸ و ج۵، ص۳۵۲، ح۲۳.
  7. بابایی، علی اکبر، تاریخ تفسیر قرآن، ص ۲۳۲.