محمد بن احمد تمیمی: تفاوت میان نسخهها
(صفحهای تازه حاوی «{{امامت}} <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی میشود:</div> <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;"> محمد بن احمد تمیمی در تاریخ اسلامی</div> == مقدمه == ابوبکر محمدبن احم...» ایجاد کرد) |
(←مقدمه) برچسب: پیوندهای ابهامزدایی |
||
خط ۴: | خط ۴: | ||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
[[ابوبکر محمدبن احمد بن عبداللّه بن بکیر تمیمی بغدادی]] وی در سال | [[ابوبکر محمدبن احمد بن عبداللّه بن بکیر تمیمی بغدادی]] وی در [[سال ۲۵۵ هجری]] به [[دنیا]] آمد. [[اهل بغداد]] بود<ref>معجم المفسرین ۲ / ۴۷۲.</ref> و از [[فقیهان]] [[مالکی]] به شمار میرفت. <ref>الوافی بالوفیات ۲ / ۵۹.</ref> [[ابوبکر]] [[فقه]] را نزد [[قاضی]] اسماعیل فرا گرفت و از او [[روایت]] کرد و راویانی چون [[ابن جهم]]، [[قشیری]] و [[ابوالفرج]] از او روایت کردند. تمیمی [[اهل]] [[جدل]] بود و مدتی نیز به [[قضاوت]] پرداخت. | ||
رجالنویسان اهل | رجالنویسان [[اهل سنّت]]، وی را [[موثق]] دانستهاند. ابوبکر سرانجام در [[سال ۳۰۵ هجری]] در پنجاه سالگی از دنیا رفت. آثار وی عبارتاند از: احکام القرآن، الرضاع و مسائل الخلاف <ref> الدیباج المذهب ۳۴۱.</ref>.<ref> [[فرهنگنامه مؤلفان اسلامی ج۲ (کتاب)|فرهنگنامه مؤلفان اسلامی]]، ج۲ ص۳۶۵.</ref> | ||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == |
نسخهٔ ۲ آوریل ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۰۸
این مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی میشود:
مقدمه
ابوبکر محمدبن احمد بن عبداللّه بن بکیر تمیمی بغدادی وی در سال ۲۵۵ هجری به دنیا آمد. اهل بغداد بود[۱] و از فقیهان مالکی به شمار میرفت. [۲] ابوبکر فقه را نزد قاضی اسماعیل فرا گرفت و از او روایت کرد و راویانی چون ابن جهم، قشیری و ابوالفرج از او روایت کردند. تمیمی اهل جدل بود و مدتی نیز به قضاوت پرداخت.
رجالنویسان اهل سنّت، وی را موثق دانستهاند. ابوبکر سرانجام در سال ۳۰۵ هجری در پنجاه سالگی از دنیا رفت. آثار وی عبارتاند از: احکام القرآن، الرضاع و مسائل الخلاف [۳].[۴]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ معجم المفسرین ۲ / ۴۷۲.
- ↑ الوافی بالوفیات ۲ / ۵۹.
- ↑ الدیباج المذهب ۳۴۱.
- ↑ فرهنگنامه مؤلفان اسلامی، ج۲ ص۳۶۵.