محمد بن ابی‌عمیر ازدی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '</div> <div style="padding: 0.0em 0em 0.0em;">' به '</div>') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{امامت}} | {{امامت}} | ||
<div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div> | <div style="background-color: rgb(252, 252, 233); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:</div> | ||
<div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;"> | <div style="background-color: rgb(255, 245, 227); text-align:center; font-size: 85%; font-weight: normal;">[[محمد بن ابی‌عمیر ازدی در معارف و سیره رضوی]]</div> | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
[[محمد بن | [[محمد بن ابی‌عمیر زیاد بن عیسی]]، مکنی به «ابو احمد»، یکی از [[غلامان]] [[مهلب بن ابی صفره]] بود. اصلیتش از [[بغداد]] بود و در آنجا [[زندگی]] می‌کرد. وی از [[راویان حدیث]] از [[امام]] [[موسی کاظم]]{{ع}} و [[امام رضا]]{{ع}} می‌باشد. او نزد [[شیعه]] و [[سنی]] [[جلیل]] القدر و [[عظیم]] المنزلت بود. در [[زمان]] [[امامت]] امام موسی کاظم{{ع}} به [[جرم]] این که شیعه بود، توسط [[سندی بن شاهک]] ۱۲۰ ضربه شلاق خورد و به [[دستور]] [[هارون]] الرشید، به مدت ۴ سال به [[زندان]] افتاد که با پرداخت ۵ هزار [[درهم]] [[آزاد]] گردید. | ||
[[فضل بن شاذان]] [[روایت]] کرده است که: «روزی پدرم دست مرا گرفت و به نزد ابن ابی [[عمیر]] برد. از حجره‌ای بالا رفتیم که وی در آنجا بود و اطرافش عده‌ای از بزرگان بودند که او را [[احترام]] می‌کردند و بزرگ می‌داشتند. گفتم: این کیست؟ پدرم گفت: ابن ابی عمیر است». | [[فضل بن شاذان]] [[روایت]] کرده است که: «روزی پدرم دست مرا گرفت و به نزد ابن ابی [[عمیر]] برد. از حجره‌ای بالا رفتیم که وی در آنجا بود و اطرافش عده‌ای از بزرگان بودند که او را [[احترام]] می‌کردند و بزرگ می‌داشتند. گفتم: این کیست؟ پدرم گفت: ابن ابی عمیر است». | ||
محمد بن ابی عمیر، دارای تألیفاتی چون: کتاب [[النوادر (کتاب)|النوادر]]، [[کبیر حسن (کتاب)|کبیر حسن]]، کتاب الاستطاعة و الافعال، کتاب [[الرد علی اهل القدر و الجبر (کتاب)|الرد علی اهل القدر و الجبر]]، کتاب الامامة، کتاب البداء کتاب [[المتعه مسائله الامام الرضا (کتاب)|المتعه مسائله الامام الرضا]]{{ع}} و... می‌باشد. وی به [[سال ۲۱۷ هجری]] قمری [[وفات]] کرد<ref>معجم رجال الحدیث، ج۱۴، ص۲۷۹-۲۸۳.</ref>.<ref>[[حسین محمدی|محمدی، حسین]]، [[رضانامه (کتاب)|رضانامه]] ص۶۳۴.</ref> | |||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
نسخهٔ ۹ آوریل ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۳۳
اين مدخل از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود:
مقدمه
محمد بن ابی‌عمیر زیاد بن عیسی، مکنی به «ابو احمد»، یکی از غلامان مهلب بن ابی صفره بود. اصلیتش از بغداد بود و در آنجا زندگی می‌کرد. وی از راویان حدیث از امام موسی کاظم(ع) و امام رضا(ع) می‌باشد. او نزد شیعه و سنی جلیل القدر و عظیم المنزلت بود. در زمان امامت امام موسی کاظم(ع) به جرم این که شیعه بود، توسط سندی بن شاهک ۱۲۰ ضربه شلاق خورد و به دستور هارون الرشید، به مدت ۴ سال به زندان افتاد که با پرداخت ۵ هزار درهم آزاد گردید.
فضل بن شاذان روایت کرده است که: «روزی پدرم دست مرا گرفت و به نزد ابن ابی عمیر برد. از حجره‌ای بالا رفتیم که وی در آنجا بود و اطرافش عده‌ای از بزرگان بودند که او را احترام می‌کردند و بزرگ می‌داشتند. گفتم: این کیست؟ پدرم گفت: ابن ابی عمیر است».
محمد بن ابی عمیر، دارای تألیفاتی چون: کتاب النوادر، کبیر حسن، کتاب الاستطاعة و الافعال، کتاب الرد علی اهل القدر و الجبر، کتاب الامامة، کتاب البداء کتاب المتعه مسائله الامام الرضا(ع) و... می‌باشد. وی به سال ۲۱۷ هجری قمری وفات کرد[۱].[۲]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ معجم رجال الحدیث، ج۱۴، ص۲۷۹-۲۸۳.
- ↑ محمدی، حسین، رضانامه ص۶۳۴.