اثبات شأن ولایت تشریعی امامان: تفاوت میان نسخه‌ها

* [[امامان معصوم]]{{عم}} که همچون [[پیامبر]]{{صل}} در پرتو [[عنایات]] و [[الطاف]] ویژه [[الهی]]، راه [[عبودیت]] و [[بندگی]] خالصانه [[الهی]] را تا آخرین مرحله آن پیموده‌اند و به بالاترین مرتبه [[قرب الهی]] رسیده‌اند و عالی‌ترین [[درجه]] کمال ممکن را کسب کرده‌اند و مصداق اتم و اکمل "[[انسان کامل]]" شده‌اند، مظاهر اسماء و [[صفات]] [[ربوبی]] گشته‌اند و در پرتو آن به [[قدرت]] و [[ولایت مطلقه]] تکوینی‌اش دست یازیده‌اند.

* [[امام رضا]]{{ع}} که با هر دو گروه یاد شده رو به رو بود، در دعای زیر، نزد [[خداوند]] از آنان [[تبرّی]] می‌جوید: پروردگارا، من از گفتار کسانی که در [[حق]] ما مطالبی را می‌گویند که ما نگفته‌ایم، [[تبرّی]] می‌جویم. پروردگارا، [[خلقت جهان]] و روزی [[بندگان]] از آنِ تو است، تو را می‌پرستیم و از تو [[یاری]] می‌طلبیم. بارالها، تو [[آفریدگار]] ما و [[آفریدگار]] [[پدران]] و [[فرزندان]] ما هستی! پروردگارا، [[ربوبیت]] و [[الوهیت]] [[شایسته]] توست، از کسانی که تصوّر می‌کنند که ما پروردگارشان هستیم با می‌اندیشند که [[خالق]] و رازق آنان هستیم، [[برائت]] و [[بیزاری]] می‌جوییم. بارالها، این سخنان را به آنان نگفته‌ایم ما را به گفتار آنان [[مؤاخذه]] نفرما<ref>بحارالانوار، ج۲۵، ص۲۴۳.</ref>.

* [[استاد مطهری]] در تبیین درست [[ولایت مطلقه]] [[تکوینی]] می‌نویسد: مقصود از [[ولایت]] تصرّف یا [[ولایت تکوینی]] این نیست که بعضی جُهال پنداشته‌اند که [[انسانی]] از [[انسان‌ها]] سمت [[سرپرستی]] و قیمومت نسبت به [[جهان]] پیدا کند، به طوری که او گرداننده [[زمین]] و [[آسمان]] و [[خالق]] و رازق و [[محیی]] و [[ممیت]] من جانب [[الله]] باشد... [[ادب]] [[اسلامی]] اقتضا می‌کند که ما [[خلق]] و [[رزق]] و [[احیا]] و اماته و امثال اینها را به غیر [[خدا]] نسبت ندهیم؛ زیرا [[قرآن]] می‌کوشد که ما از اسباب و وسائط عبور کنیم و به منبع اصلی دست یابیم و توجّه به [[کارگزار]] کلّ [[جهان]] باشد که وسائط نیز [[آفریده]] او و مجری امر او و [[مظهر]] [[حکمت]] او می‌باشند... مجموع قرائن [[قرآنی]] و قرائن [[علمی]] که نزد ما هست، اجمالاً وصول [[انسان]] را به مرتبه‌ای که اراده‌اش بر [[جهان]] [[حاکم]] باشد، ثابت می‌کند، اما در چه حدودی؟ آیا هیچ حدی ندارد و یا محدود به حدّی است؟ مطلبی است که از عهده ما خارج است<ref>مجموعه آثار، ج۳، ص۲۸۶ - ۲۸۷.</ref>.